Maandag de 17e zijn we zoals al gezegd verkast van Salta naar Tilcara, een kleine 200 km noordelijker. Kost vier uur met de bus om er te komen, de bus rijdt een klein beetje om, via General Güemes en (San Salvador de) Jujuy. Zijn met een taxi vanuit Vaqueros naar het busstation gegaan en moesten daar nog vrij lang wachten, deels al in de bus, in vrij krappe stoelen met de jongens op schoot. Wij erg prikkelbaar en de jongens verveeld met als gevolg een vervelende machtsstrijd in de bus, met sssstt roepende mensen, huilende en schreeuwende jongens en geërgerde opmerkingen van ons. Snoepjes en verhaaltjes hielpen steeds maar even en de mp3-speler bleek niet te werken... Niet leuk allemaal, moet een volgende keer anders! Duurde ongeveer een uur, toen viel Bastiaan in slaap en Simon uiteindelijk ook, pffff. Daarna konden wij lekker van het steeds mooier wordende uitzicht genieten. De mist en wolken trokken op en we bleken door een prachtige kloof te rijden, de Quebrada de Humahuaca. Terecht één van de belangrijke toeristische bestemmingen van Argentinië. We stopten nog een keer in Purmamarca, een dorp waar de veelkleurige heuvels van de kloof erg mooi zichtbaar zijn (ook vanuit de bus).

Onze bestemming, Tilcara, ligt ook erg mooi tussen de grillige rotsen. Totaal anders dan wat we tot nu toe hebben gezien, veel droger (en stoffiger, vaak ogen dicht tegen de zand-wervelwindjes op straat). Een klein dorp, alles is makkelijk beloopbaar. Het hostel waar we naar toe willen (op basis van de goede verhalen in de Lonely Planet, Malka Hostel, www.malkahostel.com.ar) blijkt aan de voet van de heuvel te liggen en is (net) op loopafstand van het busstation. We gaan er op goed geluk heen, want we zijn niet helemaal zeker of de reservering is gelukt. Henk heeft twee dagen ervoor geprobeerd te bellen, maar kreeg een antwoordapparaat (dat daarna door Letty is ingesproken ;-). Ze belden helaas niet terug. Daarna ook nog een mail gestuurd (via een webformulier) waarop een erg kort Spaans antwoord kwam dat wij vertaalden als: bel als je aankomt. Ik geloofde het toen al wel, maar Henk vertrouwde het nog niet helemaal en heeft nog een mail gestuurd (in zijn beste met Google translate geproduceerde Spaans) met de boodschap dat we de 17e op de stoep zouden staan. Daarop kwam exact hetzelfde korte antwoord. Okee, dan bellen we als we aankomen. Zo gedaan (overal zijn hier wel winkeltjes met een telefoon cabine waar je voor een paar cent kunt bellen): weer antwoordapparaat. Dan maar lopen dus. Laatste stukje even flink heuvelop, met zware koffers en op 2500 m hoogte gaat dat in een slakkentempo. Maar de eerste indruk van het hostel is goed, het ligt erg mooi en heeft leuke kleine gebouwen. Helaas eerst nog een ruim een half uur wachten voor de receptie open gaat, hmmm. En dan blijkt dat we helemaal nog geen reservering hebben, we hadden moeten bellen om te kijken of er überhaupt ruimte was, en niet om bv een transfer vanaf het busstation te regelen. Gloeiende gloeiende! De man die we spreken blijkt eigenlijk geen engels te kunnen en we kunnen onze verbazing dus niet goed duidelijk maken. Maar gelukkig kan hij ons wel vertellen dat hij nog één kamer heeft, een triple room voor drie nachten. Pfioeh, precies wat we willen! Komen we weer goed weg. Ons Spaans wordt langzaam wel wat beter, maar zo blijken we toch nog flink de mist in te kunnen gaan. Volgende keren altijd iemand te spreken zien te krijgen!

Na even uitrusten en filmpje kijken voor de jongens gaan we nog even het dorp in om wat te eten. Op het centrale plein zijn veel leuke kraampjes met mooie indianenspullen en daaromheen allemaal winkeltjes en restaurantjes. De toeristen die we zien lijken vooral backpackers, veel jong volk. Het lijkt wel vrij toeristisch allemaal, maar de sfeer is goed en het is ook allemaal vrij kleinschalig. Op een ander pleintje is eind van de middag een voorstelling van een vijftal muzikale clowns, Familia Muzyrka (oid). Het is ondertussen al behoorlijk afgekoeld en we hebben nog steeds alleen korte broeken en hempjes aan, maar de voorstelling is leuk genoeg om de kou te trotseren. Zeker omdat Simon hééél erg graag ook een kunstje wil laten zien aan de clowns. Hij heeft wat flessendoppen die hij aan het eind van de voorstelling, als het geld door de clowns is opgehaald en ze met een laatste afscheidsmuziekje bezig zijn, op zijn voorhoofd en neus laat balanceren. Geweldig dat hij zijn plannetje durft uit te voeren en hij oogst er het gewenste effect mee: applaus van de clowns! En hij krijgt zelfs een clownsneus!
We zijn daarna snel een warm restaurant ingedoken (er was er om 20:30 nog maar één open, de rest opent pas om 21:30). Lama-biefstukje voor Henk (lekker, maar beetje taai), Locro (een lokale soep met bonen, vlees en kerrie) voor mij (best lekker) en een tortilla met groente (gewoon omelet) voor de jongens. Prima maal en we betalen er, zoals meestal hier, weer weinig voor, zo'n 20 euro.

Dinsdag de 18e was een dag die wat anders liep dan gedacht. Ik vermoedde al een paar dagen een blaasontsteking en kreeg nu wat meer last, dus wilde graag even naar een arts. En Simons gips mag er ook bijna af, dus eerst maar naar het ziekenhuis. Daar een afspraak gemaakt voor mij (voor een uur later) en voor Simon moeten we naar de eerste hulp (dat is één gangetje verder) waar we bij dezelfde arts blijken uit te komen. Uiteindelijk moet ik nog bijna een uur wachten voordat die arts tijd heeft (ze spreekt wel engels, fijn!), dus besluiten we Simons arm de volgende dag te regelen, we zijn ook eigenlijk nog een dag te vroeg. Bij mij is mijn vermoeden bevestigd (alleen maar door te checken of ik op de juiste plek pijn had, er is geen urine getest, dus ik zat voor niets met een volle blaas te wachten, zucht), kuurtje van vijf dagen.
Al met al was al een groot deel van de dag om en zijn we maar terug gegaan naar het hostel: jongens slapen en ik verhaal schrijven. Kost veel tijd, die verhalen. Ook omdat we meteen foto's uitzoeken. Ik schrijf natuurlijk ook veel te uitgebreid (het verbaast me dat jullie het nog steeds lezen ;-), maar het is leuk om te doen en het is voor onszelf straks ook een waardevol document. Dus we gaan gewoon door ;-)

's Avonds weer dorp in, eerst bij internetcafé het vorige verhaal plaatsen (wifi van hostel is megatraag en die dag ook nog eens stuk). Kost ook weer wat tijd en terwijl ik bezig ben, zit Henk met de jongens buiten op een trap in het winkelstraatje te wachten. Hij maakt daar contact met een argentijns gezin dat daar een hotelkamer heeft en mag even bij hen komen zitten. Kunnen de jongens lekker met wat ander speelgoed spelen en kunnen wij eens een keer échte mate proeven. Dat zie je hier heel veel, mensen met een mate-kopje (zie bijv http://en.wikipedia.org/wiki/Mate_(beverage) voor afbeeldingen) en een thermosfles met heet water. Blijkt erg bitter brouwsel, ik vind het wel iets wat ik lekker zou kunnen gaan vinden, Henk vraagt zich dat nog af). Als we daarna naar het peña restaurant willen dat gister nog dicht was, blijkt deze nu bomvol. Wel leuke muziek zoals we van buiten horen, maar helaas. Dan maar een ander restaurantje, blijkt zonder muziek, maar wel weer met lekker eten.

Woensdag de 19e eerst wéér naar het ziekenhuis. Had gister al een verwijsbriefje gekregen voor een röntgen-foto van Simons arm, dus dat eerst geregeld. Daarna blijkt de dokter helaas pas weer 's middags aanwezig... Weer wachten dus... Maar uiteindelijk mag zijn gips eraf, hoera! Ik verwachtte weer zo'n mooi cirkelzaagje als ze bij Bastiaan ook gebruikten, maar hier was het handwerk. Met een zaagje en een schaar zijn drie mensen bijna een uur bezig geweest om het gips eraf te krijgen! Ze klaagden wat af over dit harde gips, de arts in La Falda wordt nu vervloekt denk ik ;-) Ze zeiden het gips te zullen bewaren onder de naam 'la piedra holandés' (de hollandse steen), haha.
Simons arm kan gelukkig meteen weer goed strekken, maar wat buigen betreft zijn we weer terug bij af, bij de staat zoals het was na zijn vorige breuk. We zullen dus weer oefeningen moeten gaan doen zodat hij straks zijn schouder weer kan aanraken.
Na het ziekenhuis eindelijk naar de bezienswaardigheid van Tilcara, de Pucará. Dit is een erg oude nederzetting die op een heuvel buiten het dorp ligt. Het bleek wat verder lopen dan we dachten, maar de wandeling in de brandende zon was gelukkig wel de moeite waard. Het bleek een heuvel vol met cactussen en met allemaal kleine huisjes waar de jongens geen genoeg van konden krijgen. En het was voor mij weer zo'n plek die deze reis de moeite waard maken, erg indrukwekkend.
's Avonds lekker 'thuis' gegeten (we hadden nog een zakje kant en klaar rijst) en filmpje gekeken, even lekker rustig.

Vandaag: weer met de bus, weer zo'n vier uur en 200 km naar het noorden, naar het noordelijkste puntje van Argentinië, La Quiaca. Hier kunnen we zaterdag lopend de grens over naar Bolivia! De busreis was nu beter voorbereid en was al meteen goed omdat we helemaal vooraan en bovenin zaten. Mooi uitzicht dus! De jongens hebben vooraf nog even lekker in een speeltuintje kunnen rennen en we waren zelf nu mentaal ook beter voorbereid (rustig blijven, rustig blijven). De mp3-spelers werkten, er waren snoepjes en voor uiterste nood was ook de laptop met fimpjes bij de hand. Maar die is niet nodig geweest, het ging super. Bastiaan viel al vrij snel in slaap en Simon heeft lekker naar buiten gekeken. Het landschap was dan ook weer erg spectaculair! Eerst door de kloof en daarna over de hoogvlakte. Het hoogste punt was ruim 3700 meter en hier in La Quiaca zitten we nu op bijna 3500, zo'n 1000 meter hoger dan Tilcara! Er is hier niet veel, maar iig wel een leuke speeltuin. Het hotel is saai maar prima en het heeft een restaurant met lekker steaks. We blijven hier twee nachten om even goed aan deze hoogte te wennen. Vooralsnog lijkt het goed te gaan. Henk en ik hebben beide wel een wat zwaar hoofd, maar dat is alles, geen echte last van. En de jongens rennen alsof ze op zeeniveau zijn, dus die hebben ook (nog) nergens last van. Eens zien hoe het morgen gaat!

Poeh, alweer laat, half één. Maar ik heb wel een nieuw filmpje op Youtube (én deze site) gezet. Het is die van Simon met de clowns. De andere films (alles van na de Estancia) moeten wachten op een snellere verbinding....
De foto's bij dit verhaal gaan me nu niet meer lukken (ik wil erg graag naar bed), morgen is er weer een dag!

Karen