In dit verhaal zijn we in Potosí. We zitten in een hotel in het centrum, ergens bovenin met mooi uitzicht.

We komen aan het eind van de middag aan, en gaan aan het begin van de avond nog even wandelen in de stad. We komen bij een pleintje aan, en daar zijn duiven.
De jongens hebben dat al snel in de gaten, en weten ook al wel waar ze voer moeten halen. Duiven voeren vinden ze fantastisch.
Na een tijdje duiven gevoerd te hebben, wandelen we verder en komen bij een toren uit. Ik kan zo de naam niet achterhalen, maar het staat ook op een 50 Bolivianos biljet.(edit:, de toren heet 'Torre de la Compañia de Jesus') De toren is nu echter gesloten. Maar de volgende dag gaan Simon, Bastiaan en ik er nogmaals heen, en dan kunnen we er wel op.

Na het bezoek aan de gesloten toren, begint onze maag te rommelen. En zoals de meeste avonden zoeken we een restaurant op. Meestal bestellen we twee hoofdgerechten, en soms nog wat ervoor of erna. De jongens eten niet zoveel, en de porties zijn meestal ruim voldoende. We nemen nu een pizza en spaghetti. Voor de jongens een kan sinaasappel en ananas sap. Wij gaan aan het bier.
Na de maaltijd ga ik met de jongens naar het hotel, en gaat Karen nog even langs een bureautje voor de mogelijkheden van een tour. In de buurt van Potosí liggen een paar meren, en daar zouden wel eens vogels kunnen zijn. Daar wil Karen dus graag heen. Karen komt later ook in het hotel en zegt dat ze op een tour kan gaan. Ze geeft ook aan dat er wel een tour geregeld zou kunnen in de mijnen voor Simon en mij. Op zich lijkt mij dat wel wat, maar omdat er verhalen gaan over gevaarlijke omstandigheden tijdens de tour was ik wat gereserveerd. Maar Karen heeft wel vertrouwen in het bureau, en de tour zou kleinschalig zijn, dus ik zou altijd terug kunnen gaan als ik zou willen. Ik besluit om samen met Simon naar de mijnen te gaan, en Karen zal dat de volgende dag doorgeven.

De volgende dag gaat Karen vroeg op pad, en ik sta samen met de jongens op. We gaan eerst ontbijten, en gaan daarna de stad in. Eerst maar weer even de duiven voeren, en daarna bij de toren langs, die gisteren gesloten was. Gelukkig is de toren nu wel open, dus we gaan met ons drieën boven. Daarna lopen we weer naar het hotel waar Karen rond 12:30 weer zou zijn. Karen had geen goede tour. Er was een weg afgesloten, en ze waren dus heel lang onderweg om bij de meren te komen. De enige die ze uiteindelijk gevonden heeft, stond droog; het regenseizoen is hier veel te droog dit jaar... Ze heeft nog wel 12 nieuwe soorten 'gescoord', maar dat had veel meer kunnen zijn.

In de middag gaan Simon en ik op pad. We gaan naar het afgesproken punt en worden opgehaald door een busje. We worden eerst naar een huis gebracht waar we ons moeten omkleden. We krijgen allemaal laarzen, en een soort regenkleding aan. Ook worden we voorzien van een helm. Voor Simon is het even zoeken naar de juiste kleding, maar er worden een soort snowboots en een fleece gevonden. De regenbroek, de kleinste die er is, maak ik maar vast met een touw. Het zou een tuinbroek kunnen zijn...
Daarna stappen we weer in de bus en gaan verder naar de mijnen. We stappen uit bij een paar stalletjes waar mijnwerkers hun spullen kunnen kopen; water, sigaretten, coca explosieven etc. We krijgen te horen dat het gebruikelijk is om ook wat te kopen en dit tijdens de tour uit de delen aan de mijnwerkers die aan het werk zijn. Ik had al voor dat doel wat potloden gekocht,, voor de kinderen die in de mijnen werken, maar we kopen hier ook maar wat water en sigaretten.
We stappen weer in de bus die ons bij een van de ingangen van de mijn brengt. Er wordt ons verteld dat de berg (Cerro Rico, de Rijke Berg) 5000 ingangen heeft. Bij de ingang zijn wat kinderen, en Simon deelt daar wat potloden uit. Daarna gaan we, achter elkaar, de mijn in. De gang is niet groot, maar ik (bijna 2 meter groot), kan er toch goed in lopen. Na een tijdje komen we in een ruimte waar een offer beeld staat. De mijnwerkers denken dat de ertsen die ze uit de berg halen van een god is, en ze proberen die god gunstig te stemmen door elke vrijdag wat te offeren. Sigaretten, alcohol en coca bladeren.
Daarna lopen we verder de mijn in, en zien wat mensen aan het werk. In onze buurt wordt gelukkig niet gewerkt. We horen wel een drilboor, en komen op een plaats waar een mijnwerker de gaten van explosieven afdicht. Al met al hebben we toch wel wat mijnwerkers aan het wek gezien, en we delen onze giften uit. De meeste mensen vragen om coca bladeren, maar die hadden we niet bij ons. Ze zijn gelukkig ook blij met het water en de sigaretten.
Het meeste liepen we door gangen, maar we moesten ook door een stuk waar ik moest kruipen. Verder hebben we ook nog moeten klimmen. Na een anderhalf uur staan we weer buiten. Naast een pneumatische boor, heb ik eigenlijk weinig modern gereedschap gezien. Veel erts wordt met scheppen in wagens geschept, en een stuk verder weer uitgeladen. Dat moet toch efficiënter kunnen....
Het was een mooie tour, en we hebben werkomstandigheden gezien zie in Nederland niet kunnen, maar gelukkig was het niet zo erg als dat je in sommige verhalen wel eens leest. Maar misschien hebben we niet alles gezien...

's Avonds in het hotel zegt Karen nog wat te willen internetten. Op onze kamer komt de wifi niet goed, dus moeten we de gang op. Geen punt, maar ik had de deur al op slot gedaan, want ik dacht dat we zouden gaan slapen. Dus Karen doet de deur open, en gaat naar buiten. Althans, dat wil ze. ;-) De deur gaat niet open. Nou ja, wat is dat? Ik eens proberen. En wat ik ook probeer, ik krijg de deur ook niet open. Tja, dat is vervelend, wat we hebben ook geen telefoon op de kamer. Wat nu?
We zitten op 4 hoog, en het is 10 uur 's avonds. Gelukkig zit onze badkamer naast de gang, en is er een klein raam, met een stuk glas wat ik er redelijk eenvoudig uit kan krijgen. Wij passen er niet door, maar Simon zou dat moeten kunnen doen. Karen maakt een mooi briefje, wat Simon dan naar de receptie zou moeten kunnen brengen. Maar Simon ligt te slapen, en toen hij wakker gemaakt werd, wilde hij helemaal niks. Toen is Karen maar eens gaan roepen, en gelukkig ging er ergens een licht aan. Er kwam iemand naar boven, en zij kon de deur wel van de buitenkant openmaken. Pffffff. Wij hebben de deur toen maar niet meer op slot gedaan, en het gemeld aan de receptie. Maar we zijn bang dat er niet veel mee gedaan zal worden, en dat volgende gasten dezelfde problemen zullen krijgen.

De volgende dag staan we om 7:15 op en dat is voor ons vroeg. We zullen met een taxi naar Sucre gebracht worden, en de taxi zou er om 9:00 zijn. We hoefden niet veel meer in te pakken, maar een kleine 2 uur zijn we toch wel nodig voor opstaan, ontbijt en inpakken. Tegen de verwachting in was de taxi er al voor 9:00 en wij waren precies om 9:00 uur klaar. De reis zou een 2.5 uur duren en voerde ons langs mooie bergen. De chauffeur dacht blijkbaar dat we snel in Sucre wilden zijn, dus hij reed flink door. En dat moet je dus niet doen met kinderen op de achterbank als je door de bergen rijdt. We zijn meerdere keren gestopt om de zakjes te legen en we hebben ook nog een keer de auto een beetje moeten schoonmaken. Gelukkig vielen de jongens op het eind in slaap en kwamen we relaxed Sucre binnen.
We werden voor ons hotel afgezet, en hebben ons geïnstalleerd. Ook hier werkt de internet niet, maar als je de laptop in het raam zet werkt het wel. Later blijkt dat er ook verbinding te maken is in de hoek van de kamen. Dat is mooi, dan kunnen we daar eens een flinke upload/download doen.
We maken er een rustig dag van. We gaan even wat eten, en komen een mevrouw tegen die portemonnees verkoopt. Simon ziet ons natuurlijk veel met geld werken en vindt dit reuze interessant. We denken erover om hem elke dag wat geld te geven 50 centavos (een stuiver in euro's), waar hij dan wat van kan kopen. Eens kijken hoe dat gaat.
In de middag gaat Bastiaan slapen en spelen we met ons drieën een spelletje Beverbende. Het is een eenvoudig kaartspel en Simon lijkt het goed door te hebben. Het spel is bedacht door 999 games, voor diegene die het thuis ook eens zouden willen proberen. Volgens mij kost het 10 euro.

In de avond gaan we nog wat eten bij de locale chinees. Erg lekker en het lijkt wel wat op de Nederlandse chinees. Daarna gaat iedereen slapen en schrijf ik nog even dit verhaaltje...

Groet,
Henk