Laatste reisverhaal

Zo, nu dan, het laatste verhaal! Bij het begin beginnen, even graven in mijn geheugen, o ja, van Nasca naar Paracas op donderdag 3 maart. Nog maar een week geleden...

De busreis was vrij makkelijk, een uur of vier. Wel nog wat slingeren, maar niet te erg voor de jongens en de tweede helft bijna alleen maar rechte wegen. Mooi om het landschap steeds droger en zanderiger te zien worden. In de grote stad Ica (indrukwekkende kathedraal zo te zien vanuit de bus) nog wat meer passagiers opgepikt, we moesten toen helaas terug naar onze eigen stoelen en konden niet meer helemaal voorin zitten. Pas vlak bij Paracas kregen we de zee in zicht.
We hadden van tevoren vanuit Nasca nog een mail gestuurd naar een hotel met een zwembad, Hotel Mirador. Het had niet zulke goede recensies (te veel geld voor wat het biedt), maar wel een mooie tuin en een groot zwembad en daar hadden we wel eens zin in. Dus eerst maar eens een mailtje gestuurd met de vraag naar hun tarieven (die op de website waren ons in ieder geval te hoog, maar wellicht hebben ze in het laagseizoen nog een aanbieding). Op de e-mail kwam echter helemaal geen reactie, dus we hebben het op zijn beloop gelaten, er lijkt in het laagseizoen overal wel ruimte te zijn. Nog wel de namen van twee andere ho(s)tels opgeschreven die in Nasca werden aangeraden. En wat blijkt, één van die twee, Zarcillo Paradise, is pal naast het busstation van Cruz del Sur én op enkele minuten loopafstand van Hotel Mirador met het mooie zwembad. We konden twee kamers krijgen voor 50 sol per stuk en dat is in totaal net zoveel als in Nasca. Ontbijt kost dan nog een paar sol extra, maar de keus is makkelijk, deze nemen we. Vanuit de kamer uitzicht op de weg, maar daarachter de zee. Goed genoeg. Helaas blijkt de mooie veranda 's avonds niet goed bruikbaar vanwege de muggen. En het is wat warm in de kamer (zeker als de ramen dicht moeten blijven vanwege de muggen), maar dat is dan ook het enige minpunt. Zarcillo blijkt ook een eigen tour-service te hebben én we kunnen er weer kaartjes voor de volgende busreis kopen. Dus meteen een tocht naar de Islas Ballestas geboekt voor de volgende dag en de buskaartjes voor de laatste reis naar Lima. Gemak dient de mens.
Het zwembad bij Mirador blijkt later die middag na enig onderhandelen ook wel toegankelijk voor niet-gasten voor een schappelijke prijs. We hebben maar niet meer gevraagd naar die e-mail die ze niet hebben beantwoord, de prijzen die getoond werden bij de receptie waren hetzelfde als op de website en vele malen duurder dan wat we nu hadden: 240 sol voor een kamer met drie bedden! Nu hadden we voor in totaal 150 sol vier bedden, hetzelfde uitzicht en hetzelfde zwembad. En voor de jongens een mega zandbak rondom het hotel, ideaal. De boulevard van Paracas blijkt op zo'n 10 minuten lopen afstand en heeft vele restaurantjes. Weer lekkere ceviche en ook heerlijke vissoep, Chupe. En een klein marktje met de gebruikelijke Peru-spullen en een ballen-trampoline. Dat bewaren we voor morgen.

De volgende dag moest ik vroeg op (relatief gezien dan, 6:45 valt best mee) voor de tour naar de Islas Ballestas die om 7:30 vertrok. In een snelle boot met zo'n 20 anderen (waarvan overigens niemand met verrekijker, wel veel fototoestellen en videocamera's). Aan de foto's was al te zien dat ik me op de boottocht naar die eilanden niet heb verveeld en de video's van gister voegen daar nog wat aan toe. Bijvoorbeeld de beelden van de groep dolfijnen rondom de boot, soms zo dichtbij dat je ze zou kunnen aanraken als ze niet zo snel waren! En daarna die rotsen VOL vogels, wauw! Qua aantal soorten niet heel indrukwekkend, maar wel indrukwekkend qua bijzonderheid van de soorten (oa. Inka Stern en Humboldt Penguin, niet verkeerd!), qua absolute aantallen, lawaai en stank. De geur was erg vertrouwd, op de Seychellen heb ik enkele maanden tussen de zeevogels en hun nesten geleefd en de geur bracht me weer even helemaal terug. Eigenlijk best lekker dus ;-) En dan als bonus nog de kuddes zeeleeuwen. Hele stranden vol met als klapper het strand met de creche. De foto ervan zegt al veel, maar de video voegt daar nog het lawaai aan toe. Het klinkt soms ook net als een creche ;-)
Goeie trip dus en voor Henk viel het ook mee, ik was om half elf al weer terug en toen had hij met de jongens net het ontbijt op. Die dag verder niet zoveel gedaan. Weer geluncht aan de boulevard, nu wel trampoline-springen voor de jongens (en de belofte dat ze 's avonds nog een keer mogen) en 's middags weer even zwemmen. Ik daarna nog even wat rondlopen in een wadden-achtig gebiedje met wat vogels en 's avonds weer naar een restaurantje. Best lekker toch, twee keer per dag warm eten.

Zaterdag de 5e hebben we de spullen weer in de koffers gedaan en de 10 meter gelopen naar het busstation. Om 11 uur vertrok onze laatste lange afstand bus (van deze reis) voor 3,5 uur naar Lima. Weer weinig bijzonders, behalve dan de bende die Bastiaan maakte nadat hij kokhalzend weigerde een stukje broccoli op te eten. Met het kokhalzen kwam ook zijn hele maaginhoud mee (veel yoghurt-drank met aardbeien, nog steeds net zo roze...). Gelukkig een erg aardige hostess die meteen met papier en water aankwam en gelukkig ook weer een vrij lege bus dus nog genoeg schone stoelen over. Gelukkig ook nog een normaliter volstrekt onnodige pyjama in de handbagage die nu eens een keer handig van pas kwam.
In Lima met een taxi (hier ineens weer relatief duur) naar Hotel España in het oude centrum van de stad. Zoals al eerder genoemd was dit een indrukwekkend gebouw met twee lichte patio's en twee verdiepingen met kamers rondom deze open ruimte's. Op het dak een ontbijt-restaurant vol met planten en dieren (schildpadden, papegaaien, parkieten en duiven) en lekkere fruitsalade/muesli en gebakken eitjes. We betalen hier eigenlijk belachelijk weinig, 80 sol (zo'n 20 euro) voor een grote kamer met vijf bedden en een groot overdekt balkon. De jongens hebben op het balkon meteen de speelgoedtas omgekieperd. Het houten balkon is er één van de vele in Lima, de mooiste (en oudste?) exemplaren hangen aan het paleis van de aartsbisschop aan het grote plein (Plaza Mayor). Dat plaza is trouwens wat mij betreft één van de mooiste van deze reis. Erg groot en qua groen vrij subtiel met enkele mooie palmbomen. Helaas zijn veel van de oorspronkelijke koloniale gebouwen (met allemaal van die houten balkons, zie een mooie foto op Flicker: link) verwoest bij één van de aardbevingen die de stad hebben geteisterd. Deze gebouwen zijn aan twee zijden van het plein vervangen door mooie gele gevels, weer met (enkele) balkons. Aan de andere twee zijden staan wel wat ouder ogende gebouwen, het grote regeringsgebouw (met hekken ervoor) en de kathedraal + aartsbisschoppelijk paleis. Een fotogeniek plein.
Om de hoek van het hotel is de San Fransisco kerk met een leuk pleintje ervoor met veel duiven. Ook het Plaza Mayor is trouwens dichtbij, op zo'n twee blokken van het hotel.

We zijn drie nachten en bijna drie volle dagen in de stad geweest. Het voelde toch een beetje als 'uitzitten' (voor mij in ieder geval, Henk had dat iets minder) en het was een beetje zoeken naar activiteiten. Lima was niet een stad waar we ons erg in hadden verdiept en waar we speciaal naar uitkeken. Dus de Lonely Planet maar even gelezen en daar wat leuke dingen uitgehaald. Helaas niet helemaal goed gelezen, dus we hebben een paar tochtjes voor niets gemaakt... Een restaurant bleek onvindbaar en bij na-lezen ook helemaal niet open in het weekend en al helemaal niet in de avond-uren: een gevalletje lunch-restaurant... En de schitterende indrukwekkende niet-te-missen fonteinen- en lichtshow die we op zondagavond maar niet meer hebben bezocht vanwege een vermoeide Bastiaan is open van woensdag t/m zondag en dus niet op maandag.... Nou ja, hebben we nog wat te wensen over voor de volgende keer in Lima, haha.

Wat we wel hebben gedaan: zondag met een combi (klein overvol busje) naar La Puenta, een schiereilandje met veel restaurantjes, een keienstrandje, uitzicht op de stad en de laatste paar nieuwe vogelsoorten.
Maandag naar een park in de buurt waar we speeltoestellen hebben gezien (die 's ochtends eerst nog dicht waren maar later gelukkig open...), verder voor mij een beetje niksen in het hotel en de jongens slapen/computeren, Henk nog even lekker in zijn eentje de stad in en 's avonds de onsuccesvolle taxi-rit naar de fonteinenshow.
En dinsdag de laatste dag in Lima en de laatste dag in Zuid Amerika! Laatste keer koffers pakken (dat kan inmiddels in minder dan een half uur). Laatste keer naar een Plaza (oa voor de met muziek omlijste maar verder vrij saaie wisseling van de wacht), laatste warme lunch (een heerlijke gelukkig, met goede Ceviche en Lomo Saltado) en een laatste toeristen-actie: met een treintje door de stad rijden. Liep iets anders dan gepland, het treintje stopte na een klein stukje en bleek na een half uur wachten tóch niet verder te gaan. Er ging nog wel zo'n open dubbeldekker, de Mirabus. Uiteindelijk die maar genomen (toch wel leuk), maar veel later klaar dan gepland. Dus onze allerlaatste geplande activiteit ging niet meer door en we hebben idaardoor n Lima geen enkele kerk meer van binnen gezien. Ach, niet heel erg, genoeg kerken gezien ;-)

En toen de laatste taxi-rit, naar het vliegveld. We hadden al online ingecheckt en waren de verplichte drie uur voor vertrektijd aanwezig, dus ruim de tijd voor een laatste keer avondeten. Jammer dat er dan niet veel beters te krijgen is dan een paar saaie pizza's en de speeltjes van een Happy Meal (waar je dan de bijna overbodige frietjes en hamburgers bij krijgt). Ach ja, en toen weer bijna 12 uur vliegen. Grotendeels in onze nacht en minder lang dan enkele van onze busreizen, dus een peulenschil. De jongens hebben vrij aardig geslapen, Henk en ik iets minder goed, maar de films waren leuk (Harry Potter 7) en het eten eetbaar. En tegen negen uur 's ochtends waren we op Schiphol! Hier dan al drie uur 's middags, dat tijdverschil blijft een aparte ervaring.
Helaas heeft het ongeveer een uur gekost om bij de aankomsthal te komen, vooral door een onverwachte en tijdrovende paspoortcontrole bij de uitgang van de slurf! We zaten achterin het vliegtuig en stonden dus ook bijna achteraan de rij. Voordeel was wel dat we niet meer op de bagage hoefden te wachten, de bagageband stond zelfs al stil met nog slechts enkele koffers erop. En toen de opa's en oma's, hoera! De jongens (vooral Simon) waren er toch wel erg aan toe om hen weer te zien en om weer naar vertrouwde plekken te gaan. Ze hebben het tijdens de reis verbazend goed en makkelijk geaccepteerd dat we steeds weer in nieuwe 'huisjes' sliepen, maar het was nu goed merkbaar dat ze daar wel klaar mee waren. Zij zijn met opa Jaap en oma Jon in de rode bus meegereden naar hun huis in Heerenveen en Henk en ik in de auto bij opa en oma Bekkering. In Heerenveen even lekker bijgekletst en gegeten met z'n allen. De jongens vonden het heerlijk om alle bekende speelgoed te herontdekken en alles was meteen weer helemaal gewoon.
En vandaag door naar Groningen. Met wat vertraging omdat mijn broer Niels ons niet kon ophalen met onze eigen auto, die bleek na drie maanden stil staan verroeste remschijven te hebben...! Gelukkig kon dat door een garage snel worden opgelost en hebben we hem inmiddels weer in de garage staan. Gelukkig kon opa Jaap ons ook nog wel een stukje verder brengen dan Heerenveen en zo waren we in de loop van de middag weer in ons eigen vertrouwde huis. Wat groot is het hier! En wat kaal is de tuin en wat koud is de wind, haha. Dat zal snel genoeg weer wennen en we hebben mooie warme mutsen en wanten meegenomen.
De jongens waren ook hier weer heel blij met hun vertrouwde speelgoed en hebben zich voor het eerst sinds tijden weer goed zonder ons vermaakt. Hmmmm. Op verzoek van Simon tomatensoep gegeten (goed en beproefd recept op Smulweb: link) en nu, met de lekker vertrouwde nederlandse TV erbij, dit verhaal schrijven. Lekker snel internet in dit hotel ;-) Inmiddels is het toch alweer laat (zoals gewoonlijk op de schrijf-avonden). Bastiaan is net nog even beneden geweest; voor het eerst dat aan hem te merken is dat zijn klok nog wat is ontregeld. Simon slaapt al sinds 9 uur als een roos en ik ga dat zometeen ook doen.

Dan nog even: iedereen heel erg bedankt voor voor het meelezen en meeleven, de leuke en lieve reacties, de goede wensen en de felicitaties eergister! Het was erg leuk om te weten dat we niet alleen voor onszelf de verhalen en foto's maakten, maar dat er zoveel mensen waren die het ook leuk vonden om met ons 'mee te reizen'. We hebben uiteraard nog veeeel meer foto's, dus wie zin heeft om meer te zien: kom gezellig langs!

En voor de ouders met reisplannen die onze verhalen via www.verrereizenmetkinderen.nl lezen: neem gerust contact op als je vragen hebt of informatie zoekt! Ik zal binnenkort nog een laatste bericht plaatsen om onze paklijst te evalueren. Ook zullen we binnenkort de Google-kaart (link) nog helemaal bijwerken met alle hotel- en transportgegevens. We hebben zelf veel gehad aan de verhalen en informatie van enkele andere ouders wiens verhalen op deze site stonden, ook jullie bedankt!

Goed, dat was het dan weer voor nu, wij gaan genieten van een vakantie van de vakantie, over drie weken begint het werkende leven weer. De jongens kunnen ook rustig aan beginnen, ze gaan maandag wel weer naar school en de creche, maar we kunnen ze de eerste weken wat eerder ophalen. Nog even lekker nagenieten!

Groet,
Karen en de mannen

Kort berichtje vanuit Heerenveen

Het is nu half twaalf 's avonds terwijl het in mijn hoofd half zes is. Maar gelukkig moe genoeg van de reis, dus slapen zal zometeen wel lukken. Bastiaan slaapt inmiddels ook al, maar Simon zit hier nog klaarwakker naast me. Bij opa en oma op schoot, dus eigenlijk is het ook wel heel gezellig zo ;-)

Weer thuis dus, ook wel weer fijn. Het gemis van de reis zal de komende dagen echter vast nog wel hard binnenkomen. Nou ja, dan hebben we nog een hoop foto's en filmpjes!

En julie hebben allemaal nog een laatste verhaal te goed natuurlijk, van de laatste paar dagen. Dat verhaal komt waarschijnlijk morgen vanuit Groningen, voor nu ben ik er tevreden mee dat ik tussen de bedrijven door de laatste foto's en video's online heb gezet.

Tot zover dus, tot later!

Karen en de mannen

Kort berichtje vanuit Lima

We zijn inmiddels, sinds zaterdag, in Lima. Zitten in een prachtig hotel (Hotel España, een plek waar Corine en Leo al vaak zijn geweest en die zij ons terecht hebben aangeraden), maar we hebben hier helaas vrij beroerd internet. Ik heb gisteravond wel een deel van een nieuwe fotoserie geplaatst, maar deze vanochtend nog aangevuld met enkele teksten en ontbrekende foto's. Video's uploaden zal hier ook niet lukken. Dus die komen later deze week vanuit Heerenveen of Groningen! We vertrekken morgenavond om half 10 vanuit Lima voor een 12,5 uur durende vlucht naar Schiphol. Misschien dat er vanavond nog wel een verhaaltje over Paracas, de Ballestas eilanden en Lima komt, maar als dat weer niet lukt, komt ook dat vanuit Nederland.

Raar idee, bijna thuis....

Groet,

Karen en de mannen

Nasca en de reis erheen

Ik ben 's avonds (3 maart) begonnen met schrijven, maar er was een film op de tv. Finding Forrester (http://nl.wikipedia.org/wiki/Finding_Forrester) Daar ben ik in blijven hangen en heb om 01:30 de tv maar uit gedaan. Nu zit ik, 's ochtends (4 maart), op de veranda met uitzicht op zee. De jongens spelen om de hoek met zand en stenen. Karen is op excursie naar eilanden hier in de buurt (Islas Ballestas). Ze hoopt daar nieuwe vogels te zien.

Cusco, 28 februari
We zijn rustig opgestaan en na het ontbijt zijn we naar een speeltuintje gegaan. Karen had er één ontdekt tijdens een wandeling in de stad.
Daarna doorgelopen naar een klein café waar ze heerlijke taart hebben en daar hebben we koffie gehad.
Tijdens de wandeling erna, langs oude Inca muren, was Simon vervelend. Hij kreeg straf, hij mocht geen duiven wegjagen en hij zat te roepen om 'mama'. Een Peruaanse vrouw wilde hem wat opvrolijken met een snoepje. Dat vond hij wel lekker.
Daarna gaf de vrouw mij een briefje met de aanwijzing van de markt bij San Pedro. Ik begreep er niet veel van, ik denk dat ze wilde helpen met een plek waar je goedkoop groenten en fruit voor de jongens kunt kopen.
We hadden toch geen doel die ochtend, dus besloten maar naar die markt te gaan. Het bleek een grote overdekte markt te zijn waar van alles werd verkocht. Leuk om daar eens overheen te lopen. We hadden de markt eigenlijk eerder moeten bezoeken en daar onze boodschappen moeten doen. Maar goed, dat is achteraf.
Na de markt zijn we naar ons huisje gegaan en hebben voor het laatst een tosti gemaakt voor de jongens.

Rond 17:00 hadden we alles ingepakt, het huis weer op orde gebracht en hadden we de controle van de huisbaas gehad. Alles was ok, dus we konden naar de bus.

Busreis naar Nasca, 28 februari - 1 maart
We hadden kaarten bij de bus 'Cruz del sur' besteld en hadden twee plekken voorin de bus gekregen. Gelukkig was de bus niet echt vol, dus konden we de jongens op andere stoelen kwijt. De tocht was gepland op een uur of 14.
De tocht begon met veel bochten, maar gelukkig vielen de jongens snel in slaap. Tijdens de tocht ook nog veel mist gezien. Maar rond een uur of half drie stopte de bus en ging het achter een andere bus staan. Er werd verder niks verteld dus ben ik maar gaan slapen. 's ochtends om een uur of 6 stond de bus er nog. Karen is buiten wat foto's gaan maken en hoorde dat er een 'landslide' was geweest. De weg was geblokkeerd. Je hoort er niet zoveel. Af en toe start de bus, is er lichte paniek bij de mensen die buiten staan, want de bus gaat rijden. En 10 meter verder stop de bus weer, omdat het toch niet verder kan. Maar goed, zo rond een uur of 8 lijken de bussen door de kunnen rijden. Er is nog een opstopping bij de landslide, waar nu een smal pad gemaakt is. Aan onze kant zijn er bussen die ingehaald hebben en nu de tegengestelde baan blokkeren. Langzaam manoeuvreerend moesten de bussen er langs. Daarna de tocht vervolgd. Het voordeel van een uur of 6 wachten is wel dat we nu tijdens daglicht rijden. We blijven bergen oversteken, maar de bergen worden wel steeds droger en droger. En op het laatst komen we bij Nasca aan. Een droge stoffige stad. De bustocht heeft nu 20 uur geduurd, maar eigenlijk ging dat best wel goed met de jongens.

Nasca, 1 maart
We worden opgehaald door Mart, de eigenaar van de hostel 'Walk on inn'. Het is een gezellige hostel waar we meer Nederlanders tegenkomen. Op zijn tijd ook wel eens lekker, weer praten in het Nederlands met anderen. We hadden het hostel gekozen omdat er ook een zwembad was, dus daar hebben we gelijk gebruik van gemaakt.
's Avonds gaan we naar het centrale plein. Het is dicht in de buurt van het hostel. Tot nu toe heeft elk dorp of stad wel een centraal plein met bomen waar mensen samen komen. Ik vind het wel een mooi idee.
Vanaf het plein gaan we naar een restaurant wat aangeraden wordt door de lonely planet, waar we lekker eten krijgen (veel vis hier, onder andere in het gerecht Ceviche, een koud gerecht waar de vis is 'gegaard' in citroensap).

Nasca, 2 maart
De volgende ochtend doen we rustig aan. We eten rusten het ontbijt en gaan daarna naar een busmaatschappij die richting Ica rijd. Niet dat we daar naar toe willen, maar op de route ligt een (kleine) uitkijktoren, de Mirador genaamd. Veel in Peru heet veel Mirador, uitzichtpunt. Vanaf de Mirador kun je twee Nasca figuren zien. Daarna lopen we nog naar een berg wat in de buurt ligt. Vanaf daar zien we helaas geen lijnen. Ik zie wel wat lijnen, maar weet niet of dit bij de Nasca lijnen behoort.
Op de weg terug ziet Simon een glijbaan in een gebouw. Dat zie je hier meer: een restaurant met een ballenbak, een klim deel en een glijbaan. En zoals altijd kun je daar goed en goedkoop eten. Simon wit daar uiteraard graag heen. En omdat het in de buurt is, en het toch lunch tijd is, gaan we daar maar eten.
Daarna terug naar het hostel voor een duik in het zwembad. Daarna hebben de jongens een filmpje gekeken en is Karen nog even vogels gaan kijken.
's Avonds weer naar het plein. Nog wat souvenirs gekocht en weer lekker gegeten.

De volgende dag weer rustig opgestaan. Ontbeten en rustig de tassen gepakt. De jongens hebben nog wat op de computer gespeeld en daarna hebben we uitgechecked en zijn naar de bus gegaan. We hebben een 3,5 uur durende tocht naar Pacaras voor de boeg.

Groet,
Henk, Karen en de jongens

Machu Picchu

Nee, steil achterover zijn we niet geslagen (en da's maar goed ook met al die steile hellingen), maar Machu Picchu was wel érg indrukwekkend! Eigenlijk vooral vanwege de reis er naartoe en de bijzondere afgelegen plek. Maar ook vanwege de enormiteit van het complex en de unieke ligging op een heuvelruggetje tussen twee toppen, met steile wanden aan alle kanten. Wat een bijzonder moment moet het geweest zijn voor de (her)ontdekker van de stad, Hiram Bingham. Hij was ws. niet de eerste die het ontdekte, als het ooit al 'verloren' was, maar hij was wel de persoon die de stad bekend maakte aan de rest van de wereld (zie bv de wiki-pagina's http://en.wikipedia.org/wiki/Machu_Picchu en http://en.wikipedia.org/wiki/Hiram_Bingham_III). Ik denk dat in ieder van ons wel iets van een ontdekkingsreiziger schuilt en de wens om nieuwe plekken te ontdekken wordt door zo'n plek zeker wakker geschud.

Even een stukje uit zijn boek 'Lost City of the Incas' dat ik op internet vond:

Using 17th-century writings, Bingham set out from Cusco on foot and by mule, with a local policeman for his guide and interpreter. While encamped by a place called Mandor Pampa, a local farmer named Melchor Arteaga informed the group that there were extensive ruins high up on a nearby mountaintop.
'The morning of July 24th dawned in a cold drizzle. Arteaga shivered and seemed inclined to stay in his hut. I offered to pay him well if he showed me the ruins. He demurred and said it was too hard a climb for such a wet day [but] he finally agreed to go. When asked just where the ruins were, he pointed straight up to the top of the mountain.'
After a hard two-hour climb up a steep mountain path, BIngham finally reached the site and was amazed by what he saw: 'Suddenly I found myself confronted with the walls of ruined houses built of the finest quality of Inca stone work. It was hard to see them for they were partly covered with trees and moss, the growth of centuries, but in the dense shadow, hiding in bamboo thickets and tangled vines, appeared here and there walls of white granite ashlars carefully cut and exquisitely fitted together. . . . Dimly I began to realize that this wall and its adjoining semicircular temple over the cave were as fine as the finest stonework in the world. It fairly took my breath away. What could this place be?'
Bingham had discovered the well-preserved ruins of Machu Picchu, which are thought to be the summer retreat of the Inca rulers, abandoned when the empire fell to the Spanish.

Voor ons was de reis ernaartoe een stuk makkelijker dan het begin 1900 geweest moet zijn, maar toch nog wat lastiger dan verwacht. We zijn vrijdagochtend op tijd opgestaan en zaten om 8 uur in de taxi met alleen de hoognodige bagage, de rest bleef achter in ons huisje. In een achterafstraatje in Cusco vertrekken taxibusjes naar Ollantaytambo zodra ze vol zijn. We hebben maar een kwartiertje hoeven wachten op voldoende passagiers. Toen ruim een uur door de bergen rijden, net niet te erg voor de magen van de jongens (we hadden ze geen pilletje gegeven, dachten onterecht dat de busreis slechts 30 minuten zou duren, weet niet waar we dat vandaan hebben gehaald). In Ollantaytambo zijn we afgezet bij het station dat even buiten het dorp ligt. Er stonden behoorlijke rijen bij het station, blijkbaar allemaal mensen die nog een kaartje moesten kopen. Er waren dus meer mensen die deze kant op wilden ;-)
Maar al snel kwamen we achter een andere oorzaak van de drukte: de treinen reden niet! 'No trains all day!'. Vanwege het vele water in de rivier is het verhaal; uit een briefje bij het station maak ik op dat er ergens een dam is opengezet (maar ik weet niet zeker of dat klopt). Door het hek bij de ingang naar het daadwerkelijke station en de rails kon je inderdaad het woest schuimende en opspattende bruine water van de Urubamba zien, oef! De verwachting was echter dat er de volgende dag wel weer treinen zouden rijden.
We konden twee dingen doen volgens de beambte: terug naar Cusco om ons geld terug te halen of de kaartjes omwisselen. Liefst in Cusco, maar het mag hier bij het station ook wel zei hij, als we geen problemen hadden met lang wachten. Nou ja, makkelijke keuze, terug was hoe dan ook geen optie met de jongens, dus ik ging een tijdje in de rij staan. Henk heeft de jongens ondertussen bezig gehouden op de parkeerplaats met steentjes, een doos en snoepjes. Na ruim een uur wachten lukte het mij om de kaarten om te ruilen voor de volgende dag. Niet de eerste trein van 6:00 (die zat al bijna vol), maar de tweede om 6:59. We wilden wel graag zo vroeg mogelijk om zoveel mogelijk tijd te hebben, de trein terug ging om 17:00. Het was een duurdere trein dan onze oorspronkelijke, maar over geld werd niet gerept.
Vervolgens hebben we een slaapplek gezocht: het eerste de beste hostel vlakbij het station had nog wel een kamer met vier bedden en kostte minder dan het maximum dat wij in ons hoofd hadden (= minder dan we anders moesten betalen in Aguas Calientes). Mooi, dat geregeld. Toen nog even een mail gestuurd naar ons gereserveerde hostel met excuses en toen was alles weer geregeld. Alleen jammer dat we de volgende dag nu extra vroeg op moesten (nee Annie, zonsopgang waren we niet van plan ;-).
Toen richting dorp gelopen voor wat lunch en daarna Bastiaan slapen (en ik wat lezen en vogelen). Henk en Simon hebben nog wat rondgelopen in het dorp en hebben geconstateerd dat de inka-ruïnes hier een beetje te duur zijn (kosten net zoveel als Machu Picchu) en dat we ze vanuit het dorp ook wel goed genoeg kunnen zien. 's Avonds nog pizza aan de Plaza en toen vroeg naar bed. Het hostel stond naast een riviertje/afwateringskanaal waardoor ook erg veel water naar beneden kwam, een hoop lawaai! Gelukkig waren we moe genoeg om meteen in slaap te vallen.

Volgende dag om 6 uur op, snel ingepakt, Henk even snel gecheckt bij het station of de treinen reden ('natuurlijk meneer!' alsof het een rare vraag was ;-), een van tevoren geregeld ontbijtpakketje gehaald (lekkere broodjes met lekkere kaas) en snel naar het station. De rivier zag er nog net zo woest uit als de dag ervoor, het is me een raadsel wat het verschil maakte. Misschien was er wat onderhoud dat gepleegd moest worden vanwege het hoge water of zo. We zullen het nooit weten denk ik, maar het maakte ook weinig uit: we konden gaan! En het was een spectaculaire route: we hebben vrijwel de volledige route pal naast de rivier gereden. En die ging van de ene stroomversnelling over in de andere. Op dit stuk van 36 km gaat de rivier omlaag van 2800 meter naar 2000 meter. De filmpjes (die al online staan) geven het een beetje weer. De ooh's en aah's waren niet van de lucht. Voor mij was er nog de extra bonus van enkele paartjes Torrent Ducks, een soort eend die alleen in snelstromende rivieren voorkomt. Aan de vegetatie kon je ook merken dat we naar beneden gingen: het werd steeds groener en tropischer, er verschenen bromelia's in de bomen en lianen.
Na ruim anderhalf uur genieten, waren we in Aguas Calientes, ook wel Machu Picchu Pueblo (dorp) genoemd. Je wordt als toerist gedwongen om door een overdekte markt met een stuk of 50 kraampjes te lopen met, uiteraard, de gebruikelijke mutsen, sjaals, keramiek, hangers, poncho's en lappen stof. Henk heeft een petje gekocht, die had hij nog nodig (hoed vergeten). Daarna hebben we eerst de overtollige bagage gedumpt in een willekeurig hostel vlakbij het station (kostte 5 sol). Toen toegangskaartjes kopen voor MP (dat kan boven niet meer, gelukkig wisten we dat al wel) en naar de bus.
Ook hier vertrekken de bussen zodra ze vol zijn. Nu was dat elke 10-15 minuten. Half uurtje zigzaggen naar boven (450 meter omhoog, op de satellietfoto en kaart is de weg goed te zien) en dan nog een laatste controle, een hoekje omlopen en dan ben je er! Vanuit de bus zie je al wat glimpen van de terrassen en een paar huisjes, maar boven zie je pas goed hoe enorm het is. Op de flanken van de bergrug (oost en west) zijn allemaal terrassen gemaakt, voor landbouw. En in het midden (op de as zuid-noord) zie je alle restanten van de huizen en tempels. Bijzonder om die plek die al zo bekend is van foto's van deze en gene (Corine & Leo, Annie) nu zelf in het echt te zien. Uiteraard een foto laten maken van ons vieren met MP op de achtergrond, al hebben we geloof ik niet de standaard plek daarvoor genomen. Maar ach, toch leuk. We zijn daarna eerst naar links omhoog gegaan, naar de Inka brug. Eerst een stukje over de terrassen, maar daarna een mooi bospad met soms best enge dieptes ernaast. Jongens verplicht hand vast en aan de berg-kant lopen! De brug zelf is vooral imposant vanwege de vertikale muur waar deze tegenaan is gebouwd (zie foto). Na een lunch met wat broodjes, perziken, m&m's en fanta hebben we de ruïnes bekeken. We hadden geen gids, de gidsen stonden zich wel massaal bij de ingang aan te bieden, maar met de jongens is een gids niet handig, we zijn vaak teveel bezig met politie-agent spelen en krijgen dan toch weinig mee. Dus wij doen het met lezen van informatie (vooral achteraf) en her en der even meeluisteren met andermans gids. Nou ja, de foto's spreken verder wel voor zich. Mooi daar (understatement).

Om kwart voor vier weer naar de bus, toen waren we er ook wel klaar mee (en de jongens helemaal). In de bus sliepen ze beide al bijna... Helaas, want daarna in de trein lukte het slapen niet meer. Gelukkig het vervolg stuk in de bus wel, dus geen dreigende misselijkheid meer. Om 22 uur waren we thuis, als verlate avondmaaltijd nog even snel een tosti naar binnen (fijn dat tosti-ijzer in ons huisje) en allemaal naar bed, lekker slapen na twee lange en drukke dagen!

In totaal waren we per persoon (voor de volwassenen) 430 sol kwijt (ruim 100 euro): 130 toegang, 40 bus, 250 trein en 10 taxibus. Voor de jongens betaalden we alleen de helft voor trein en de taxibus. Maar het was het zeker waard!

Naast twee dagen reizen en MP, hebben we ook nog twee dagen Cusco achter de rug. Donderdag de 24ste zijn we met z'n allen weer de stad in geweest. Wat truien voor de jongens gekocht, kathedraal bekeken, ritje met een omgebouwd treintje gemaakt (weer naar het Christusbeeld, kenden we al) en even bij het feest gekeken dat (ook al weer in voorbereiding op carnaval) op het plein bij de San Cristobal kerk werd gehouden. Ik ben er 's avonds na het eten nog even met Simon heen geweest. Hij heeft zich daar uitgeleefd op een grote trampoline waar drie andere (grotere) jongens naar elkaar aan het gooien en slaan waren met wat skippie ballen. Simon heeft volop meegedaan, maar grappig was dat die jongens hem eigenlijk met rust lieten, ze keken alleen wat geïrriteerd (of vertederd?) als ze een mep of een duw van Simon kregen. Erg veel lol en weer één van de hoogtepunten van de reis voor Simon.

Vandaag, de 27ste, was een lekkere niks-dag. Lekker uitgeslapen (en boek uitgelezen) terwijl de jongens rustig een filmpje keken op de computer. Daarna is Henk twee keer de stad in geweest (eerst met B, daarna met S), terwijl ik foto's sorteerde, met dit stukje begon, video's online heb gezet en nog even de kolibri's in onze tuin definitief heb geïdentificeerd (Sparkling Violetear). O ja, dat was ik nog vergeten: ik heb donderdag het boek 'Birds of Peru' weten te bemachtigen! Erg zwaar, maar zijn gewicht nu al in goud waard, weer een paar nieuwe soorten aan mijn lijst toegevoegd!
Zometeen nog een biertje en wat chips en dan is de laatste avond in Cusco voorbij! Morgen hebben we nog wel dagje hier, maar we vertrekken om 18 uur met een nachtbus naar Nasca (of Nazca, beide schrijfwijzes worden gebruikt). Ons reisplan is dus zoals we al eerder aangaven toch iets veranderd. Na twee nachten in Nasca in de woestijn gaan we nog drie nachten naar Paracas aan de kust (en ws. naar de Islas Ballestas). Dan nog twee nachten Lima en dan naar huis. Arequipa en de Colca Canyon moeten wachten tot een volgende reis!

Groet,
Karen en de mannen

Cusco en Sacsayhuamán

Even een kort stukje vandaag. Gister even de stad in geweest in de ochtend, vooral om de treinkaartjes te kopen voor aanstaande vrijdag wanneer we naar Aguas Calientes gaan (zaterdag naar Machu Picchu). Via internet en mail hebben we inmiddels een hostel gereserveerd: voor het eerst weer eens in een echt backpackers hostel, in een slaapzaal met stapelbedden (voor 5 personen, maar wij hebben 'm als het goed is voor onszelf). De meeste hotels daar zijn erg duur en voor één nachtje is dit ook wel een keer leuk (hoop ik).
Ook nog even koffie gedronken en taart gegeten in een leuk tentje aan een klein plein. Verder weinig gedaan die dag. 's Middags zijn ik en Bastiaan in huis gebleven (B sliep grotendeels) terwijl Henk en Simon nog met een taxi naar een grote supermarkt gingen voor wat grotere inkopen: veel water (je kunt het kraanwater hier niet gebruiken voor drinken en koken) en veel fruit. Er staat hier een blender, dus we hebben (vandaag) een lekker fruitsapje gehad (gemaakt door Henk en Simon). Weer thuis gegeten, stampot andijvie (ongeveer).

Vanochtend na de koffie op pad gegaan naar Sacsayhuamán, de Inka ruïne die boven ons huisje ligt. Helaas in de stromende regen (na een relatief zonnige ochtend), maar daar hebben we onze regenjassen voor meegenomen tenslotte! We zijn gematst bij de ingang, normaal moet je hiervoor een duur kaartje kopen dat aan meerdere bezienswaardigheden toegang geeft. Kost 70 sol pp (bijna 20 euro), da's dan best wel weer veel, zeker als je maar één van de vijf plekken gaat bezoeken. Maar we mochten er met z'n allen in op één kaartje. Ze snapten ook wel dat wij in de stromende regen met twee kinderen niet van plan waren om nog meer te gaan bezoeken.
Op de wikisite staat een hoop interessante informatie over deze plek, meer dan wij van te voren wisten, maar het is ook leuk om achteraf nog te lezen (http://en.wikipedia.org/wiki/Sacsayhuam%C3%A1n). De foto's geven ook ondanks de regenbuien wel enigszins weer hoe indrukwekkend deze plek was. Enorme blokken steen die precies op maat zijn gemaakt en soms zelfs om een bochtje gevouwen lijken te zijn. De ruïnes die er nu nog zijn, schijnen slechts 20% van het totale complex te zijn. Poeh!
Als we dit al mooi en indrukwekkend vinden, ben ik benieuwd hoe steil we straks achterover slaan van Machu Picchu...
Bovenaan onze verhalen staat vanaf vanmiddag trouwens ook een panorama foto van de grote zigzagmuur. Even een prijsvraag: de eerste persoon die in een reactie kan vertellen hoevaak Henk en de jongens erop staan, krijgt een verrassing!

We hebben een paar uur rondgelopen tussen de muren en op de heuvels en zijn daarna nog naar het Christusbeeld gelopen dat over de stad uitkijkt. Weer een mooi uitzicht en (voor het eerst hierboven) een paar stalletjes met de gebruikelijke mutsen en dergelijke. Onderweg al wel wat mensen tegengekomen met diverse koopwaar: veel wegwerp-poncho's (no gracias) en beeldjes en hangers. Hebben een stenen lamaatje gekocht, we moeten onze vitrinekast thuis straks natuurlijk wel een beetje kunnen vullen. Bij het beeld ook een muzikant aan wie we een muntje hebben gegeven waarna hij wel op de foto (en een filmpje) wilde met de jongens. Toch best wel leuk. Hebben ook een cd van hem gekocht, is wel enigszins om aan te horen.
Simon heeft alles weer zonder problemen gelopen en ook Bastiaan heeft het goed gedaan, op de terugweg heeft hij pas in de draagzak gezeten. Thuis zaten we allemaal onder de rode modder en waren alle schoenen en broeken goed nat. Maar de kachel droogt het wel en de vieze kleren zijn inmiddels bij een lavanderia (wasserette).
Vanavond weer eens even uit eten geweest, in een restaurantje onderaan de straat. Zaten daar met allemaal lokale mensen en het eten was lekker (oa alpaca). Hierna gaan we nog twee keer zelf koken en nog tien keer uit eten en dan is onze tijd hier voorbij, lijkt ineens schrikbarend dichtbij...

Tot later,
Karen

Cusco: reis ernaar toe en eerste twee dagen

En hop, weer een station verder. Zaterdag zijn we van Puno naar Cusco gegaan. Er zijn drie mogelijkheden voor die reis: een trein, een gewone bus en een toeristenbus. De trein leek ons het leukst (weer eens wat anders), maar is belachelijk duur (US$220 pp) en loopt grotendeels langs dezelfde weg als de bussen nemen. Om toch nog wat te zien langs die weg en niet snel door te rijden met een gewone bus, hebben we de toeristische bus genomen, van Inka Express. Drie uur langer, maar deze stopt bij vier interessante plekken en de lunch is inbegrepen. Weer vier stoelen betaald en de bus blijkt slechts halfvol, dus alle ruimte voor de jongens om wat te spelen en te slapen.

Er was een engels sprekende gids die iedereen meenam langs de bezienswaardigheden en onderweg ook nog wat vertelde. De eerste stop was in Pukara (een naam die we hier vaker tegenkomen, ws. zoiets als 'Het dorp') bij een museum met wat Inka-dingen. Wat precies weten we niet, want we zijn er beide niet in geweest. Ik ben met Simon even een straatje in gelopen naar de helling boven het dorp (mooi uitzicht over het kleine dorp en de vrij grote kerk) en Henk is met Bastiaan in en bij de bus blijven hangen. We waren niet de enige bus, er stonden nog twee. En ook de standaard kraampjes met mutsen, truien, kleden en andere artesania.

Daarna reden we door een steeds kaler wordend landschap met ook wat besneeuwde toppen naar de tweede stop bij het hoogste punt van de tocht, de pas op 4335 meter. Ik denk dat dit het hoogste punt (voor zover we weten) van onze hele reis is. Even gestopt zodat men de kans had wat huiden of gebreide zaken te kopen (het stond er weer vol met kraampjes). Ook de mogelijkheid om kinderen met mooi versierde lama's op de foto te zetten. Of het indrukwekkende landschap natuurlijk.

Derde stop was de lunchplaats. Een buffet met lekker vlees, een lekkere bietensalade en vrij beroerde toetjes. Al vonden de jongens de rode jelly pudding erg lekker.
Vierde stop was erg indrukwekkend, in het dorp Raxchi. Daar zijn de restanten van een enorm Inka complex waarvan onder andere nog 12 meter hoge muren overeind staan en enkele gebouwen langs een 'straat' die in het verlengde staat van de zon bij de zonnewending. Over de heuvels rondom het complex loopt nog een grote stenen muur. Toch wel even wat anders dan de kleine overblijfselen die we bij Copacabana hebben gezien. Bijzonder! Ik heb de lokatie van de fotoserie bij dit verhaal bij die hoge muur van Raxchi gezet, het is op de luchtfoto ook erg goed te zien.

Laatste stop bij een koloniale kerk in het dorp Andahuaylillas (uit eind 1500 toen de Spanjaarden alles hadden overgenomen). Henk is hierin geweest met Simon op sleeptouw en heeft daardoor het verhaal niet goed kunnen volgen. Wel een hoog indrukwekkend plafond en vast nog veel meer moois. Mooie plaza voor de kerk met grote bomen waarvan alle takken behangen waren met lange mossen.

Daarna Cusco! Veel over gehoord, dat het een schitterende stad moet zijn, maar dat zie je nog niet als je vanaf Puno binnen rijdt. Lelijke drukke voorsteden, niet anders dan de grote steden die we tot nu toe hebben gezien. De bus dropte ons in zo'n voorstad, vlakbij het vliegveld (dat eigenlijk verrassend dicht bij het centrum ligt). Voor 5 sol zijn we met een taxi naar het centrum gegaan, naar ons hotel. Het centrum ziet er zo op het eerste gezicht toch wel erg mooi uit. Veel pleinen en pleintjes, indrukwekkende kerken, smalle keienstraatjes en veel restaurantjes en winkeltjes.

We gingen naar het Niños hotel (http://www.ninoshotel.com/nl/index.html), een hotel dat ons al door veel mensen is aangeraden (oa Siepko en Cindy die er ook zijn geweest). Omdat het zo'n mooi hotel is, maar ook omdat je er een goed doel mee steunt. De oprichters van het hotel zijn een Nederlands stel die rond 1996 twaalf (!) schoenpoetsertjes en andere zeer arme jongens in huis hebben genomen en met hen en twee eigen dochters nu een gezin vormen. Het hotel hebben ze gestart om zo een bron van inkomsten te hebben én een plek waar de kinderen aan het werk zouden kunnen. Inmiddels hebben ze ook een restaurant waar geen toeristen komen eten, maar zo'n 200 straatkinderen elke dag een goede maaltijd krijgen. Daarnaast hebben ze nog allerlei andere activiteiten opgezet om de kinderen een beter leven te geven. Erg indrukwekkend!
We hadden er een kamer gereserveerd voor een week, in een appartement dat ze sinds enige tijd ook hebben, met een keuken enzo. Helaas was het appartement nu dicht vanwege waterproblemen en kregen we dus een kamer in het hotel (dit hoorden we enkele dagen voor aankomst via een mailtje). En omdat het appartement wat goedkoper was en ze ons wel wilden aanbieden dezelfde prijs te betalen, hebben ze ons in een goedkope drie-beds kamer gestopt met gedeelde badkamer. Dat laatste was geen probleem (zat vlakbij), maar de kamer was heel erg klein. Net genoeg vloerruimte voor een slaaptentje en een koffer en een kast voor de andere koffer. En dan kon je verder nauwelijks meer lopen. Ook was de galerij van hout en was het verder vrij gehorig, dus spelende kinderen zouden veel herrie maken. Niet handig om bv. een dag 'thuis' te kunnen blijven en niet wat we wilden voor een week in Cusco. Verder wel een prima hotel hoor, mooie lokatie, sfeervol, lekker ontbijt, goede bedden, aardige mensen en een erg goed doel dat je steunt, dus voor een reis zonder kinderen een goede plek.

Maar goed, we zijn er twee nachten gebleven en hebben ondertussen verder gezocht op internet, in de Lonely Planet en in de buurt van Niños. En nu zitten we vanaf vanmiddag in een SUPER HUIS! Een appartement (Ichu Aparts, http://www.ichu.com.pe/cuscoperu-en/00-about_us.php) met twee slaapkamers met (vanaf de straat en vanuit een hoek van het huis) uitzicht over de stad. Zitten net boven de kerk San Cristobal, onder de heuvel van het Inca-fort Sacsayhuaman (leuk voor een dagje wandelen) en vlak naast een andere Inka-ruïne, schijnbaar van het mogelijke paleis waar de oprichter van het Inkarijk is geboren. Als je op de kaart van ons reislog kijkt (inzoomen op Cusco), kun je zien waar we nu zitten. Het is vlakbij het Niños hotel, dus we konden lopend verhuizen (wel een dalletje door, erg zwaar door erg veel trappen en het lage zuurstofgehalte op 3400 meter).

We hebben nu een tuin, een ruime tafel met eetstoelen, een zithoek met belachelijk grote TV, ruime bedden en heel veel ramen. In de bloeiende eucalyptusbomen rond het huis kan ik vanuit hier kijken of ik de kolibri's kan identificeren. Henk is al naar een supermarktje geweest voor wc-papier en eetspullen. Het blijkt een poepstukje naar het grote plein met de kathedraal, vooral naar beneden. Terug duurt uiteraard wat langer (weer tig trappen op), maar ook slechts 10 minuten.

We zouden oorspronkelijk een week in Cusco blijven, maar we hebben dat nu iets verlengd. Waren al twee nachten in de het Niños hotel, maar blijven hier ook een week (was goedkoper). Dus een ruime week in Cusco en dan zien we daarna nog wel of we nog steeds naar Arequipa gaan of toch meteen naar de kust en naar Nasca of Isa (Huacachina oase) of Pisco.
Over paar dagen iig een nachtje weg naar Aguas Calientes en Machu Picchu, moeten we allemaal nog uitzoeken. En Cusco verder bekijken natuurlijk, want daar hebben we nog niet zoveel van gezien. Gisterochtend zijn we in de regen eerst naar een ander mogelijk huis gaan kijken, één die werd aangeraden door de Lonely Planet, Turismo Caith. Maar dat was duidelijk op zijn retour, de oprichster was ook al behoorlijk oud (leek minstens 80) en ik vermoed dat ze de boel aan het afbouwen is. De website bestond ook niet meer, dat was al een veeg teken. Er waren nog wel goede reviews van begin dit jaar, maar alle kamers waren nu leeg. Wel een erg aardige ontvangst met koffie en sap voor de jongens, maar het was niet wat we zochten. Daarna naar het 'Drakenhuis' iets wat Simon bij aankomst had gezien, vlakbij de eindhalte van de bus. Het bleek een kiprestaurant (polleria) met een indoor speeltuin met glijbanen in de vorm van draken. Hij heeft de hele zaterdagmiddag en zondagochtend gevraagd wanneer we daar naar toe zouden gaan ;-) Meteen maar lunchen daar, lekkere kip en frietjes. 's Avonds trouwens eindelijk weer eens echt lekker en bijzonder gegeten, in een Bodega-Tapas-rastaurant. Heerlijke hapjes (oa een paar reepjes cavia, niks mis mee), lekker sap en lekkere wijn. Wel meteen weer een stuk duurder, maar voor een keertje erg lekker. O ja, Annie, we zijn zaterdagavond nog even naar Inka Grill aan het grote Plaza gegaan (jouw briefje met aanbevelingen zit nog steeds in mijn tas), maar die waren (nu) vrij duur, dus we zijn toch maar naar een ander restaurant aan het Plaza gegaan.

Vanavond trouwens ook lekker gegeten, zelf gekookte macaroni met ham en kaas! Haha. En nu lekker samen in de zitkamer voor de tv, de jongens slapen in hun eigen kamer, wij hebben een kacheltje aan (vanmiddag weer veel regen...), wijntje en chips erbij, heerlijk!

Groeten!
Karen en de mannen

Copacabana en Puno

In het vorige reisverslag is er al een begin gemaakt met Copacabana. Hier volgt de rest.

Copacabana ligt tussen twee bergen in (zie vanaf 20 feb ook de panorama foto bovenaan deze pagina; deze foto vervangen we met enige regelmaat, namelijkzodra we weer een nieuwe mooie panorama foto hebben gemaakt). De eerste volle dag, we hadden er twee, zijn we gewandeld naar de berg in het zuiden; de 'Horca Del Inca'.
Het is een beklimming waar 45 minuten voor staat. En dat heb je ook wel nodig, op deze hoogte (3800 meter) kun je duidelijk merken dat er minder zuurstof in de lucht zit.
Het is wel raar, hoe moeilijk wij als volwassenen het ook hebben; Simon loopt (bijna) fluitend naar boven. Blijkbaar kunnen kinderen zicht toch veel sneller aanpassen. Boven op de berg aangekomen, is het uitzicht prachtig. Bastiaan is zelf de berg opgeklommen. Maar naar beneden is toch moeilijker; dus besluiten we om hem maar in de draagzak te doen.

Simon had in de haven al een paar bootjes zien liggen, en dat leek hem wel wat. Tijdens een weekend weg een tijd geleden had hij in een waterfiets gezeten en die lagen hier ook. Karen had er niet zoveel behoefte in en Bastiaan moest slapen, dus zijn Simon en ik er maar heen gegaan. Simon wilde graag aan het stuur. Dus nadat ik even de fiets de haven uit gestuurd had, mocht Simon achter het stuur kruipen. De boot stuurde slecht, maar Simon kreeg het idee wel te pakken. Simon kon niet echt bij de pedalen dus was de taakverdeling duidelijk: Simon mocht sturen, ik mocht trappen. We hadden de boot voor een uur gehuurd en we gingen zomaar een kant op. En toen wilde Simon graag naar een punt zo ver mogelijk weg; een boei. Ik had de tijd in de gaten gehouden en we zouden daar in een half uur zijn. Wat ik niet in de gaten had gehouden was de windrichting, maar gelukkig waren we tegen de wind in begonnen. Het stuk wat tegen de wind in 30 minuten duurde, duurde op de terugweg maar 10 minuten. Dat zou toch vervelend zijn als je wind mee 30 minuten lekker gaat trappen (met frisse benen) en daarna tegen de wind in weer terug moet. Maar gelukkig ging dat goed.

In de haven heb ik mijn schoenen nog laten poetsen. We kwamen een paar Duitsers tegen, waarvan één in La Paz woonde. Zij vertelde dat schoen poetsen ongeveer 1 Bolivianos moet kosten. Ik gaf aan de schoenpoetser aan dat ik wel mijn schoenen voor 2 Bolivianos wilde laten poetsen. Hij gaf nog aan dat ik wel grote schoenen heb (wat ook wel zo is), maar hij begon aan het poetsen. Ondertussen probeerde hij een verhaal aan te knopen, en vroeg of ik nog Nederlands geld had voor zijn verzameling. Europees geld mocht ook. Ik zei dat ik dat niet had en toen hij klaar was gaf ik heb 3 Bolivianos. Een meer dan afgesproken. Maar ik begreep dat hij toch nog erg zuur gekeken heeft. Blijkbaar had hij meer verwacht.

Na de boottocht zijn we naar ons huisje gegaan en hebben daar nog even rondgehangen. 's middags zijn Simon en ik nog 'even' de andere berg opgewandeld. Dat was minder ver omdat ons huisje op de voet van die berg stond. In 30 minuten waren we boven (waar ook 45 minuten voor stond).

's Avonds zijn we naar een ander restaurant gegaan dan de vorige dag. De vorige dag waren we in een plaats waar het best wel koud was. Maar nu kwamen we ergens waar de kachel werd aangemaakt. Dat is eigenlijk toch wel een 'regel' die we proberen aan te houden; we eten elke keer op een andere plaats. We zijn er een keer van afgeweken: maar dat was een keer voor de lunch en een keer voor het diner, dus dat telt eigenlijk ook niet ;-)

De tweede dag in Copa zijn we naar de kathedraal en een plaats gegaan waar oude Inca stenen zijn gevonden, Intikala genaamd. De oorsprong is onduidelijk, maar je kunt stoelen in de stenen herkennen. De jongens hadden trouwens meer oog voor het water en het zand. Op de weg terug kwamen we langs een lokaal eethuis. Eigenlijk een soort kamer met wat stoelen en tafels erin. Daar kun je gaan zitten en kun je eten: een bord soep en daarna een bord met aardappels, rijst, sla en een stuk vlees. We hadden ons in Villazon en Sucre al verbaasd over de prijs van zo'n standaard almuerzo in de lokale tentjes; 13 Bolivianos (1 euro 50) maar dit was nog minder: 8 Bolivianos. Dat is minder dan een euro. En we kregen er ook nog twee glazen drinken bij. We hebben de kosten 16 Bolivianos maar afgerond op 20, voor ons alsnog een schijntje.
Daarna is Karen nog even in de tweede baai (die zonder strand) gaan vogelen (ze had vanaf de berg gister al flamingo's gezien) en ik ging met de jongens naar huis. Later hebben we een film gekeken in de gemeenschappelijke ruimte. Er waren net anderen die de film '7 Years in Tibet' aan het kijken waren. Maar gelukkig hadden we de laptop bij ons om een film voor de kinderen te gaan kijken.

De volgende dag zou onze bus om 13:30 uur vertrekken, dus we konden het rustig aan doen. We stonden laat op, hebben rustig ontbeten, en zijn toen het centrum ingelopen. Ik ben even naar een internet café gegaan, terwijl Karen met de jongens naar het strand ging. Daar konden ze rustig met zand, stenen en water spelen.
Daarna een lekkere lunch. Tijdens de lunch kwamen we nog de schoenpoetser tegen. Hij herkende mij niet, maar vroeg of hij onze schoenen mocht poetsen. Dat hoefde voor ons niet. Toen vroeg hij of hij euro muntjes kon wisselen in Bolivianos. Van zijn verzameling zeker, ha ha. Maar goed, we zijn de slechtste niet dus hebben 70 eurocent gewisseld. Nu eens kijken of wij die muntjes weer kunnen kwijtraken aan e.o.a. goed doel.
En na de lunch hup de bus in.

Daar werden we gelijk aan het werk gezet. Er moesten papieren worden ingevuld. We zouden over 20 minuten bij de grens zijn en daar moeten de papieren ingeleverd worden. Omdat we vooraan in de bus zaten, waren we er bij de grens ook als eerste uit. En dus ook als eerste bij de douane. In tegenstelling bij de grens tussen Argentinië en Bolivia, waar we 2 uur bezig waren, konden we hier bijna gewoon doorlopen. Ik denk dat we in totaal 5 minuten in de rij gestaan hebben.
Maar goed, er waren ook nog een boel mensen na ons, die ook in de bus moesten. In Peru moesten we dus nog even wachten, maar verder ging het heel erg soepel.

Daarna ingestapt en de reis vervolgt naar Puno. Onderweg nog even wat upselling ervaren. Tja je zit in een bus van een tour operator. Die wil dan natuurlijk nog wel even weten waar je naar toe gaat. En of je daar nog een toer wilt doen. Want dat kunnen zij natuurlijk prima voor jou regelen.
Maar omdat we het plan hadden alles zelf te gaan doen en in Puno op de bonnefooi te willen kijken, sloegen we het aanbod maar af.

In Puno aangekomen, werden we ook bestookt door allerlei touroperators en taxi chauffeurs. Maar ook hier hebben we alles rustig afgeslagen en zijn we onze eigen weg gegaan. Het valt mij de laatste dagen wel op dat in Peru er veel 'agressiever' gewerkt wordt. Als je al een hotel geboekt hebt wordt door een andere verkoper rustig gemeld dat het een slecht en onveilig hotel is. Zelfs in de taxi naar het hotel wordt nog even gevraagd of je al een reservering hebt. Waarschijnlijk als je 'nee' zegt zal hij met een 'goed' alternatief komen. Ook worden er voor taxi ritten rustig het dubbele gevraagd van wat het zou moeten kosten. Het is dus wel zaak om vooraf een prijs af te spreken en te weten wat het zou moeten kosten.

Eenmaal in ons hotel (Marlon's House) aangekomen viel het niks tegen. Het was geen duur hotel (90 Sol, zo'n 23 euro), dus we hadden geen hele hoge verwachtingen. Het hotel ligt niet in het centrum, maar wel in de buurt en we kunnen best lopen.
We stalden onze spullen, en gingen gelijk op pad voor de kaarten voor de bus naar Cusco. We wilden met de touristenbus en wisten niet of er nog plaatsen waren. Bij het kantoor aangekomen bleken er nog plekken vrij. De prijs was zelfs lagen als in de lonely planet was aangegeven. En zelfs daar konden we nog een deel vanaf krijgen. Daarna doorgelopen naar het centrum. In de lonely planet (wat zou je zonden moeten ;-) was al verteld dat veel restaurants, naast een gewone menu kaart, ook een 'menu set' hebben. Dat is een vast (of beperkt) menu, maar heel lekker en een stuk goedkoper. En tja, we blijven Nederlanders he?

De volgende dag begon met regen. We bleven maar iets langer in het hotel, maar het weer werd beter en we besloten maar naar de haven te gaan. Daar wilden we op de boot stappen en naar 'de drijvende eilanden' gaan. In de haven aangekomen kwam er een man op ons af die zei dat hij een boot had en ons wel wilde brengen. Prima, lat die boot maar eens zien. Hij liet ons een bord met prijzen zien, waarvan wij de indruk kregen dat alle prijzen vast stonden. Daarna een ticket gekocht en op de bood gestapt. Toen hebben we die man niet meer gezien. Blijkbaar waren we toch op een of andere tour gekomen. Maar we zaten wel tussen allemaal locals, en dat was toch wel een beetje wat we wilden. De boot bracht ons naar een van de 37 kleine eilanden. De eilanden zijn gemaakt van riet en drijven. Omdat het riet langzaam rot (aan de onderkant) moeten de bewoner regelmatig riet aan de bovenkant toevoegen. E.e.a. is ons in het Spaans verteld tijdens een presentatie op een van de eilanden.
Daarna zijn we in een rieten bootje gestapt en naar een ander eiland gevaren. Kosten, 5 sol. Op dat eiland konden we eten, maar dat duurde ons te lang. We vroegen wat koffie en Fanta en vergaten de prijs vooraf te vragen. Dom... Bij het afrekenen werd ons verteld dat de kosten 16 Sol waren. Wat? dat is 2 a drie keer zoveel als normaal. We gaven aan dat we daar niet mee accoord gingen. Toen vroegen ze ons wat wij dan wilden betalen. We snapten wel dat zij ook extra winst wilden maken, dus gaven aan om 10 Sol te betalen. Zij vroegen nog 12, maar we bleven 10 bieden wat ze toen maar geaccepteerd hebben. Hum, een duidelijke les: altijd vooraf de prijs vragen, en eventueel gaan afdingen. Dat waren we eigenlijk in Bolivia en Argentinië niet gewend. Nieuw land, nieuwe gewoontes.

's Middags nog even geluncht; soep, gevolgd door een kwart kip, aardappel en rijst. Dat zie je hier veel Peruanen eten. Best lekker, en het kost bijna niks. Verder hebben we het rustig aan gedaan want morgen is het vroeg op. We gaan naar Cusco toe.

Groet,
Henk, Karen en de jongens