Vier dagen Samaipata, weer even lekker rustig. Dagje weinig, dagje niks, dagje uit en nog een dagje niks. Zo, verhaal klaar ;-)

OK, ik zal nog even wat uitgebreider zijn. Het dagje weinig bestond uit een rustige ochtend thuis en 's middags naar het dierentuintje in de buurt. Dat is volgens de Lonely Planet 4 km lopen, maar volgens onze buurvrouw Susanne slechts een half uur. Tja, geen idee hoever het echtzal zijn, maar we houden rekening met een uurtje lopen. Dus, draagzak mee, insmeren, petten op (het was zonnig en zo'n 28 graden) en gaan met die banaan. Simon valt vlak voor vertrek nog uit de hangmat (geen schade, pfff) en wil als troost graag ook eens in de draagzak. Ok, het eerste stuk(je). We lopen door onze straat naar het centrale plein/park met de kerk, steken schuin over en gaan dan de straat en het dorp uit.
Samaipata is een klein dorp, maar wel met veel restaurantjes, winkeltjes, reisbureautjes en buitenlanders. Het ligt namelijk aantrekkelijk in de groene heuvels die de scheiding vormen tussen het laagland in het oosten van Bolivia en de Andes in het westen. Het is hier duidelijk vele malen groener dan in de bergen, al zitten we hier ook nog op zo'n 1700 meter hoogte. In de buurt van Samaipata zijn enkele bezienswaardigheden en het is een mooi vertrekpunt voor excursies, bv naar Sucre (de Old Trade Route), langs de plekken uit de laatste dagen van Che's leven en de Jezuieten route naar het laagland in het oosten.
Maar goed, wij gaan nu naar het dierentuintje. Toch (voor ons) een ruim uur lopen door de landerijen, twee keer een riviertje doorgewaad. Het blijkt vooral een herstellingsoord waar gewonde dieren worden opgevangen en (als mogelijk) weer worden teruggeplaatst. Maar veel dieren zijn dan al zo tam of zijn zo gewond dat ze achterblijven en een dankbare trekpleister vormen. Het is niet groot en er zijn een stuk of 20 apen, wat papegaaien, een boskat, een vosje, schildpadden en enkele roofvogels. En nog wat vee, wat paarden, schapen en geiten. Een aantal dieren loopt los, zoals een triest kijkende brulaap (zie foto). Met een beetje geluk zien we over enkele dagen een wilde soortgenoot in het oerwoud waar we heen gaan (Amboró NP). Uurtje daar rondgelopen en met de kapucijneraapjes gespeeld die vanuit hun kooi graag sandalen open maken en in je zakken willen voelen. De jongens hebben zich vooral vermaakt in de speeltuin. Met Bastiaan in de draagzak weer terug naar het dorp en daar aangekomen meteen gaan eten in een restaurantje aan het plein. Lekkere lasagne en hamburger. Het eten in restaurants verveelt verbazend genoeg nog steeds niet en de jongens raken er ook steeds meer aan gewend. Dat zal nog afkicken worden straks als we weer thuis zijn...

De volgende dag vrijwel helemaal thuis doorgebracht. Eén uitje was een gang naar de kapper (peluqueria in het Spaans, daar zijn er hier veel van) voor Henk en Simon. Ze komen terug met schitterende kapsels, opgeschoren aan de achter- en zijkant en lang bovenop. Voor Henk resulteert dat in een soort militaire hanenkam en Simon, die er ook nog gel bij heeft gekregen, ziet eruit als een straatschoffie op zondag. Haha. Verder ben ik met Bastiaan nog even naar de winkel en de markt geweest voor wat spullen voor avondeten (we hebben hier een keuken, dus toch maar één keertje zelf koken). Op de markt waren bij de vleesafdeling trouwens veel koeienkoppen te koop... Toch maar niet....
Hoogtepunt van deze dag was het watergevecht in de tuin; komt tzt wel een filmpje van op internet. Hopelijk over een paar dagen vanuit Santa Cruz, want hier in Samaipata is de verbinding in het café vrij beroerd en in het oerwoud verwachten we niet eens elektriciteit.

Gister een dagje uit, naar La Pajcha (uitspreken als pachtsja), een hoge waterval. Pajcha is het Quechua-woord voor waterval. We gingen weer met Luigi op pad, het klikte goed tijdens de 4-daagse excursie en hij had wel tijd om ons nog een dagje mee te nemen. De route erheen is 40km (2 uur) over onverharde paden, deels nog wat slechter dan we tot nu toe hebben gehad, maar de 4WD van Luigi kan het makkelijk aan (al is het wel een beetje een rammelbak) en de Primatour heeft weer zijn slaapverwekkende effect op de jongens, dus geen problemen. Er is in de buurt van Samaipata nóg een waterval, dichterbij, maar daar is het (zegt men) wat drukker en het is minder spectaculair. En spectaculair en rustig is het bij La Pajcha! Er is nog één andere landrover van een groepje backpackers die er met een gids een nacht hebben gekampeerd, maar die zien we maar heel even. Wij hebben er ook even over gedacht om er te gaan kamperen, maar dat is toch wel een hoop gedoe en de rustige dagen in Samaipata zijn ook wat waard. We zijn bijna vier uur daar geweest, lekker spelen met zand en water, vuurtje stoken en worstjes en marshmallows roosteren. Ik ben nog even de berg opgeklauterd in de hoop nog wat vogels te zien, maar de oogst was mager, het was er erg stil. Wel één nieuwe papegaaiensoort, toch leuk. Om half zeven weer terug in het dorp en nog weer even eten in een lekker restaurant (goede tip van Luigi).
Onderweg nog weer leuk met Luigi gekletst; oa weer over taal en taalgrapjes. Hij vertelde een mop over twee atomen die we nog niet kenden: One atom says to the other: 'O no, I think I've lost an electron!'. 'Are you sure?' the other one says. 'Yes, I'm positive!'. We krijgen als het goed is vandaag nog het e-mailadres en telefoonnummer van Luigi; het is een aanrader om hem in te huren als chauffeur-gids voor mensen die een engelssprekende gids zoeken. Hij doet dit werk vooral omdat hij het leuk vindt, hij krijgt, voor zover we hebben begrepen, voldoende inkomsten uit een aantal huizen die hij verhuurt en heeft daarom ook geen eigen reisorganisatie oid. Hij wordt nu dus wel eens ingehuurd door Ben Verhoef Tours, maar het lijkt hem leuk om langere tochten te maken met groepen, bijvoorbeeld de héle reis zoals wij nu door Bolivia doen. Dus mocht er nog eens iemand zin hebben in een georganiseerde reis van een paar weken, Luigi is wellicht beschikbaar.
's Avonds hebben we nog even een biertje gedronken in de bar van Ben en Susanne; die zit naast ons (hun) huis, dus met de babyfoon (walkie talkie) prima te doen. Maar de jongens slapen weer als een roos na deze uitputtende dag, dus wij kunnen rustig een paar spelletjes regenwormen doen (ook van 999 Games, zit in een prachtig klein blikje, met dank aan Marianne en Sjoerd!). Voor Simon is de waterval trouwens de derde plek waar hij nog wel veel vaker heen wil, naast het kindermuseum en het treinenkerkhof.

Vandaag is het zondag en onze laatste dag hier. Ik was nog van plan om naar La Fuerte te gaan, een archeologische vindplaats met een grote rots met inkervingen en de restanten van een dorp (pre-inca). Maar het is wat regenachtig en het is ook wel net zo lekker om nog weer een dag te niksen. Dus dan maar dit verhaal schrijven (en zometeen in het café online zetten). Ondertussen heeft Henk ook Bastiaan nog even naar de kapper gebracht met als resultaat net zo'n schitterend kapsel als Simon (zie de voor-na foto). Zonder de gel ziet het er al weer vrij acceptabel uit ;-). Ook al weer een watergevecht gehad en straks mag Simon (terwijl Bastiaan slaapt) nog even wat computerspelletjes doen. Dan kan ik daarna mijn vierde e-book uitlezen, lekker.

Morgen om 9 uur vertrekken we weer naar de bush, naar een lodge in het NP Amboró. Ziet er op foto's luxe en spectaculair uit en er schijnen veel vogels én zoogdieren voor te komen. Wie weet zien we nog wat apen, een tapir of een gordeldier ofzo. Ben erg benieuwd! Jullie zullen het waarschijnlijk over een dag of vier wel weer lezen, ik neem aan dat we in Santa Cruz (de grootste stad van Bolivia) wel weer kunnen internetten.

Tot later!
Karen en de mannen.