Nee, steil achterover zijn we niet geslagen (en da's maar goed ook met al die steile hellingen), maar Machu Picchu was wel érg indrukwekkend! Eigenlijk vooral vanwege de reis er naartoe en de bijzondere afgelegen plek. Maar ook vanwege de enormiteit van het complex en de unieke ligging op een heuvelruggetje tussen twee toppen, met steile wanden aan alle kanten. Wat een bijzonder moment moet het geweest zijn voor de (her)ontdekker van de stad, Hiram Bingham. Hij was ws. niet de eerste die het ontdekte, als het ooit al 'verloren' was, maar hij was wel de persoon die de stad bekend maakte aan de rest van de wereld (zie bv de wiki-pagina's http://en.wikipedia.org/wiki/Machu_Picchu en http://en.wikipedia.org/wiki/Hiram_Bingham_III). Ik denk dat in ieder van ons wel iets van een ontdekkingsreiziger schuilt en de wens om nieuwe plekken te ontdekken wordt door zo'n plek zeker wakker geschud.

Even een stukje uit zijn boek 'Lost City of the Incas' dat ik op internet vond:

Using 17th-century writings, Bingham set out from Cusco on foot and by mule, with a local policeman for his guide and interpreter. While encamped by a place called Mandor Pampa, a local farmer named Melchor Arteaga informed the group that there were extensive ruins high up on a nearby mountaintop.
'The morning of July 24th dawned in a cold drizzle. Arteaga shivered and seemed inclined to stay in his hut. I offered to pay him well if he showed me the ruins. He demurred and said it was too hard a climb for such a wet day [but] he finally agreed to go. When asked just where the ruins were, he pointed straight up to the top of the mountain.'
After a hard two-hour climb up a steep mountain path, BIngham finally reached the site and was amazed by what he saw: 'Suddenly I found myself confronted with the walls of ruined houses built of the finest quality of Inca stone work. It was hard to see them for they were partly covered with trees and moss, the growth of centuries, but in the dense shadow, hiding in bamboo thickets and tangled vines, appeared here and there walls of white granite ashlars carefully cut and exquisitely fitted together. . . . Dimly I began to realize that this wall and its adjoining semicircular temple over the cave were as fine as the finest stonework in the world. It fairly took my breath away. What could this place be?'
Bingham had discovered the well-preserved ruins of Machu Picchu, which are thought to be the summer retreat of the Inca rulers, abandoned when the empire fell to the Spanish.

Voor ons was de reis ernaartoe een stuk makkelijker dan het begin 1900 geweest moet zijn, maar toch nog wat lastiger dan verwacht. We zijn vrijdagochtend op tijd opgestaan en zaten om 8 uur in de taxi met alleen de hoognodige bagage, de rest bleef achter in ons huisje. In een achterafstraatje in Cusco vertrekken taxibusjes naar Ollantaytambo zodra ze vol zijn. We hebben maar een kwartiertje hoeven wachten op voldoende passagiers. Toen ruim een uur door de bergen rijden, net niet te erg voor de magen van de jongens (we hadden ze geen pilletje gegeven, dachten onterecht dat de busreis slechts 30 minuten zou duren, weet niet waar we dat vandaan hebben gehaald). In Ollantaytambo zijn we afgezet bij het station dat even buiten het dorp ligt. Er stonden behoorlijke rijen bij het station, blijkbaar allemaal mensen die nog een kaartje moesten kopen. Er waren dus meer mensen die deze kant op wilden ;-)
Maar al snel kwamen we achter een andere oorzaak van de drukte: de treinen reden niet! 'No trains all day!'. Vanwege het vele water in de rivier is het verhaal; uit een briefje bij het station maak ik op dat er ergens een dam is opengezet (maar ik weet niet zeker of dat klopt). Door het hek bij de ingang naar het daadwerkelijke station en de rails kon je inderdaad het woest schuimende en opspattende bruine water van de Urubamba zien, oef! De verwachting was echter dat er de volgende dag wel weer treinen zouden rijden.
We konden twee dingen doen volgens de beambte: terug naar Cusco om ons geld terug te halen of de kaartjes omwisselen. Liefst in Cusco, maar het mag hier bij het station ook wel zei hij, als we geen problemen hadden met lang wachten. Nou ja, makkelijke keuze, terug was hoe dan ook geen optie met de jongens, dus ik ging een tijdje in de rij staan. Henk heeft de jongens ondertussen bezig gehouden op de parkeerplaats met steentjes, een doos en snoepjes. Na ruim een uur wachten lukte het mij om de kaarten om te ruilen voor de volgende dag. Niet de eerste trein van 6:00 (die zat al bijna vol), maar de tweede om 6:59. We wilden wel graag zo vroeg mogelijk om zoveel mogelijk tijd te hebben, de trein terug ging om 17:00. Het was een duurdere trein dan onze oorspronkelijke, maar over geld werd niet gerept.
Vervolgens hebben we een slaapplek gezocht: het eerste de beste hostel vlakbij het station had nog wel een kamer met vier bedden en kostte minder dan het maximum dat wij in ons hoofd hadden (= minder dan we anders moesten betalen in Aguas Calientes). Mooi, dat geregeld. Toen nog even een mail gestuurd naar ons gereserveerde hostel met excuses en toen was alles weer geregeld. Alleen jammer dat we de volgende dag nu extra vroeg op moesten (nee Annie, zonsopgang waren we niet van plan ;-).
Toen richting dorp gelopen voor wat lunch en daarna Bastiaan slapen (en ik wat lezen en vogelen). Henk en Simon hebben nog wat rondgelopen in het dorp en hebben geconstateerd dat de inka-ruïnes hier een beetje te duur zijn (kosten net zoveel als Machu Picchu) en dat we ze vanuit het dorp ook wel goed genoeg kunnen zien. 's Avonds nog pizza aan de Plaza en toen vroeg naar bed. Het hostel stond naast een riviertje/afwateringskanaal waardoor ook erg veel water naar beneden kwam, een hoop lawaai! Gelukkig waren we moe genoeg om meteen in slaap te vallen.

Volgende dag om 6 uur op, snel ingepakt, Henk even snel gecheckt bij het station of de treinen reden ('natuurlijk meneer!' alsof het een rare vraag was ;-), een van tevoren geregeld ontbijtpakketje gehaald (lekkere broodjes met lekkere kaas) en snel naar het station. De rivier zag er nog net zo woest uit als de dag ervoor, het is me een raadsel wat het verschil maakte. Misschien was er wat onderhoud dat gepleegd moest worden vanwege het hoge water of zo. We zullen het nooit weten denk ik, maar het maakte ook weinig uit: we konden gaan! En het was een spectaculaire route: we hebben vrijwel de volledige route pal naast de rivier gereden. En die ging van de ene stroomversnelling over in de andere. Op dit stuk van 36 km gaat de rivier omlaag van 2800 meter naar 2000 meter. De filmpjes (die al online staan) geven het een beetje weer. De ooh's en aah's waren niet van de lucht. Voor mij was er nog de extra bonus van enkele paartjes Torrent Ducks, een soort eend die alleen in snelstromende rivieren voorkomt. Aan de vegetatie kon je ook merken dat we naar beneden gingen: het werd steeds groener en tropischer, er verschenen bromelia's in de bomen en lianen.
Na ruim anderhalf uur genieten, waren we in Aguas Calientes, ook wel Machu Picchu Pueblo (dorp) genoemd. Je wordt als toerist gedwongen om door een overdekte markt met een stuk of 50 kraampjes te lopen met, uiteraard, de gebruikelijke mutsen, sjaals, keramiek, hangers, poncho's en lappen stof. Henk heeft een petje gekocht, die had hij nog nodig (hoed vergeten). Daarna hebben we eerst de overtollige bagage gedumpt in een willekeurig hostel vlakbij het station (kostte 5 sol). Toen toegangskaartjes kopen voor MP (dat kan boven niet meer, gelukkig wisten we dat al wel) en naar de bus.
Ook hier vertrekken de bussen zodra ze vol zijn. Nu was dat elke 10-15 minuten. Half uurtje zigzaggen naar boven (450 meter omhoog, op de satellietfoto en kaart is de weg goed te zien) en dan nog een laatste controle, een hoekje omlopen en dan ben je er! Vanuit de bus zie je al wat glimpen van de terrassen en een paar huisjes, maar boven zie je pas goed hoe enorm het is. Op de flanken van de bergrug (oost en west) zijn allemaal terrassen gemaakt, voor landbouw. En in het midden (op de as zuid-noord) zie je alle restanten van de huizen en tempels. Bijzonder om die plek die al zo bekend is van foto's van deze en gene (Corine & Leo, Annie) nu zelf in het echt te zien. Uiteraard een foto laten maken van ons vieren met MP op de achtergrond, al hebben we geloof ik niet de standaard plek daarvoor genomen. Maar ach, toch leuk. We zijn daarna eerst naar links omhoog gegaan, naar de Inka brug. Eerst een stukje over de terrassen, maar daarna een mooi bospad met soms best enge dieptes ernaast. Jongens verplicht hand vast en aan de berg-kant lopen! De brug zelf is vooral imposant vanwege de vertikale muur waar deze tegenaan is gebouwd (zie foto). Na een lunch met wat broodjes, perziken, m&m's en fanta hebben we de ruïnes bekeken. We hadden geen gids, de gidsen stonden zich wel massaal bij de ingang aan te bieden, maar met de jongens is een gids niet handig, we zijn vaak teveel bezig met politie-agent spelen en krijgen dan toch weinig mee. Dus wij doen het met lezen van informatie (vooral achteraf) en her en der even meeluisteren met andermans gids. Nou ja, de foto's spreken verder wel voor zich. Mooi daar (understatement).

Om kwart voor vier weer naar de bus, toen waren we er ook wel klaar mee (en de jongens helemaal). In de bus sliepen ze beide al bijna... Helaas, want daarna in de trein lukte het slapen niet meer. Gelukkig het vervolg stuk in de bus wel, dus geen dreigende misselijkheid meer. Om 22 uur waren we thuis, als verlate avondmaaltijd nog even snel een tosti naar binnen (fijn dat tosti-ijzer in ons huisje) en allemaal naar bed, lekker slapen na twee lange en drukke dagen!

In totaal waren we per persoon (voor de volwassenen) 430 sol kwijt (ruim 100 euro): 130 toegang, 40 bus, 250 trein en 10 taxibus. Voor de jongens betaalden we alleen de helft voor trein en de taxibus. Maar het was het zeker waard!

Naast twee dagen reizen en MP, hebben we ook nog twee dagen Cusco achter de rug. Donderdag de 24ste zijn we met z'n allen weer de stad in geweest. Wat truien voor de jongens gekocht, kathedraal bekeken, ritje met een omgebouwd treintje gemaakt (weer naar het Christusbeeld, kenden we al) en even bij het feest gekeken dat (ook al weer in voorbereiding op carnaval) op het plein bij de San Cristobal kerk werd gehouden. Ik ben er 's avonds na het eten nog even met Simon heen geweest. Hij heeft zich daar uitgeleefd op een grote trampoline waar drie andere (grotere) jongens naar elkaar aan het gooien en slaan waren met wat skippie ballen. Simon heeft volop meegedaan, maar grappig was dat die jongens hem eigenlijk met rust lieten, ze keken alleen wat geïrriteerd (of vertederd?) als ze een mep of een duw van Simon kregen. Erg veel lol en weer één van de hoogtepunten van de reis voor Simon.

Vandaag, de 27ste, was een lekkere niks-dag. Lekker uitgeslapen (en boek uitgelezen) terwijl de jongens rustig een filmpje keken op de computer. Daarna is Henk twee keer de stad in geweest (eerst met B, daarna met S), terwijl ik foto's sorteerde, met dit stukje begon, video's online heb gezet en nog even de kolibri's in onze tuin definitief heb geïdentificeerd (Sparkling Violetear). O ja, dat was ik nog vergeten: ik heb donderdag het boek 'Birds of Peru' weten te bemachtigen! Erg zwaar, maar zijn gewicht nu al in goud waard, weer een paar nieuwe soorten aan mijn lijst toegevoegd!
Zometeen nog een biertje en wat chips en dan is de laatste avond in Cusco voorbij! Morgen hebben we nog wel dagje hier, maar we vertrekken om 18 uur met een nachtbus naar Nasca (of Nazca, beide schrijfwijzes worden gebruikt). Ons reisplan is dus zoals we al eerder aangaven toch iets veranderd. Na twee nachten in Nasca in de woestijn gaan we nog drie nachten naar Paracas aan de kust (en ws. naar de Islas Ballestas). Dan nog twee nachten Lima en dan naar huis. Arequipa en de Colca Canyon moeten wachten tot een volgende reis!

Groet,
Karen en de mannen