Met de jongens naar Zuid Amerika

Old trade route

2 februari: we zijn aangekomen in Samaipata, hebben gegeten en de kinderen liggen op bed. Tijd om een verhaal te schrijven over de afgelopen dagen.

We hebben een 'expeditie' met een 4WD gedaan langs de oude handelsroute die van Sucre naar Santa Cruz loopt. Deze liep gedeeltelijk gelijk met de voor toeristen en bedevaartsgangers aangelegde 'Che Guevara Route'. Hij heeft zijn laatste periode op aarde in deze omgeving doorgebracht en we zullen tijdens de route een aantal belangrijke plekken zien.

Op de dag van ons vertrek zijn we op tijd opgestaan. We zouden om 9:30 worden opgehaald voor de tocht van 4 dagen. We hadden op de binnenplaats al een jeep gezien en vroegen ons af of die misschien voor ons was. En 's ochtends zat er ook een man alleen in de ontbijtzaal. Hij vroeg na een tijdje of de kinderen Simon en Bastiaan waren. Ah, hij verwachtte ons en zou dus onze gids kunnen zijn. En ja hoor, hij was de eigenaar van de jeep, en was twee dagen terug al vanaf Samaipaita gekomen om ons op te halen; een tocht van 10 uur. Die zouden wij dus ook moeten maken. En dat met de jongens, achterin een jeep, die door de bergen zou slingeren....

Luigi, want zo heet onze gids/chauffeur had ook nog een reisgenoot. Een jonge Argentijnse dog, Norton. En omdat de jeep vol zat, moest Norton achterin bij de koffers; en dat ging eigenlijk prima.
We gingen eerst naar de Indiaanse markt in Tarabuco, 60 km van Sucre; deze wordt in alle reisgidsen genoemd. Eigenlijk een lange rij met kraampjes waar ze grotendeels hetzelfde verkopen. Maar het was leuk om er even doorheen te lopen. Hierna gingen we verder naar het verder niet noemenswaardige dorp Zudañes om te lunchen. Het eerste stuk van de reis ging over asfalt, maar na een tijdje gingen we over onverharde zandwegen rijden; we gingen de bergen in. Einddoel van de dag was het plaatsje Villa Seranno. Niet echt een groot dorp. Er komt wel een bekende charango (soort gitaartje) bouwer/componist vandaan en er is een museumpje over hem en de charango (dat bleek overigens dicht, volgens Luigi een ongewenst effect van het feit dat er een nieuwe burgemeester is).
We kwamen mooi vroeg aan, halverwege de middag, zodat we ook nog wat aan onze middag hadden. Simon wilde graag computeren en Karen ging met Bastiaan op expeditie. Ze hebben een rivier gevonden waar Bastiaan lekker in kon spelen (modder gooien). Tegen de avond werden we opgehaald door Luigi en gingen we naar een kennis van hem. De plek waar we eigenlijk zouden eten had het druk en had geen plaats voor ons. Maar de plek die Luigi voor ons geregeld had, was prima met lekker eten (rijst, vlees, aardappel en salade, de 'standaard maaltijd' in Bolivia). Het was bij mensen thuis, die misschien wel een soort restaurant hadden, maar we zaten in de tuin waar ook wat eenden, jonge hondjes en poesjes en achterin twee varkentjes rondscharrelden. Een prima plekje.

De volgende dag aten we in de eetzaal, met maar één gedekte tafel. Ik denk dat we de enige gasten waren.
Na het ontbijt stapten we weer in de jeep voor een tocht van 3 uur. Tijdens de rit steken we de Rio Grande over. Het is een rivier die we regelmatig tegenkomen. We zetten de auto aan de kant en we wandelen er heen. Er is de laatste tijd weinig regen gevallen, dus het waterpeil staat laag en het water is bruin van het sediment. Simon en Bastiaan zetten hun voeten er nog even in, maar verder dan dat komen ze ook niet. Het water stroomt toch wel erg snel.
We eten daar wat koekjes en drinken wat vruchtensap, in de schaduw van een boompje, in de zon is het erg heet. Daarna gaan we weer verder voor het laatste stuk, van ongeveer een uur, naar La Higuera. Ik had er nog nooit van gehoord, maar dit is de plaats waar Che Guevara geëxecuteerd is. Overal in het dorp (of eigenlijk een rij met huizen) staan foto's en tekeningen van hem op de muur. Karen en ik hebben wel 'The motorcycle diaries' gezien (over de reis die hij met een vriend maakte, dwars door Zuid Amerika), maar hebben verder weinig achtergrond van Che. Gelukkig wordt er in The Lonely Planet één en ander over hem verteld (we hebben een aantal electronische Lonely Planet hoofdstukken op de e-reader en de laptop staan). Verder kunnen we natuurlijk veel aan Luigi vragen.
We komen aan in een mooie tuin waar een veranda is, met daarachter drie kamers. De grootste kamer is voor ons; er staan vier bedden in, we hoeven dus geen tentjes te plaatsen. Karen had het zo geregeld dat we hier twee dagen zouden blijven. We hebben hier dus een rustdag, wel zo prettig voor de jongens. Zij gaan steeds gewillig in de auto, maar ik denk dat een autorit voor hen toch minder boeiend is. Gelukkig houden ze zich goed, en kijken rustig naar buiten, of gaan slapen.
Bij de aankomst wordt ons gevraagd of we nog een lunch willen, of dat we een vroeg avondeten willen. Nou, liever nu al een lunch en dan wat later avondeten. Sebastiaan, de opzichter en kok, duikt de keuken in. Na een kwartier of zo komt hij terug met spaghetti bolognese. Heerlijk.
Als we een eerste verkenning van de tuin doen, zien we een klei-oven en een plaats voor een kampvuur. Even gevraagd of dat mocht, en ja hoor, we mochten een vuurtje maken. Dat is een mooi vooruitzicht, zeker voor Simon.
We zijn weer mooi op tijd op de nieuwe plek, dus we hebben tijd om even rond te wandelen. Vrienden van Luigi hebben een bar, iets verder op het pad. En ze hebben cartoons; dat zou wel iets voor de jongens zijn. Dus wij daar naar toe. Zoals een bar betaamd, hebben ze koud bier, en limonade voor de jongens. En ze hebben de film Jungle Book. Na een tweede bier, besluiten we dat we morgen maar weer terug gaan komen om de rest te zien. Anders zouden we er nog een klein uur moeten zijn, en zoveel bier kunnen we niet hebben. Daarbij, er wacht een kampvuur...
Als we vragen waar we het vuurtje mogen maken, zijn Luigi en Sebastiaan zeer behulpzaam. Niks leuker van een vuurtje maken ;-) Simon helpt mee door af en toe een stok in het vuur te gooien.
Als het vuur goed brandt duikt Sebastiaan weer de keuken in. Wij blijven met het vuur spelen en even later kunnen we eten. Er staat een prachtige tafel met allemaal bloemen, en het eten (aardappeltortilla en salade) is weer heerlijk.
's Avonds brengt Karen de jongens naar bed, en blijf ik lekker bij het vuur zitten. Het hout is niet zo goed, het is nat (dat heb ik weer), dus het vuur gaat vaak uit. Maar met wat kleine takjes en wat blazen heb je het vuur zo weer aan de gang; het houdt je lekker bezig.
Karen en Luigi komen er later ook bij zitten, en we kletsen nog wat, totdat we besluiten te gaan pitten.

De volgende dag is het ander weer. Hoewel het regenseizoen is, hebben we nog niet veel regen gehad. Dat is nu anders, het regent. Nou ja, we gaan eerst eten. En wederom een heerlijke maaltijd. Sebastiaan heeft pannenkoeken gemaakt. Doe daar een beetje boter en suiker op; heerlijk.
We doen die ochtend niet zoveel. De jongens spelen in de hangmat en we doen wat spelletjes. Ondertussen wordt het droog en werd er hout in de klei-oven gedaan. Vandaag wordt er brood in gebakken. Lekker en leuk om te zien. En als de oven toch eenmaal aan is, kan er ook van alles anders in worden gebakken. Dus worden er gevulde aardappels en een quiche gemaakt. De gevulde aardappels zijn voor de lunch en de quiche is voor het avondeten. Daarna maakt ik nog even een kleine wandeling met Simon en Bastiaan gaat slapen in de hangmat. Als we terug komen, begint het te regenen. Dat is jammer; een tweede kampvuur kan dan niet meer, en we blijven een beetje bij de kamer hangen.
Na een wederom heerlijke maaltijd kijken de jongens nog een filmpje en gaan wij ook vroeg naar bed.

De volgende dag is er weer het heerlijke ontbijt. We pakken de koffers in en stappen in de auto. Maar als we allemaal in de auto zijn, merken we dat er iemand mist. Norton is er nog niet. We rijden wat heen en weer om te zoeken totdat Sebastiaan ons roept. Norton is wat verder met een paard aan het spelen. Gelukkig, hij is weer terecht.
Dit is de laatste dag van de tocht. We doen in de grotere plaats Vallegrande nog een paar plaatsen aan die met Che Guevara te maken hebben; het washok bij het ziekenhuis waar hij is opgebaard en aan de pers (en de wereld) is getoond, een museum en het mausoleum op de plek waar hij 30 jaar begraven heeft gelegen. Alleen is het lichaam van Che naar Cuba verhuist. Daarna hebben we genoeg Che gezien voor die dag, en rijden verder.
Ondertussen zijn we druk in gesprek met Luigi. Hij is geboren in Sucre, maar heeft een Italiaanse vader. Hij heeft jaren in Europa gewoond en spreekt goed Engels. Hij een prettig gezelschap om mee te praten. Zo komen we ook op verschillen tussen talen en dat Engels soms ambigu is. Bijvoorbeeld de term 'Third world conference'. Is dat nu de derde conferentie over de wereld, of de een conferentie over de de derde wereld. Volgens mij is dat in het Nederlands beter geregeld. Er staat mij bij dat, in geval van een conferentie over de derde wereld, er een streepje tussen de derde en wereld komt. Dus 'derde-wereld conferentie' of 'derde wereld-conferentie' is duidelijk. Maar daar kunnen anderen vast veel meer over zeggen: Alard, Frank en Jaap, roept u maar ;-)

Aan het eind van de dag komen we weer in een prachtig huis. Het blijkt het huis van de Ben en Susanne te zijn, de mensen die alle hotels en dergelijke in Bolivia voor ons hebben geregeld. We hebben een eigen slaapkamer en er is ook een slaapkamer voor de jongens. Het heeft een keuken en een woonkamer. Ik denk dat we ons hier de komende dagen zeer thuis gaan voelen.
Maar daarover de volgende keer mee.....

Groet,
Henk en de rest

Reacties

Reacties

Alard

Prima verhaal!

En de 3e conferentie over de wereld is: derde wereldconferentie; de conferentie over de derde wereld: derde-wereldconferentie. Er mag voor de duidelijkheid altijd een streepje tussen "wereld" en "conferentie", maar geen spatie, want het is een samenstelling. Dan ook :)

Jaap

Bij spelling ben ik meer van de werkwoordsvormen (d, t, dt); daar ben ik echt fel op. Streepjes, los, of aan elkaar, hoofdletters, dat soort dingen, daar kan ik me niet druk om maken. Daarom heb ik ook nooit zo de behoefte gehad om het groot dictee op TV te volgen, laat staan mee te schrijven.

Maar wat Allard schrijft is om te beginnen logisch, en het lijkt me heel plausibel. Het is in elk geval duidelijk, zoals je zelf al opperde, Henk. Dus dat zal vast kloppen.

Wat Che betreft, die is inderdaad meer van onze generatie; talloze leeftijdsgenoten hadden zijn poster, met de alpinomuts, op hun kamer hangen. Het geloof in de ideale samenleving, die er op Cuba zou zijn, was toen ook nogal wat sterker.

patricia

echt top dat jullie deze site bijhouden. altijd leuk om te lezen hoe het met bastiaan gaat. en nmet simon en jullie natuurlijk
en nog bedankt voor het kaartje.
en wij missen hem ook zeker.
gr

Lenie

Ik ga niet zeuren over de tekst hoor. Ik lees jullie verhalen en bekijk de foto's elke keer met veel interesse. Wat een avontuur zeg. A lifetime experience zeg maar.

Alard

Overigens lees ik dat de regels in 1996 wat zijn veranderd... blijkbaar ben ik ouder dan 15 ;-) Zie http://www.onzetaal.nl/advies/langeafstandsloper.php

Het is dus officieel een derdewereldconferentie als het een conferentie over de derde wereld is, maar derde-wereldconferentie met streepje mag voor de duidelijkheid ook.

Maar nu gaan we weer verder met reisverhalen i.p.v. spelling :)

Els Hoekstra

Dag Henk, Karen en kids; erg leuk om jullie te volgen tijdens jullie reis. Alles wordt zeer beeldend beschreven, groetjes uit Soest.

Frank

Ik zwijg

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!