Het is nu de derde dag op Refugio Volcanes. Bastiaan ligt in bed, Simon is met Lego aan het spelen en de adapter van de laptop werkt op de zonne-energie installatie. Er is dus tijd en energie om een verhaal te schrijven. Morgen zal het verhaal aangevuld worden en op de site worden gezet.

We zijn op tijd uit Samaipata vertrokken; 9 uur. Eigenlijk wel schappelijk. Op tijd eten en de spullen inpakken. Om 8:45 was de chauffeur er al en wij stonden precies om 9:00 buiten. Nog even afscheid genomen van Ben en Susanne; wij hebben 5 dagen in hun huis mogen bivakkeren; en het was een lekker huis.

De chauffeur zei dat de rit twee uur zou duren. We hadden de jongens al primatour gegeven. Dat spul werkt goed en we hebben de laatste tijd geen misselijkheden meer gehad. Het eerste stuk, van precies een uur, ging over verharde wegen. Af en toe een stukje zand, maar verder prima te rijden. Daarna namen we een afslag en gingen een berg op. Daar zat een vrouw en een jongetje te wachten en ze vroeg of ze mee mocht rijden. Later bleek dat dit onze kok zou zijn...

We gingen met de 4WD een eind de berg op, totdat we bij een hek kwamen. Het hek stond open, maar de 4WD stopte toch. Het bleek dat de weg moeilijker zou worden en dat deze 4WD er niet langs zou kunnen, de weg heeft te krappe bochten voor een grote 4WD. We zouden opgehaald worden door een andere 4WD. Tijdens het wachten hadden we al uitzicht op de lodge (de Refugio) beneden in het dal en we zagen zelfs een condor! Karens dag kon niet meer stuk. De lodge zag er prachtig uit, een lichtgroene oase van gras tussen de donkergroene bomen en de rode rotsen.
Na een tijdje kwam er een kleinere 4WD aan. Omdat er maar 2 volwassenen achterin konden zitten, met kinderen op hun schoot, ging Simon bij mij voorin. Dat vond hij wel spannend. Toen we vertrokken vertelde de eerste chauffeur nog dat de weg wel steil zou zijn, maar dat we rustig gereden zou worden. Onze chauffeur zag ik nog een gebedje doen; dat zou een rit worden...

Maar eigenlijk viel het wel mee. OK, de weg was steil, maar alles ging mooi langzaam. De chauffeur vertelde honderduit, waarvan ik maar een klein deel begreep. Na een tijdje gingen we door een rivier en weer omhoog. Bij een steil stukje haalde de wagen het niet en gingen we weer naar beneden. De chauffeur verzekerde ons dat er 'no problemo' was en we gingen het nog een keer proberen. En weer haalde de wagen het niet. Dan maar een stukje lopen tot het weer vlakker werd. De chauffeur probeerde het nog een keer en nu lukte het wel zonder al dat gewicht ;-). We stapten weer in en vervolgden onze tocht. Na een tijdje kwamen we aan op een vlak stuk met gras en een paar boompjes waar in het midden een gebouw stond. Dat was het slaapgedeelte. Aan de rand van het gras stond een gebouw met de eetzaal en keuken.

Toen we uitstapten rende een hond ons tegemoet en de jongens (alle drie) vlogen erop af. Daarna gingen de jongens rennen door het veld. De chauffeur vertelde dat de jongens niet in het hoge gras moesten komen; er zouden slangen kunnen zitten...
We gingen naar onze kamer en het viel gelijk al op; muggen. Heel veel muggen. De kamers hadden wel horren voor de ramen, maar als een deur open gaat komen ze ook binnen. In de kamer was geen klamboe, maar gelukkig hebben we één bij ons. Alleen was er in de kamer geen manier om die te bevestigen. Ook de computer wilde niet laden op de spanning in de kamer. Bij nader onderzoek bleek er 12V op de spaarlampen te staan. Hummm...

Dan maar even naar de gids toe. Die kon ik niet vinden, maar de mevrouw/kok was er wel. Ik kon duidelijk maken dat ik graag een klamboe wilde ophangen. Ze vertelde (denk ik) dat dit wel met palen zou kunnen. Bij mijn vraag naar een transformator van 12V naar 220V ging ze maar even iemand halen; onze chauffeur. Hij begreep wat ik bedoelde en dook een kantoortje in. Even later kwam hij er met een 12V naar 220V adapter uit. Prima, nu hopen dat deze het doet. De chauffeur had ook begrepen dat wij palen wilden hebben voor de klamboe en hij liep met ons mee. Ik had al een stapel bamboe zien liggen en hiervan maakte hij vier palen van 2,5 meter lang. Deze plakte hij met tape aan de randen van het bed en toen hadden we een constructie om de klamboe aan vast te maken. Dat zag er prima uit.
Toen ook maar gelijk de adapter geprobeerd en na wat proberen werkte dat ook. Top!!

Daarna hadden we lunch en die was prima. Karen ging daarna wat wandelen met Simon en ik bleef bij Bastiaan die ging slapen. 's Avonds weer een goede maaltijd. Omdat ik graag slaap zonden muggen, maak ik er een sport van om zoveel muggen als mogelijk in onze kamer dood te slaan. Thuis hebben we een elektrische vliegenmepper, die zou hier handig zijn geweest. Hier komt het weer neer op het ouderwetse handwerk. Maar ik heb verder heerlijk geslapen, er is geen mug doorgekomen.

De volgende dag hadden we ontbijt en daarna zijn we gaan wandelen met een gids. Er was een Condor wandeltocht van drie uur waar we aan begonnen. Na een kleine twee uur waren we boven. De gids had ons onderweg veel laten zien en het uitzicht was mooi. We stonden boven de lodge en konden het goed zien. Ik verwachte dat we nu weer 1.5 uur terug moesten lopen, maar de gids vertelde ons dat er een afdaling was van 20 minuten. We deden Bastiaan in de rugdrager en inderdaad na 20 minuten waren we weer beneden.
Naast het eethuis loopt een rivier met een kleine waterval. En onderaan de waterval is een klein zandstrand. Daar zijn we 's middags nog even geweest. Niet heel lang; Simon kreeg het koud en natuurlijk weer de muggen.
Aan het eind van de middag was er activiteit bij de auto. We hadden al gezien dat we tafels veranderd waren in het restaurant. Er was een lange tafel van 9 gedekt. Er zouden nieuwe mensen komen. En ja hoor, daar kwam de auto weer aan; gevuld met koffers. Een 20 minuten later kwam het eerste deel van de groep en nog eens 20 minuten later het tweede deel.
De groep bleek een vogeltour te doen en ze kwamen allemaal uit Engeland. Ze hadden ook iemand bij zich die de buurt kent (en dus ook de vogels) en ze hadden ook telescopen meegenomen. Erg vervelend natuurlijk voor Karen zo'n groep ;-) Toen ze aan het eind van de middag nog even rond gingen kijken, gingen wij daar natuurlijk ook even kijken. We hebben gelijk al vogels gezien die we zelf nog niet eerder gezien hebben. Als je weet waar je naar kijken moet, dat scheelt al een hele hoop.

De volgende dag zou de groep bij zonsopgang vogels kijken en Karen vroeg of zijn daar ook bij mocht zijn. Geen probleem. Dus Karen stond om 5:50 op. Karen moet nog maar even aangeven wat ze daar allemaal 'gescoord' heeft.
Okee, nu ik dan (het is inmiddels de avond van de 10e). Was een enorme luxe om met 8 extra paar ogen op pad te zijn waarvan één paar van een goede gids met veel kennis van de lokale soorten. Het was een groep engelse vogelaars op leeftijd, met een gids uit Costa Rica. Ze deden een 18-daagse vogelreis en waren net begonnen in Santa Cruz. In de paar pogingen die ik zelf al had gedaan om wat vogels te zien, liep ik tegen de gebruikelijke bosproblemen aan: je hoort veel, maar ziet meestal niks of op zijn hoogst halve vogels die ook niet stil willen zitten. Daarbij is de veldgids die ik mee heb hier aan de rand van het verspreidingsgebied en staat een deel van de soorten er niet meer in. Dus deze groep was erg welkom. Ik heb uiteindelijk twee ochtenden een uur of twee met de groep gevogeld rondom de logde (van 6 tot 8, daarna ontbijt) en gister ben ik daarna nog mee geweest op een pad door het bos. Ik moet het aantal soorten nog tellen, maar het is zeker niet verkeerd! Erg leuk waren een Toucan (niet dé Toekan met de gele snavel, maar één met een zwarte snavel, maar niet minder indrukwekkend) en een Toucanet (een kleinere uitvoering) en een schitterende specht met een enorme rode kuif. Ook wat mooie papegaaien, al zie je die vooral vliegend en weinig zittend. En dan nog een hoop klein spul waarbij de telescopen van de engelsen erg prettig waren en de kennis van de gids onontbeerlijk. In mijn eentje ben ik veel tijd kwijt met het identificeren van de soorten en nu werden de namen 'omgeroepen'. Erg prettig, maar toch zijn mijn zelf gevonden soorten eigenlijk nog wel wat waardevoller, die heb ik écht gezien.

Goed, ik (Karen) ga nog even verder. Vanochtend waren we nog in de lodge en hebben we (na mijn vroege vogelsessie met de engelsen) weer een lange wandeling gemaakt. Nu het pad 'Loro' (papegaai). Zo mogelijk nog spectaculairder dan het Condor-pad. Het liep deels vlak onder één van de verticale rode rotsen en ging naar een schitterend uitzichtpunt. Daarna door bamboebossen en tussen de bromelia's door weer naar beneden. Bastiaan deels in de draagzak, deels gedragen door de gids en deels zelf gelopen. En Simon heeft alles gelopen, 3 uur lang. Petje af!
Na de lunch werden we om 15 uur boven op de heuvel weer opgepikt door dezelfde chauffeur en kwamen we eind van de middag aan in Santa Cruz. Met 2 miljoen inwoners de grootste stad van Bolivia. Heel raar: het is hier ineens helemaal vlak! En nog steeds erg groen en een stuk warmer, het wordt hier tropisch. Vanwege het gevaar van malaria (we zitten hier net op de rand van het verspreidingsgebied) blijven we hier niet lang, we vliegen morgen al door naar La Paz. Weer terug naar de hoogte, de 'kou' (daar nu 13 graden, hier nog 25) en de kalere bruinere bergen. Hopelijk zijn onze lijven nog gewend aan de 3500 meter; we zullen het zien!

Groet,
Henk en Karen en de jongens