Even een kort verhaal over twee dagen Sucre. We hebben weinig gedaan, dus ik kan het nog snel even schrijven, al is het al bijna middernacht en moeten we morgen redelijk op tijd weer op.
Er zijn in Sucre twee musea die de moeite waard zijn om te bezoeken en we hadden twee dagen, dus mooi gepland: elke ochtend een museum en dan 's middags lekker weinig doen. Gister eerst maar eens naar het Museo de Niños, het kindermuseum. Voor Simon een zeer aantrekkelijke naam (hij wil nog steeds terug naar Buenos Aires vanwege dat museum daar). Het blijkt niet al te ver van ons hotel, heuvelopwaarts. Dus eerst even lopen, oa door een mooi smal straatje met trappen en een bestrating van keitjes (heet dat kasseien? we weten het even niet meer). Verder omhoog naar een kerk met een verrassend groot plein ervoor en aan het andere eind een zuilengang. Van daar een mooi uitzicht over deze mooie stad.

Alle gebouwen in Sucre zijn wit (en mogen overigens ook geen andere kleuren krijgen) en er zijn veel grote kerken, kloosters en school/universiteitsgebouwen. Sucre is de constitutionele hoofdstad van Bolivia (zoals bij ons Amsterdam), terwijl de regering in La Paz zit (Den Haag) en is genoemd naar een generaal die de tweede man was naast de grote bevrijder Bolivár (ook een Simon ;-).

Bij de zuilengalerij is ook een café, dus eerst maar eens een kopje koffie en wat taart. Warme chocolademelk voor de jongens, hadden ze wel zin in. Het blijkt heerlijke maar vreselijk machtige gesmolten chocolade (zoals ik ook ken uit Barcelona, weet je nog Marianne?) en ze hoeven er maar een klein beetje van. Helemaal niet erg ;-). De jongens vinden al snel een plekje met wat puin en zand en gaan samen lekker bezig met het maken van 'mierenval' en uiteindelijk een 'poezenval' (Simon heeft goed door dat ik vogels leuk vind en poezen vangen vogels, dus die gaat hij voor me vangen), ze vermaken zich uitstekend! Ik kan ondertussen even met een verrekijker rondlopen (alleen maar reeds bekende soorten) en Henk schrijft even een mailtje (dat hij later vanuit het hotel verstuurt). Nog maar een kopje koffie dan, lekker!
Dan naar het museum, maar dat is onvindbaar en blijkt al twee jaar gesloten! Simon in tranen, hij wil onmiddellijk terug naar Buenos Aires! Met de belofte dat hij 's middags computerspelletjes mag doen, is hij weer wat getroost. Geluncht in een klein lokaal zaakje waar denk ik zelden een toerist komt. Ze hebben een standaard lunch met soep vooraf en een stukje vlees met rijst, een aardappel en wat salade als hoofdgerecht. Toetje is een banaan. Voor twee lunches (meer dan genoeg voor ons vieren) betalen we 26 Bolivianos, nog geen drie euro! Onvoorstelbaar. Onze andere lunches en diners hier zijn trouwens in wat meer toeristische zaakjes en kosten iets meer, maar ook dan komt het zelden boven de 20 euro voor eten en drinken. Blijft verbazen.
Middag is niet veel over te vertellen: slapen, computeren, lezen en 's avonds nog even naar het centrale plein van de stad om daar in de buurt te eten. Groot plein trouwens met veel; hoge bomen en enorme palmen, groter dan de meeste centrale pleinen die we tot nu toe hebben gezien. De kathedraal is echter minder in het oog springend.

Vandaag op tijd op (voor ons doen, 7:30) want we willen om 9:30 bij het centrale plein de bus nemen naar het Dinosaurusmuseum, het Cretaceous Park. Het blijkt een toeristenbus zonder ramen, helaas zit de boven verdieping al vol. Het museum is gebouwd naast een bijna volledig verticale kalksteenwand waarop de sporen van dinosaurussen te zien zijn. Van acht verschillende soorten, ruim 400 individuen. Lang niet alle sporen zijn goed zichtbaar (sommige erg klein en erosie doet al zijn verwoestende werk) en een deel van de wand is inmiddels ingestort, maar het is een indrukwekkend gezicht. Onvoorstelbaar dat je naar voetsporen kijkt van meer dan 65 miljoen jaar geleden. Het museum is verder vrij mager (veel wel mooie replica's van dino's, één skelet en wat informatieborden in het Spaans) en de Engels sprekende gids die aan ons en een ander groepje uitleg geeft, is wat lastig te volgen met twee stuiterende jongens, maar het was wel de moeite waard.
Om 12 uur met een omgebouwd vrachtwagentje weer terug (nadat nog even een lekke band is vervangen). Op het plein belanden we in een optocht met muziek en dansers; van de ober in het restaurantje waar we later eten, begrijpen we dat het om een vroege carnavalsoptocht gaat. Carnaval is pas in maart, maar ze kunnen blijkbaar niet wachten hier ;-). Ik heb twee filmpjes gemaakt, die zal ik vannacht nog uploaden naar Youtube. Gisteravond/vannacht heb ik trouwens ook al een hele lading filmpjes geüpload, we zijn nu weer bij. Ik zal zonuendan ook nog weer wat linkjes naar de filmpjes op dit reislog zetten. Maar tot die tijd zijn ze dus te vinden op Youtube (zoek op 'metdejongens').

Vanmiddag heeft Simon weer gecomputerd (Leer het lekker zelf, met dank aan onze overburen!) en Bastiaan geslapen. Ik ben nog even op pad geweest om te proberen wat vogels te zien. Boven onze straat zien we namelijk twee beboste heuvels en die lijken vrij dichtbij. Voor de grootste blijk ik door een buurt te moeten lopen die ik niet helemaal vertrouw, dus die maar niet. De andere blijkt wel redelijk te doen, er is zelfs een mooie trap naar de top vanaf de kerk waar we gister al waren geweest (bij dat dichte museum). Helaas vrijwel geen vogels en al zeker geen nieuwe soorten. Wel weer een aardig uitzicht, en nu herken ik ook ineens die kalksteenwand met de dinosporen. Grappig.
Op de terugweg nog even naar het textielmuseum dat naast ons hotel ligt, oftewel naar de winkel ervan. Daar veel mooie lappen met ingewikkelde patronen die geweven zijn door de lokale bevolking. Niks gekocht, wel een paar foto's gemaakt.

We zullen morgen waarschijnlijk ook nog erg mooie stoffen zien, dan gaan we naar een grote (en al vrij toeristische) indianenmarkt in Tarabuco, een stadje zo'n 60 km buiten Sucre. Morgen begint de vierdaagse excursie langs de Oude Handelsroute die we bij Ben Verhoef Tours hebben geboekt. Schijnt vrij spectaculair te zijn qua landschap, met ook kans op Condors! Nu alleen maar hopen dat de magen van de jongens het een beetje aankunnen...

Goed, dat was het even. Ik denk dat we de komende dagen geen internet zullen hebben, over vier dagen zijn we in Samaipata en daar zal het vast wel weer lukken om wat te laten horen.

Groeten van ons alle vier,
Karen