Copacabana ligt tussen twee bergen in (zie vanaf 20 feb ook de panorama foto bovenaan deze pagina; deze foto vervangen we met enige regelmaat, namelijkzodra we weer een nieuwe mooie panorama foto hebben gemaakt). De eerste volle dag, we hadden er twee, zijn we gewandeld naar de berg in het zuiden; de 'Horca Del Inca'.
Het is een beklimming waar 45 minuten voor staat. En dat heb je ook wel nodig, op deze hoogte (3800 meter) kun je duidelijk merken dat er minder zuurstof in de lucht zit.
Het is wel raar, hoe moeilijk wij als volwassenen het ook hebben; Simon loopt (bijna) fluitend naar boven. Blijkbaar kunnen kinderen zicht toch veel sneller aanpassen. Boven op de berg aangekomen, is het uitzicht prachtig. Bastiaan is zelf de berg opgeklommen. Maar naar beneden is toch moeilijker; dus besluiten we om hem maar in de draagzak te doen.

Simon had in de haven al een paar bootjes zien liggen, en dat leek hem wel wat. Tijdens een weekend weg een tijd geleden had hij in een waterfiets gezeten en die lagen hier ook. Karen had er niet zoveel behoefte in en Bastiaan moest slapen, dus zijn Simon en ik er maar heen gegaan. Simon wilde graag aan het stuur. Dus nadat ik even de fiets de haven uit gestuurd had, mocht Simon achter het stuur kruipen. De boot stuurde slecht, maar Simon kreeg het idee wel te pakken. Simon kon niet echt bij de pedalen dus was de taakverdeling duidelijk: Simon mocht sturen, ik mocht trappen. We hadden de boot voor een uur gehuurd en we gingen zomaar een kant op. En toen wilde Simon graag naar een punt zo ver mogelijk weg; een boei. Ik had de tijd in de gaten gehouden en we zouden daar in een half uur zijn. Wat ik niet in de gaten had gehouden was de windrichting, maar gelukkig waren we tegen de wind in begonnen. Het stuk wat tegen de wind in 30 minuten duurde, duurde op de terugweg maar 10 minuten. Dat zou toch vervelend zijn als je wind mee 30 minuten lekker gaat trappen (met frisse benen) en daarna tegen de wind in weer terug moet. Maar gelukkig ging dat goed.

In de haven heb ik mijn schoenen nog laten poetsen. We kwamen een paar Duitsers tegen, waarvan één in La Paz woonde. Zij vertelde dat schoen poetsen ongeveer 1 Bolivianos moet kosten. Ik gaf aan de schoenpoetser aan dat ik wel mijn schoenen voor 2 Bolivianos wilde laten poetsen. Hij gaf nog aan dat ik wel grote schoenen heb (wat ook wel zo is), maar hij begon aan het poetsen. Ondertussen probeerde hij een verhaal aan te knopen, en vroeg of ik nog Nederlands geld had voor zijn verzameling. Europees geld mocht ook. Ik zei dat ik dat niet had en toen hij klaar was gaf ik heb 3 Bolivianos. Een meer dan afgesproken. Maar ik begreep dat hij toch nog erg zuur gekeken heeft. Blijkbaar had hij meer verwacht.

Na de boottocht zijn we naar ons huisje gegaan en hebben daar nog even rondgehangen. 's middags zijn Simon en ik nog 'even' de andere berg opgewandeld. Dat was minder ver omdat ons huisje op de voet van die berg stond. In 30 minuten waren we boven (waar ook 45 minuten voor stond).

's Avonds zijn we naar een ander restaurant gegaan dan de vorige dag. De vorige dag waren we in een plaats waar het best wel koud was. Maar nu kwamen we ergens waar de kachel werd aangemaakt. Dat is eigenlijk toch wel een 'regel' die we proberen aan te houden; we eten elke keer op een andere plaats. We zijn er een keer van afgeweken: maar dat was een keer voor de lunch en een keer voor het diner, dus dat telt eigenlijk ook niet ;-)

De tweede dag in Copa zijn we naar de kathedraal en een plaats gegaan waar oude Inca stenen zijn gevonden, Intikala genaamd. De oorsprong is onduidelijk, maar je kunt stoelen in de stenen herkennen. De jongens hadden trouwens meer oog voor het water en het zand. Op de weg terug kwamen we langs een lokaal eethuis. Eigenlijk een soort kamer met wat stoelen en tafels erin. Daar kun je gaan zitten en kun je eten: een bord soep en daarna een bord met aardappels, rijst, sla en een stuk vlees. We hadden ons in Villazon en Sucre al verbaasd over de prijs van zo'n standaard almuerzo in de lokale tentjes; 13 Bolivianos (1 euro 50) maar dit was nog minder: 8 Bolivianos. Dat is minder dan een euro. En we kregen er ook nog twee glazen drinken bij. We hebben de kosten 16 Bolivianos maar afgerond op 20, voor ons alsnog een schijntje.
Daarna is Karen nog even in de tweede baai (die zonder strand) gaan vogelen (ze had vanaf de berg gister al flamingo's gezien) en ik ging met de jongens naar huis. Later hebben we een film gekeken in de gemeenschappelijke ruimte. Er waren net anderen die de film '7 Years in Tibet' aan het kijken waren. Maar gelukkig hadden we de laptop bij ons om een film voor de kinderen te gaan kijken.

De volgende dag zou onze bus om 13:30 uur vertrekken, dus we konden het rustig aan doen. We stonden laat op, hebben rustig ontbeten, en zijn toen het centrum ingelopen. Ik ben even naar een internet café gegaan, terwijl Karen met de jongens naar het strand ging. Daar konden ze rustig met zand, stenen en water spelen.
Daarna een lekkere lunch. Tijdens de lunch kwamen we nog de schoenpoetser tegen. Hij herkende mij niet, maar vroeg of hij onze schoenen mocht poetsen. Dat hoefde voor ons niet. Toen vroeg hij of hij euro muntjes kon wisselen in Bolivianos. Van zijn verzameling zeker, ha ha. Maar goed, we zijn de slechtste niet dus hebben 70 eurocent gewisseld. Nu eens kijken of wij die muntjes weer kunnen kwijtraken aan e.o.a. goed doel.
En na de lunch hup de bus in.

Daar werden we gelijk aan het werk gezet. Er moesten papieren worden ingevuld. We zouden over 20 minuten bij de grens zijn en daar moeten de papieren ingeleverd worden. Omdat we vooraan in de bus zaten, waren we er bij de grens ook als eerste uit. En dus ook als eerste bij de douane. In tegenstelling bij de grens tussen Argentinië en Bolivia, waar we 2 uur bezig waren, konden we hier bijna gewoon doorlopen. Ik denk dat we in totaal 5 minuten in de rij gestaan hebben.
Maar goed, er waren ook nog een boel mensen na ons, die ook in de bus moesten. In Peru moesten we dus nog even wachten, maar verder ging het heel erg soepel.

Daarna ingestapt en de reis vervolgt naar Puno. Onderweg nog even wat upselling ervaren. Tja je zit in een bus van een tour operator. Die wil dan natuurlijk nog wel even weten waar je naar toe gaat. En of je daar nog een toer wilt doen. Want dat kunnen zij natuurlijk prima voor jou regelen.
Maar omdat we het plan hadden alles zelf te gaan doen en in Puno op de bonnefooi te willen kijken, sloegen we het aanbod maar af.

In Puno aangekomen, werden we ook bestookt door allerlei touroperators en taxi chauffeurs. Maar ook hier hebben we alles rustig afgeslagen en zijn we onze eigen weg gegaan. Het valt mij de laatste dagen wel op dat in Peru er veel 'agressiever' gewerkt wordt. Als je al een hotel geboekt hebt wordt door een andere verkoper rustig gemeld dat het een slecht en onveilig hotel is. Zelfs in de taxi naar het hotel wordt nog even gevraagd of je al een reservering hebt. Waarschijnlijk als je 'nee' zegt zal hij met een 'goed' alternatief komen. Ook worden er voor taxi ritten rustig het dubbele gevraagd van wat het zou moeten kosten. Het is dus wel zaak om vooraf een prijs af te spreken en te weten wat het zou moeten kosten.

Eenmaal in ons hotel (Marlon's House) aangekomen viel het niks tegen. Het was geen duur hotel (90 Sol, zo'n 23 euro), dus we hadden geen hele hoge verwachtingen. Het hotel ligt niet in het centrum, maar wel in de buurt en we kunnen best lopen.
We stalden onze spullen, en gingen gelijk op pad voor de kaarten voor de bus naar Cusco. We wilden met de touristenbus en wisten niet of er nog plaatsen waren. Bij het kantoor aangekomen bleken er nog plekken vrij. De prijs was zelfs lagen als in de lonely planet was aangegeven. En zelfs daar konden we nog een deel vanaf krijgen. Daarna doorgelopen naar het centrum. In de lonely planet (wat zou je zonden moeten ;-) was al verteld dat veel restaurants, naast een gewone menu kaart, ook een 'menu set' hebben. Dat is een vast (of beperkt) menu, maar heel lekker en een stuk goedkoper. En tja, we blijven Nederlanders he?

De volgende dag begon met regen. We bleven maar iets langer in het hotel, maar het weer werd beter en we besloten maar naar de haven te gaan. Daar wilden we op de boot stappen en naar 'de drijvende eilanden' gaan. In de haven aangekomen kwam er een man op ons af die zei dat hij een boot had en ons wel wilde brengen. Prima, lat die boot maar eens zien. Hij liet ons een bord met prijzen zien, waarvan wij de indruk kregen dat alle prijzen vast stonden. Daarna een ticket gekocht en op de bood gestapt. Toen hebben we die man niet meer gezien. Blijkbaar waren we toch op een of andere tour gekomen. Maar we zaten wel tussen allemaal locals, en dat was toch wel een beetje wat we wilden. De boot bracht ons naar een van de 37 kleine eilanden. De eilanden zijn gemaakt van riet en drijven. Omdat het riet langzaam rot (aan de onderkant) moeten de bewoner regelmatig riet aan de bovenkant toevoegen. E.e.a. is ons in het Spaans verteld tijdens een presentatie op een van de eilanden.
Daarna zijn we in een rieten bootje gestapt en naar een ander eiland gevaren. Kosten, 5 sol. Op dat eiland konden we eten, maar dat duurde ons te lang. We vroegen wat koffie en Fanta en vergaten de prijs vooraf te vragen. Dom... Bij het afrekenen werd ons verteld dat de kosten 16 Sol waren. Wat? dat is 2 a drie keer zoveel als normaal. We gaven aan dat we daar niet mee accoord gingen. Toen vroegen ze ons wat wij dan wilden betalen. We snapten wel dat zij ook extra winst wilden maken, dus gaven aan om 10 Sol te betalen. Zij vroegen nog 12, maar we bleven 10 bieden wat ze toen maar geaccepteerd hebben. Hum, een duidelijke les: altijd vooraf de prijs vragen, en eventueel gaan afdingen. Dat waren we eigenlijk in Bolivia en Argentinië niet gewend. Nieuw land, nieuwe gewoontes.

's Middags nog even geluncht; soep, gevolgd door een kwart kip, aardappel en rijst. Dat zie je hier veel Peruanen eten. Best lekker, en het kost bijna niks. Verder hebben we het rustig aan gedaan want morgen is het vroeg op. We gaan naar Cusco toe.

Groet,
Henk, Karen en de jongens