Met de jongens naar Zuid Amerika

La Quiaca en de reis naar Uyuni

Zo, Bastiaan ligt te slapen, en Karen is aan het wandelen in Uyuni, samen met Simon. Dan heb ik mooi even de tijd om de foto's te sorteren en een verhaaltje te schrijven.

Een paar dagen terug zijn we aangekomen in La Quiaca, een grensstad aan de Argentijnse kant. We wilden daar twee nachten blijven om aan de hoogte te wennen en om daarna Bolivia in te gaan.
Eerst een rustdag dus, waarin we naar de grens gelopen zijn. Daar viel het ons op dat er eigenlijk twee grensposten zijn; één voor de toeristen, die wij zullen moeten nemen. En één waar lokale mensen heen en weer lopen. Heen (van Argentinië naar Bolivia) met allemaal zakken op hun rug, en terug zonder. Blijkbaar is dit een soort 'goederenlijn'. Ik zou denken; neem een vrachtwagen, gooi die vol, en rijd even op en neer; maar er zal vast wel een reden zijn waarom deze mensen dit doen. Misschien is er voor import onder de 50 kg geen restrictie... (want de zakken lijken wel behoorlijk zwaar).

Na even bij de grens rondgehangen te hebben, zijn we wat gaan eten in een lokale tent. Daar hadden ze een pracht-uitvinding die ik in Nederland nog nooit gezien heb; een beker met een rietje er aan vast. Briljant :-) Wat we meestal doen is twee gerechten bestellen; dat is genoeg voor ons vieren. De jongens eten meestal toch niet heel veel. Aan het eind van de lunch krijg je de rekening, 45 pesos, ongeveer 9 euro. Dat is dan voor: 2 hoofdgerechten, 1 soep en vier grote bekers drinken. Je blijft je verbazen. Oh ja, een zin die ik veel gebruik: 'Vaso plastico para los niños, por favor'. We krijgen vaak glazen voor ons vieren, en dat is voor Bastiaan en Simon vaak geen goed idee....

Omdat Simon geen gips meer heeft, mag hij nu zwemmen. En omdat we verder toch geen verdere plannen hadden, zijn we een zwembad gaan zoeken. Die zag er verbazend goed uit. Alleen moesten we wel een badmuts op. En ja, die hebben we niet bij ons. Het zwembad verkoopt die niet, maar gelukkig is er een winkel dichtbij. Dan denk je dat je er bent, maar nee hoor. Er was nog iets anders wat niet goed was, en Karen moest mee naar een EHBO kamer. Later moesten de jongens en ik. Bleek dat wij een medische controle kregen;check opzwemmerseczeem enschurft, en zelfs de bloeddruk werd gemeten. Gelukkig was alles goed, en mochten we het water in. Lekker hoor, weer even een duik in het water nemen, en de jongens hebben genoten.

Daarna nog weer even wat gewandeld en we kwamen weer bij de grens uit. Alleen nu een kilometer verderop dan het punt waar we eerst waren. Hier geen controles, en gewoon een rivier waar je over zou kunnen wandelen. Dit werd ook hier en daar gedaan. Ik heb nog even gedacht, ach dat wil ik ook wel even doen. Dan kan ik gelijk de treinkaartjes halen (meer hierover later), maar als je betrapt wordt, zonder geldig stempel in je paspoort, dan zou je nog wel eens problemen kunnen krijgen. Dus doe maar niet. Op te terugweg nog even langs de speeltuin, de favoriet van de jongens. Er was een grote glijbaan, en zelfs een draaimolen.
's Avonds weer een restaurant gezocht, en we kwamen een tent tegen waar de pizza's maakten in een houtgestookte oven. Wat drinken erbij en je hebt een prima maaltijd.

Karen had voorgesteld om maar vroeg op te staan. Ik ben daar eigenlijk geen voorstander van, ik houd teveel van mijn bed 's ochtends, maar we hadden toch de wekkers op 7:00 uur gezet. Vroeg op, tassen inpakken, eten en weg. En om 9:00 liepen we richting de Boliviaanse grens.

Alard (een collega/vriend) had ons verteld over een foto die hij eens had gemaakt met 'La Quiaca, 5171 km' erop. Ergens onder in Argentinië. Wij zagen een vergelijkbaar bord, 'Ushuaia, 5121 km'. Waarschijnlijk een stad ergens onderin Argentinië. Ik had verwacht dat de afstanden gelijk zouden zijn. (Met mijn wiskundige achtergrond; de weg heen is even lang als de weg terug). Ja ja, ik weet het, in de wiskunde mag je dat natuurlijk nooit zomaar zeggen, en blijkbaar in Argentinië ook niet ;-)

We hadden de vorige dag al gezien dat er een korte, doch hevige, rij stond. De rij was niet lang, maar ging heel langzaam. Laat de rij eens 30 meter geweest zijn; ik deed er anderhalf uur over. Omdat de jongens dat natuurlijk nooit vol zouden houden, hadden we de walki talkies meegenomen. Ik zou in de rij staan, en Karen ergens in de buurt met de jongens in een speel omgeving. Goed idee, maar dan moet de batterij van de walki talkie natuurlijk niet ermee ophouden, en Karen uit het zicht zijn, als je aan de buurt bent. Even een korte periode van lichte paniek. Maar gelukkig hoorde ik Bastiaan ergens schreeuwen, en toen had ik ze snel gevonden. Van mij mag Bastiaan niet schreeuwen, maar nu was het wel handig.
Na de eerste rij, Argentinië uit, was er een tweede rij, Bolivia in. Maar een agent zag dat wij kinderen bij ons hadden, gaf ons papieren die we moesten invullen, en zo gingen we redelijk snel door deze controle heen.

Eindelijk, in Bolivia. Wat we zagen was meer chaos, maar ook meer kleur. Omdat we nog geen Boliviaans geld (bolivianos) hadden, gingen we eerst op zoek gaan een pinautomaat. Die zagen we niet zo snel, maar we hadden nog was peso's over. Die maar gewisseld naar bolivianos en verder naar de trein. Dat is een wandeling van 1.5 km, maar eigenlijk heel eenvoudig. Alsmaar rechtdoor. Daar aangekomen, hadden we onze eerste mindere ervaring. En dat zou niet de laatste zijn...

De trein naar Uyuniwas al volgeboekt, er waren dus geen kaartjes meer. Dat is jammer, we hadden wel zin in een treinreis.
Maar ja, wat nu. De volgende trein zou pas over twee dagen gaan, en op die dag was ook al een excursie geboekt.
We besloten om te kijken naar een busreis. Op reizigersforums die we voor de zekerheid alvast hadden geraadpleegd,wordt de busrit niet echt aangeraden. Een lange busrit van 7+ uur, over stoffige zandwegen door bergen, eng en koud. Maar ja, je moet toch wat.
De jongens en ik nestelden ons in een speeltuin met een enorme glijbaan, en Karen ging op onderzoek uit, Ze kwam terug met 4 kaarten voor de bus. Op eerdere busritten namen we vaak twee stoelen, en zaten de jongens bij ons op schoot. Maar dit zou een lange rit worden, en de bus kost bijna niks (zo´n 7 euro per stoel), dus namen we maar 4 stoelen. De bus zou om 15:00 uur vertrekken, en rond 22:30 aankomen. Het grootste gedeelte zou in daglicht gebeuren. Dat is wel zo veilig, en dan kunnen wij ook nog wat zien.

Echter...
De bus vertrok pas om 15:30, deed langer over het eerste stuk dan gedacht. Bij de eerste stopin Tupiza,die 20 minuten zou duren, gingen we pas na een uur weg, en bleven daarna, twee straten verder ook nog een half uur staan. Toen was er nog iets mis met de olie, moest er getankt worden, en toen gingen we pas weg. En slordige 1.5 uur later dan nodig. Tja en dan kom je aanin het tweede haltestadje(Atocha, op 2/3 van de reis), om 23:00. We hadden gehoopt dat we rechtstreeks naar Uyuni zouden gaan, maar helaas. En omdat het laatste stuk ook nog 2 uur duurde, kwamen we pas om 01:00 uur aan in Uyuni... Gelukkig hebben de jongens zich goed gehouden. Ze waren mooi rustig, of hebben liggen slapen. De kou viel erg mee, het was zelfs wat te warm in de bus, en van enge stukken hebben we weinig gemerkt. Het was een enkele baan en dus moester bij tegenliggers soms achteruit worden gereden, maar het ging soepel.De vering van de bus was ook goed en bochten werden rustig genoeg genomen. En het landschap was weer adembenemend, deels door een diepe steile kloof, jammer dat het grootste deel van de reis toch in het donker was. Wat ons betreft is deze busreistoch geen afrader. Alleen een beetje lang.

Erg lñaat aangekomen dus, en datwas nog niet alles...
Toen ik uitstapte en de bonnetjes voor de koffers wilde pakken, merkte ik dat mijn portemonnee er niet meer was. Shit. Misschien in de bus gevallen? Met de zaklamp de bus door, maar nee. Dus, dat ook nog.
Nou ja, dat regelen we morgen wel. Nu eerst naar het hotel dat al voor ons is gereserveerd door Ben Verhoef Tours.

Echter...
Bij het hotel aangekomen. Wat we ook deden: bellen, kloppen, nog meer bellen op een andere bel; er werd niet open gedaan. Tja, en daar sta je dan. 01:30 in de nacht. moe, de jongens ook moe, en zonder hotel. We waren met een taxi gekomen, en vroegen of de chauffeur nog een idee had, en ja hoor, hij bracht ons naar een hotel om de hoek.
Daar bellen, en daar ging de deur wel open, en er was plaats. Hoera...
We namen een 2 persoons kamer, en maakten snel de tentjes van de jongens klaar. Wij daarna ook snel naar bed en slapen. Heerlijk na zo'n dag.

De volgende dag(vandaag)ben ik naar een telefoon winkel gelopen. De stad had geen stroom, iets van: als er veel wind is komen de kabels van de elektriciteit tegen elkaar, en kan is er kortsluiting. En inderdaad, het waaide behoorlijk. Maar goed, in het midden van de stad (eigenlijk is het een klein dorp), is het centrale telefoon knooppunt. Daar stond een aggregaat rustig te brommen, dus ik kon bellen om mijn passen te blokkeren.

Daarna hebben we rustig ontbeten. Het bleek dat de eigenaar een Belgische was, dus konden we nog even in het Nederlands kletsen. Daarna de spullen gepakt en verhuist naar het hotel wat we eigenlijk zouden moeten hebben, 1 blok verderop. Daar aangekomen kwamen we in een prachtige kamer. Of eigenlijk twee die aan elkaar vast zitten. Dat is mooi een kamer voor ons, en een kamer voor de jongens. Alleen hebben beide kamers, dus ook die van de jongens, een tweepersoons bed. We moeten maar eens gaan proberen of dat goed gaat; beide jongens in één bed....

Groet,
Henk, Karen en de jongens

Reacties

Reacties

Karen en Cas

wat een avonturen, we leven met jullie mee! En hard blijven genieten van de mooie momenten! :-)

Jaap & Bertion

Die "echter"s horen wel bij het soort reis dat jullie doen. Van alles wat er mis kan gaan zijn er al gauw een paar dingen die werkelijkheid worden. Portemonnee kwijt? Adekwaat reageren. Reservering blijkt niet doorgekomen? Wij denken meteen aan hotel Beranek in Praag (1980): je denkt dat de reservering rond is? Nee hoor.
Maar op een of andere manier komt het weer op z'n pootjes terecht. Karen is - wie weet ook door vakanties met ons - gewend om gewoon te zien hoe het komt. Henk is meer van het plannen, maar schakelt bliksemsnel om als het toch anders moet. Zo komen jullie er samen wel uit, ongetwijfeld ook in het vervolg van de reis. Wij blijven het met groot plezier volgen.

Overigens: we hebben met oma 90 een prima weekend gehad.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!