De Salar de Uyuni, volgens iedereen die we erover hebben gehoord, is het ongelofelijk. Unboliviable zoals gids Oscar zei. En inderdaad... De foto's hier zijn slechts een kleine selectie, ik hield niet meer op met foto's maken. Het is moeilijk om het in woorden te beschrijven. Een poging: onvoorstelbare vergezichten met spiegelende vulkanen, een eiland met enorme cactussen (sommige zelfs 900 jaar oud) en twee nieuwe vogelsoorten ;-), heerlijke lunch, en veel andere mensen. Dat laatste vond ik deze keer niet eens zo erg, de ruimte was groot genoeg en het gaf soms een goed beeld van het perspectief, want dat raak je hier volledig kwijt. Dat maakt de 'funny pictures' ook zo leuk. Okee, iedereen neemt ze, in de meest creatieve poses, maar toch, het is leuk.

Superdag dus, gister! We werden om ongeveer 11 uur opgepikt bij het hotel (slechts 30 minuten te laat) door gids Oscar en chauffeur Carlos. Oscar sprak enigszins Engels, alleen erg snel en doorspekt met Spaans en daardoor soms moeilijk te volgen. Maar het was beter dan iemand die alleen maar Spaans spreekt.

Toen eerst naar het treinenkerkhof waar karkassen van lokomotieven en wagons staan uit de tijd dat er nog meer handel was met Chili. Ik heb het verhaal van Oscar niet helemaal kunnen volgen en zal wiki er later nog eens op naslaan, maar het was uit zijn verhaal duidelijk dat er geen liefde is tussen Bolivia en Chili sinds een oorlog (ergens eind 1800 heeft Henk al uitgezocht) waarin Chili de kust van Bolivia heeft afgepakt. De jongens vonden deze plek uiteraard schitterend en wilden eigenlijk niet meer weg. Gelukkig hebben ze de rest van de dag ook genoeg moois gezien om er niet weer om te zeuren.

Na het kerkhof weer via het dorp (Uyuni) op weg naar de zoutvlakte, de Salar. Dat bleek nog zo'n 25 km rijden. Het begint bij een klein dorpje, Colchani, waar we even in een grote verzameling van andere jeeps stopten. Uitleg gekregen in een huisje waar het zout werd verwerkt door de lokale bevolking. Bijna alles met de hand! En veel werk, want het zout bevat toch nog veel water (zoals we later ontdekten toen we even op het zout gingen zitten, kletsnatte broek!). Ze scheppen het zout op de vlakte in hoopjes en laten het daar drogen. Dan wordt het zout met vrachtwagens naar het dorp vervoerd waar ze het nog eens drie dagen laten drogen en daarna wordt nog met vuur het laatste vocht eruit gestookt. Vervolgens worden de keiharde brokken gemalen, wordt het vermengd met jodium en in zakjes gedaan die met een brandertje worden dichtgeschroeid. En dan heb je een zakje zout! In dat dorpje ook veel souvenirs, we hebben er maar vast een paar gekocht en de kas van de lokale bevolking daarmee ietsje aangevuld.

Daarna de vlakte op! De modder verandert langzaam in grauw wit zout, het lijkt net zand. Gestopt bij de hoopjes waar iemand aan het scheppen was. De mensen die dat doen hebben zwarte lappen voor hun gezicht omdat de straling van de zon er enorm is. Erg zwaar werk... De jongens ontdekten hier al snel dat als je even stampt op het zout, dat je dan een waterig soepje krijgt, net als op het strand als je vlak bij de zee bent. Nu dus ook mooie witte schoenen ;-)

Volgende stop: de Ojos de Salar, de ogen. Een paar poeltjes waar bellen omhoog komen. Gewoon koud water, maar het zijn wel bellen die ver uit de diepte komen. Op deze plek komen ook rotsen net aan de oppervlakte en de bellen komen mee met water dat door de rotsspleten onder de Salar lopen. Geloof ik, want weer heb ik niet alles goed kunnen volgen wat Oscar vertelde. Hij vertelde ook nog de legende van het ontstaan van de Salar: dat gaat over de vulkanen die rond de Salar staan, die getrouwd waren en een kindje hadden. De vrouw ging vreemd en toen de man dat ontdekte nam hij het kindje mee. De melk stroomde daarna uit de borsten van de vrouw en ze huilde zoute tranen....

Toen weer verder, naar het zouthotel. Dat staat op de vlakte en was ooit een hotel, maar is inmiddels een museum en lunch plaats voor de excursies. We waren dus weer niet alleen. De lunch was meegenomen en bestond uit koude lamakoteletjes, opgewarmde quinoa (soort graan die wat lijkt op rijst), komkommer/tomatensalade en cola. Heerlijk maal! We zaten op zoutblokken met een kussentje en aten van een zouttafel. Bastiaan heeft hier weer wat harten gestolen door Piet Piraat te zingen voor een Argentijns groepje mensen. Hij heeft daarna met zijn pet zelfs 2 bolivianos (20 cent) opgehaald!
Grootste trekpleister is overigens niet Bastiaan met zijn schattige bolle wangen, maar Simon met zijn witte korte haar. Hij wordt erg veel aangeraakt en trekt veel meer de aandacht dan in Argentinië. Waarschijnlijk omdat hij hier echt anders is, we zijn hier vrijwel alleen maar omringd door mensen van indiaanse oorsprong. Hij vindt het inmiddels niet leuk meer om zomaar aangeraakt en geaaid te worden en geef hem eens ongelijk. Wel leuk vind hij nog de mensen die hem gewoon aanspreken en hem een hand willen geven, daar doet hij nog vrolijk aan mee. Hij kan ook al vertellen dat hij quatro años is en uit Olanda komt.

Vervolgens een lange rit van ongeveer een uur naar het midden van de vlakte, naar het eiland Inca Huasi. Om dit te vinden heb je wel iemand nodig die de vlakte kent, het is vanaf het hotel niet te zien en er zijn vele 'wegen' en sporen op de vlakte, allemaal zonder merktekens en wegwijzers. Het eiland is eigenlijk de top van een berg die boven het zout uitsteekt. Je moest betalen om erop te mogen, maar dat is weer erg weinig (omgerekend 1,50 pp) en zeer de moeite waard. Vanaf de top kun je namelijk erg goed zien hoe enorm de Salar is... Pffff, unboliviable. Bastiaan was niet mee, die was tijdens de lange rit in slaap gevallen. Helaas voor de gids werd hij na ons vertrek voor de wandeling toch vrij snel wakker en Oscar heeft hem ongeveer een half uur moeten vermaken. Met succes, hij heeft niet gehuild.
Simon heeft met veel plezier meegeklauterd over de rotspaden. Hoera voor zijn bergschoenen, blij dat ze mee zijn. De rotsen op dit eiland bestaan uit basalt, met daarop een laag koraal, uit de tijd dat de berg nog in zee lag. En er zijn dus vele cactussen, met daartussen een paar vogels (nieuw: Giant Hummingbird en Black-hooded Sierrafinch) én wat Viscacha's, soort konijnen met een lange staart. Ik heb er één gezien! Na de wandeling nog even op het zout wat 'funny pictures' gemaakt, Simon wilde zowaar goed meewerken! En daarna terug naar Uyuni waar we rond 18 uur terug waren bij het hotel. De meeste andere mensen gingen vanaf het eiland verder naar de westrand van de Salar. Zij deden 3- of 5-daagse excursies die ook naar de hoge gebieden in het zuiden gaan en langs geisers enzo. Dat bewaren wij voor een volgende keer, als de jongens wat groter zijn en ook meer kunnen genieten van de autoritten.

Al met al, na de wat sneue eerste reisdag in Bolivia, hebben we nu een prima ervaring hier en zijn we benieuwd naar de rest van het land! De tweede reisdag (vandaag) ging gelukkig ook prima. Deze viel zelfs erg mee. Op de voucher van het reisbureau stond dat we er 9,5 uur over zouden doen, maar dat bleken er minder dan zes. Dus al om 15 uur in Potosí in plaats van 19:30! Het hobbelen was ook minder erg dan gevreesd, een groot deel van deze route is al geasfalteerd. Opnieuw mooie landschappen vanachter het busraam. Alles is erg hoog en dat zie je, veel kale en nauwelijks begroeide hellingen. Wel her en der kuddes lama's en een enkele wilde Vicuña (klein slank familielid van de lama). Een paar dorpjes (met veel vervallen huizen) en een enkele groene vallei. Henk en ik hebben genoten en de jongens hebben zich weer vermaakt met de mp3-spelers, snoepjes en met slapen!
O ja, op een dergelijke rit heb je één plasstop, na drie uur; dan staat iedereen in de rij voor een schamel hutje met daarin een wc-pot. Voor 1 boliviano krijg je een beetje wc-papier en mag je de pot gebruiken. Doorspoelen doe je met een emmertje water dat je zelf mag tappen uit een waterton. Simon en ik maken er noodgedwongen standaard gebruik van, Henk heeft een grotere blaas en Bastiaan een luier.

Nu dus in Potosí, op 4060 meter hoogte! Onze hotelkamer is helaas op de vierde verdieping; boven ben ik volledig buiten adem. Ik snap nu dat de Fifa geen internationale wedstrijden in Bolivia toelaat, de laaglandspelers zouden na één minuut gevloerd zijn! Gelukkig verder nergens last van, geen van ons. Het was één van de dingen waar ik rekening mee hield, dat we door hoogteziekte onze reis zouden moeten omgooien. Maar geen centje pijn dus.

Morgen zijn we één dag in Potosí en het verhaal en foto's komen later!

Karen

Naschrift midden in de nacht (inmiddels lopen we trouwens vijf uur achter op NL): de server van het reislog lijkt eruit te liggen, dus ik kan de foto's en het verhaal helaas niet plaatsen. Mañana mañana!