Tilcara en de reis naar La Quiaca

Maandag de 17e zijn we zoals al gezegd verkast van Salta naar Tilcara, een kleine 200 km noordelijker. Kost vier uur met de bus om er te komen, de bus rijdt een klein beetje om, via General Güemes en (San Salvador de) Jujuy. Zijn met een taxi vanuit Vaqueros naar het busstation gegaan en moesten daar nog vrij lang wachten, deels al in de bus, in vrij krappe stoelen met de jongens op schoot. Wij erg prikkelbaar en de jongens verveeld met als gevolg een vervelende machtsstrijd in de bus, met sssstt roepende mensen, huilende en schreeuwende jongens en geërgerde opmerkingen van ons. Snoepjes en verhaaltjes hielpen steeds maar even en de mp3-speler bleek niet te werken... Niet leuk allemaal, moet een volgende keer anders! Duurde ongeveer een uur, toen viel Bastiaan in slaap en Simon uiteindelijk ook, pffff. Daarna konden wij lekker van het steeds mooier wordende uitzicht genieten. De mist en wolken trokken op en we bleken door een prachtige kloof te rijden, de Quebrada de Humahuaca. Terecht één van de belangrijke toeristische bestemmingen van Argentinië. We stopten nog een keer in Purmamarca, een dorp waar de veelkleurige heuvels van de kloof erg mooi zichtbaar zijn (ook vanuit de bus).

Onze bestemming, Tilcara, ligt ook erg mooi tussen de grillige rotsen. Totaal anders dan wat we tot nu toe hebben gezien, veel droger (en stoffiger, vaak ogen dicht tegen de zand-wervelwindjes op straat). Een klein dorp, alles is makkelijk beloopbaar. Het hostel waar we naar toe willen (op basis van de goede verhalen in de Lonely Planet, Malka Hostel, www.malkahostel.com.ar) blijkt aan de voet van de heuvel te liggen en is (net) op loopafstand van het busstation. We gaan er op goed geluk heen, want we zijn niet helemaal zeker of de reservering is gelukt. Henk heeft twee dagen ervoor geprobeerd te bellen, maar kreeg een antwoordapparaat (dat daarna door Letty is ingesproken ;-). Ze belden helaas niet terug. Daarna ook nog een mail gestuurd (via een webformulier) waarop een erg kort Spaans antwoord kwam dat wij vertaalden als: bel als je aankomt. Ik geloofde het toen al wel, maar Henk vertrouwde het nog niet helemaal en heeft nog een mail gestuurd (in zijn beste met Google translate geproduceerde Spaans) met de boodschap dat we de 17e op de stoep zouden staan. Daarop kwam exact hetzelfde korte antwoord. Okee, dan bellen we als we aankomen. Zo gedaan (overal zijn hier wel winkeltjes met een telefoon cabine waar je voor een paar cent kunt bellen): weer antwoordapparaat. Dan maar lopen dus. Laatste stukje even flink heuvelop, met zware koffers en op 2500 m hoogte gaat dat in een slakkentempo. Maar de eerste indruk van het hostel is goed, het ligt erg mooi en heeft leuke kleine gebouwen. Helaas eerst nog een ruim een half uur wachten voor de receptie open gaat, hmmm. En dan blijkt dat we helemaal nog geen reservering hebben, we hadden moeten bellen om te kijken of er überhaupt ruimte was, en niet om bv een transfer vanaf het busstation te regelen. Gloeiende gloeiende! De man die we spreken blijkt eigenlijk geen engels te kunnen en we kunnen onze verbazing dus niet goed duidelijk maken. Maar gelukkig kan hij ons wel vertellen dat hij nog één kamer heeft, een triple room voor drie nachten. Pfioeh, precies wat we willen! Komen we weer goed weg. Ons Spaans wordt langzaam wel wat beter, maar zo blijken we toch nog flink de mist in te kunnen gaan. Volgende keren altijd iemand te spreken zien te krijgen!

Na even uitrusten en filmpje kijken voor de jongens gaan we nog even het dorp in om wat te eten. Op het centrale plein zijn veel leuke kraampjes met mooie indianenspullen en daaromheen allemaal winkeltjes en restaurantjes. De toeristen die we zien lijken vooral backpackers, veel jong volk. Het lijkt wel vrij toeristisch allemaal, maar de sfeer is goed en het is ook allemaal vrij kleinschalig. Op een ander pleintje is eind van de middag een voorstelling van een vijftal muzikale clowns, Familia Muzyrka (oid). Het is ondertussen al behoorlijk afgekoeld en we hebben nog steeds alleen korte broeken en hempjes aan, maar de voorstelling is leuk genoeg om de kou te trotseren. Zeker omdat Simon hééél erg graag ook een kunstje wil laten zien aan de clowns. Hij heeft wat flessendoppen die hij aan het eind van de voorstelling, als het geld door de clowns is opgehaald en ze met een laatste afscheidsmuziekje bezig zijn, op zijn voorhoofd en neus laat balanceren. Geweldig dat hij zijn plannetje durft uit te voeren en hij oogst er het gewenste effect mee: applaus van de clowns! En hij krijgt zelfs een clownsneus!
We zijn daarna snel een warm restaurant ingedoken (er was er om 20:30 nog maar één open, de rest opent pas om 21:30). Lama-biefstukje voor Henk (lekker, maar beetje taai), Locro (een lokale soep met bonen, vlees en kerrie) voor mij (best lekker) en een tortilla met groente (gewoon omelet) voor de jongens. Prima maal en we betalen er, zoals meestal hier, weer weinig voor, zo'n 20 euro.

Dinsdag de 18e was een dag die wat anders liep dan gedacht. Ik vermoedde al een paar dagen een blaasontsteking en kreeg nu wat meer last, dus wilde graag even naar een arts. En Simons gips mag er ook bijna af, dus eerst maar naar het ziekenhuis. Daar een afspraak gemaakt voor mij (voor een uur later) en voor Simon moeten we naar de eerste hulp (dat is één gangetje verder) waar we bij dezelfde arts blijken uit te komen. Uiteindelijk moet ik nog bijna een uur wachten voordat die arts tijd heeft (ze spreekt wel engels, fijn!), dus besluiten we Simons arm de volgende dag te regelen, we zijn ook eigenlijk nog een dag te vroeg. Bij mij is mijn vermoeden bevestigd (alleen maar door te checken of ik op de juiste plek pijn had, er is geen urine getest, dus ik zat voor niets met een volle blaas te wachten, zucht), kuurtje van vijf dagen.
Al met al was al een groot deel van de dag om en zijn we maar terug gegaan naar het hostel: jongens slapen en ik verhaal schrijven. Kost veel tijd, die verhalen. Ook omdat we meteen foto's uitzoeken. Ik schrijf natuurlijk ook veel te uitgebreid (het verbaast me dat jullie het nog steeds lezen ;-), maar het is leuk om te doen en het is voor onszelf straks ook een waardevol document. Dus we gaan gewoon door ;-)

's Avonds weer dorp in, eerst bij internetcafé het vorige verhaal plaatsen (wifi van hostel is megatraag en die dag ook nog eens stuk). Kost ook weer wat tijd en terwijl ik bezig ben, zit Henk met de jongens buiten op een trap in het winkelstraatje te wachten. Hij maakt daar contact met een argentijns gezin dat daar een hotelkamer heeft en mag even bij hen komen zitten. Kunnen de jongens lekker met wat ander speelgoed spelen en kunnen wij eens een keer échte mate proeven. Dat zie je hier heel veel, mensen met een mate-kopje (zie bijv http://en.wikipedia.org/wiki/Mate_(beverage) voor afbeeldingen) en een thermosfles met heet water. Blijkt erg bitter brouwsel, ik vind het wel iets wat ik lekker zou kunnen gaan vinden, Henk vraagt zich dat nog af). Als we daarna naar het peña restaurant willen dat gister nog dicht was, blijkt deze nu bomvol. Wel leuke muziek zoals we van buiten horen, maar helaas. Dan maar een ander restaurantje, blijkt zonder muziek, maar wel weer met lekker eten.

Woensdag de 19e eerst wéér naar het ziekenhuis. Had gister al een verwijsbriefje gekregen voor een röntgen-foto van Simons arm, dus dat eerst geregeld. Daarna blijkt de dokter helaas pas weer 's middags aanwezig... Weer wachten dus... Maar uiteindelijk mag zijn gips eraf, hoera! Ik verwachtte weer zo'n mooi cirkelzaagje als ze bij Bastiaan ook gebruikten, maar hier was het handwerk. Met een zaagje en een schaar zijn drie mensen bijna een uur bezig geweest om het gips eraf te krijgen! Ze klaagden wat af over dit harde gips, de arts in La Falda wordt nu vervloekt denk ik ;-) Ze zeiden het gips te zullen bewaren onder de naam 'la piedra holandés' (de hollandse steen), haha.
Simons arm kan gelukkig meteen weer goed strekken, maar wat buigen betreft zijn we weer terug bij af, bij de staat zoals het was na zijn vorige breuk. We zullen dus weer oefeningen moeten gaan doen zodat hij straks zijn schouder weer kan aanraken.
Na het ziekenhuis eindelijk naar de bezienswaardigheid van Tilcara, de Pucará. Dit is een erg oude nederzetting die op een heuvel buiten het dorp ligt. Het bleek wat verder lopen dan we dachten, maar de wandeling in de brandende zon was gelukkig wel de moeite waard. Het bleek een heuvel vol met cactussen en met allemaal kleine huisjes waar de jongens geen genoeg van konden krijgen. En het was voor mij weer zo'n plek die deze reis de moeite waard maken, erg indrukwekkend.
's Avonds lekker 'thuis' gegeten (we hadden nog een zakje kant en klaar rijst) en filmpje gekeken, even lekker rustig.

Vandaag: weer met de bus, weer zo'n vier uur en 200 km naar het noorden, naar het noordelijkste puntje van Argentinië, La Quiaca. Hier kunnen we zaterdag lopend de grens over naar Bolivia! De busreis was nu beter voorbereid en was al meteen goed omdat we helemaal vooraan en bovenin zaten. Mooi uitzicht dus! De jongens hebben vooraf nog even lekker in een speeltuintje kunnen rennen en we waren zelf nu mentaal ook beter voorbereid (rustig blijven, rustig blijven). De mp3-spelers werkten, er waren snoepjes en voor uiterste nood was ook de laptop met fimpjes bij de hand. Maar die is niet nodig geweest, het ging super. Bastiaan viel al vrij snel in slaap en Simon heeft lekker naar buiten gekeken. Het landschap was dan ook weer erg spectaculair! Eerst door de kloof en daarna over de hoogvlakte. Het hoogste punt was ruim 3700 meter en hier in La Quiaca zitten we nu op bijna 3500, zo'n 1000 meter hoger dan Tilcara! Er is hier niet veel, maar iig wel een leuke speeltuin. Het hotel is saai maar prima en het heeft een restaurant met lekker steaks. We blijven hier twee nachten om even goed aan deze hoogte te wennen. Vooralsnog lijkt het goed te gaan. Henk en ik hebben beide wel een wat zwaar hoofd, maar dat is alles, geen echte last van. En de jongens rennen alsof ze op zeeniveau zijn, dus die hebben ook (nog) nergens last van. Eens zien hoe het morgen gaat!

Poeh, alweer laat, half één. Maar ik heb wel een nieuw filmpje op Youtube (én deze site) gezet. Het is die van Simon met de clowns. De andere films (alles van na de Estancia) moeten wachten op een snellere verbinding....
De foto's bij dit verhaal gaan me nu niet meer lukken (ik wil erg graag naar bed), morgen is er weer een dag!

Karen

Dag Salta, hallo Tilcara!

Na Henks verhaal van de 12e (geplaatst op de 13e) hebben we nog vier dagen in en om Salta doorgebracht. Ik ben zelf grootste deel van de tijd helaas niet helemaal lekker geweest, heb de 2e dag in Salta zelfs grotendeels in bed doorgebracht en had tijdens de middag vogels kijken voor de zekerheid een rol wc-papier mee (gelukkig niet nodig gehad...). Maar het is van binnen nog niet in orde. Geen vreselijke last, maar net niet lekker en alles is dun wat eruit komt (om het maar netjes te zeggen). Nu, in Talcara, blijkt dat ik (ook) blaasontsteking heb; bij het ziekenhuis werd mijn vermoeden na twee uur wachten bevestigd en heb ik een antibiotica kuurtje voor vijf dagen gekregen. Gelukkig vrij weinig last van.
Vogels kijken de 12e was weer leuk. Het was bij San Lorenzo, een ander dorp in de buurt van Salta, ten westen, tegen de heuvels aan. Ben rondgeleid door een afgesloten natuurgebiedje door een lokale gids, Paolo. Helaas kon ook hij de moeilijke soorten (tyrannulets, spinetails) niet op naam brengen, hij beaamde dat ze muy dificil waren... De tijd van de dag was ook vrij beroerd (heetste deel van de middag), maar toch wat nieuwe soorten. Heb laatst mijn digitale vogellijst weer eens bijgewerkt en ik heb nu al 77 nieuwe soorten. Niet onaardig voor iemand die vrij weinig tijd heeft en geen mogelijkheid om de écht vogelrijke plekken op te zoeken. En het blijft leuk om, zodra we ergens een beetje buiten zijn, met kijker en vogelgids rond te lopen en te speuren.

Het vogelen is voor mij trouwens één van de dingen die deze reis toch de moeite waard maken. Inderdaad, ik zeg 'toch'. Want we betwijfelen het soms allebei wel een beetje, is dit echt de moeite waard? Het reizen met de jongens die erg veel aandacht eisen, zorgt er namelijk voor dat we weinig dingen kunnen gaan bekijken en niet ver weg kunnen. Dus de lol moet uit andere zaken komen. We hebben allebei soms momenten waarop we echt even bewust moeten bedenken dat het bijzonder is dat we hier 'gewoon' zijn! Dat we zomaar ergens op een bus staan te wachten en dat dat ergens dan in Argentinië is. Dat we het eten hier gewoon beginnen te vinden, dat we weten hoe de natuur er hier uit ziet, dat we snappen hoe de metro's en bussen werken, dat we beginnen door te krijgen wat er in de winkels te koop is. En dat we lekker buiten kunnen zijn, boeken lezen, in een mooie omgeving zijn, geen tv kijken en natuurlijk tijd met de jongens doorbrengen. Want al is het soms een opgave om ze bezig te houden en is het soms erg vermoeiend (als ze alles willen wat wij niet willen en andersom), natuurlijk is het ook heerlijk om tijd voor ze te hebben en van ze te genieten. Om ze te zien spelen (in Salta nog een boomhut ontdekt!), om spelletjes met Simon te doen, te dollen met Bastiaan en te zien hoe zij zich hier toch ook wel prima vermaken! Ze praten beide nog wel regelmatig over de kinderen van de creche en van school, die missen ze duidelijk wel, al wordt het langzaam minder dan aan het begin van de reis. Dat is fijn, dan brengen we ze er straks in maart weer met een gerust hart heen ;-)
Ondertussen gaan we dus lekker door met deze reis en genieten van de kleine bijzonderheden die we zien en meemaken. We zijn nu vooral erg benieuwd naar de bergen en naar Bolivia! En de jongens hobbelen vrolijk mee.

Maar goed, ik was bezig met het verhaal over de laatste dagen in Salta. De 13e en 14e (donderdag en vrijdag) hebben we een auto gehuurd, een Volkswagen Gol. Nee, geen f erachter. Donderdag zijn we eerst boodschappen gaan doen in een groot winkelcentrum. Daar bleek ook een 'Neverland' te zijn, een indoor pretpark zoals we ook al in Buenos Aires hadden gevonden. Je betaalt daar alles met een kaartje waar je vooraf wat geld op zet. Paar spelletjes gedaan (krokodillen slaan is leuk) en de jongens hebben even gespeeld in een kruipdoor-sluipdoor-speeltuintje met ballenbakken. Toen naar de Carrefour voor nog wat proviand en eerst maar weer naar huis om te lunchen.
Voor de middagtocht hebben we wat adviezen gekregen van Letty en van Alex. Alex en Rijkje komen ergens uit de Randstad en runnen samen sinds een jaar of vijf een B&B (Casa Hernández) in San Lorenzo, het dorp waar ik ook ben gaan vogelen. Oorspronkelijk wilden we in hun B&B overnachten, maar zij zaten al vol en gelukkig hadden we toen ook al contact met Letty. Alex en Rijkje hebben het eea voor ons geregeld, zoals die gids en later ook het paardrijden (verhaal komt hieronder). Net als Letty erg aardige mensen die het geen enkel probleem vonden om tijd voor ons te maken, geweldig! Alex komt drie dagen per week naar Letty omdat zij samen een tuincentrum aan het opzetten zijn in de grote achtertuin van Letty. Zou over ruim een jaar klaar moeten zijn, ben benieuwd!

Ik was bij de adviezen over mogelijke autoritjes rondom Salta. Meest interessant zijn de routes die ten zuiden van Salta door de bergen en naar de wijngebieden gaan, ritten van 4 of meer uur. Enkele uren rijden zien we echter niet zitten met de jongens en we hebben ook geen zin om een nacht nog ergens anders te gaan overnachten. Dus we moeten een kort rondje vinden. Dan is volgens onze adviseurs het meest interessant om even ten noorden van Vaqueros naar La Caldera te gaan (15 km), en een rondje ten zuiden van Salta te maken door de Valle de Lerma met enkele dorpjes (totaal zo'n 70 km). Dus eerst naar het noorden. Beetje bochtige weg, maar Bastiaan slaapt al snel prima op de Primatour (goeie naam hebben ze dat spul gegeven). Bij La Caldera is een hoog Christusbeeld waar wat argentijnen aan het picknicken zijn. Niet erg bijzonder daar, maar Simon vond het leuk om even met mij naar beneden te lopen waar Henk ons daarna weer oppikte. Dezelfde weg terug, weer langs de rivier waar we nog even hebben gezocht naar een zwemplekje. Maar toen we er één vonden, had Simon meer zin in slapen ;-)

Met twee slapende jongens meteen door naar het zuiden. Dwars door de stad en daarna door de dorpjes aan de westkant van de vlakte van Salta (filmpjes van deze rit komen tzt wel op Youtube of deze site). In het laatste dorpje een Parrillada opgezocht voor een lekker stukje vlees en wat frietjes. Was leuk om even wat van het landschap te zien en in de dorpjes hadden we het idee dat ze er erg weinig toeristen zien. In het donker naar huis gereden.

Vrijdagochtend vroeg op, want we moesten om 9 uur in San Lorenzo zijn waar paarden voor ons waren geregeld. Die werden door José naar de B&B van Alex en Rijkje gebracht. Eén paard voor hem en drie voor ons: Simon mocht alleen! We zijn hun straat uitgelopen, door de rivier heen en daarna de helling op naar een grasvlakte waarvandaan we een mooi uitzicht over de bergen en een dalletje hadden. In totaal anderhalf uur gereden, toen hadden de jonegsn het ook wel gezien. Alles rustig in stap, waarbij vooral Henks paard soms wat té rustig liep en met een klap op zijn billen aangespoord moest worden. Maar was leuk om weer even te doen!

Na het paardrijden naar de Quebrada de San Lorenzo, een kloof met een riviertje. Ook weer een erg populaire picknickplek voor argentijnen. Er zijn wat eettentjes (lekkere empanada's!) en wat stalletjes met artesánia, mooie kleurige indianenspullen. We kopen nog niks, dat komt in Bolivia wel. Ik had nog wel wat willen wandelen daar, maar de jongens waren gaar (en dus erg vervelend) en dus maar terug naar huis. Want we hebben de jongens beloofd om later op de middag weer naar Neverland en naar McDonalds te gaan. Dat laatste vooral vanwege het speeltuitje dat ze er hebben. Maar de frietjes waren ook lekker ;-)
We hadden nog het plan om 's avonds laat naar een Peña in de stad te gaan, een restaurant met live (folk)muziek. Letty wilde wel oppassen. Maar uiteindelijk was het toch al weer laat voordat we terug naar huis gingen en waren we beide moe, dus dat plan hebben we laten varen. Op de valreep dus nog even pizza voor ons gehaald (die zijn hier heerlijk!) en niet te laat naar bed.

Zaterdagochtend weer de stad in, eerst de auto terugbrengen en daarna naar het MAAM-museum. Daar eerst koffie en sinaasappelsap gedronken (en even wat mail opgehaald via wifi). De jongens vinden de persmachine erg fascinerend en het personeel vindt het geen probleem om ze toe te laten achter de toonbank:

Daarna het museum in. Want daar is een échte mummie!! Het museum blijkt speciaal opgezet te zijn voor drie gemummificeerde kinderen die gevonden zijn op de top van een hoge vulkaan op de grens van Argentinië en Chili. Door de lage luchtdruk en de droogte en het feit dat ze vrij diep lagen, zijn ze perfect bewaard gebleven. Er is altijd één van de drie tentoongesteld, deze keer een meisje van een jaar of zes. Ze zijn Inca's en zijn ergens in de 16e eeuw geofferd door hun volk om de goden gunstig te stemmen. Ze waren van adel en het was een eer om geofferd te worden; ze zijn dan ook begraven met erg veel waardevolle zaken. Veel mooie stoffen, kleine beeldjes, popjes, aardewerk. Alles is in perfecte staat en het geeft een bijzondere blik in de Inca-cultuur. We mochten helaas geen foto's maken. Ik dacht dat foto's van foto's wellicht wel mochten, maar na mijn foto van de sandaaltjes werd ik op mijn schouder getikt door een bewaker. Nee dus.
We hadden de jongens verteld wat ze zouden gaan zien, dat er een dood meisje was, maar dat het net leek alsof ze nog leefde. Dat wilden ze zeker wel zien! Toen we uiteindelijk in de schaars verlichte en koude kamer met het meisje waren, leken ze het echter nauwelijks door te hebben. Het leek ook meer een pop dan op een echt kind en ze waren snel hun belangstelling kwijt. Ik vond het echter wel indrukwekkend, zo'n meisje met bolle wangen dat ineengedoken onder haar poncho zit, alsof ze elk moment zou kunnen opstaan en weglopen. Bijzonder....

Na het museum even pizza gegeten met vier verschillende smaken. Simon heeft het maakproces nauwlettend gevolgd bij de kok die het wel leuk vond dat hij kwam kijken. Toen lopend naar het busstation om een kaartje te kopen voor de rit naar Tilcara. De meeste bussen blijken 's nachts te rijden, maar voor een rit van slechts vier uur is dat niet handig. Uiteindelijk in alle drukte toch één met een ochtendbus gevonden. Inmiddals was het alweer laat in de middag en hebben we na lang vergeefs wachten op de bus naar Vaqueros maar een taxi naar huis genomen. Wel zo makkelijk en het scheelt een half uur lopen! Thuis nog wat bieflapjes gebakken en aardappelpuree met groene bollen gemaakt (mengelmoes tussen courgette en pompoen). En natuurlijk weer wat van Henk en Simons overheerlijke perenmoes.

Zondag hadden we eerst het plan om 's middags naar het aangeraden marktje in de stad te gaan, maar we hadden weinig puf meer om de jongens weer op sleeptouw te nemen naar iets wat voor hen minder interessant is. Dus lekker thuis gebleven en gespeeld in de boomhut. Eind vd middag nog via de achterweg (een onverhard pad) naar de hoofdweg gelopen voor wat laatste ingrediënten voor het avondeten (dat werd pasta met worstjes ipv pasta met gehakt, op zondag is het supermarktje beperkt geopend). Ook weer even een ijsje (jongens weer helemaal blij) en weer langzaam teruggewandeld. Na het eten nog even biertje gedronken met Letty en uiteindelijk de koffers maar ingepakt. Want maandag reizen we verder!

Het verhaal van de reis (zwaar, met erg vervelende jongens!) en de eerste dag in Tilcara (bijzondere omgeving!, zie foto's) volgt later. Het is inmiddels dinsdag 18 januari (oma gefeliciteerd met je 90ste verjaardag!) en al bijna 19 uur en we willen dit verhaal en de foto's zometeen in het dorp in een internetcafé gaan plaatsen. De wifi hier in het ho(s)tel is vandaag stuk gegaan (gelukkig vanochtend nog wel een paar mailtjes kunnen versturen), hopelijk morgen beter. Maar we willen jullie niet langer laten wachten op een bericht van ons. De video's zullen helaas weer niet lukken. Misschien morgen.

Groeten van mij en de mannen!
Karen

In Salta en Vaqueros

Ons vorige verhaal eindigde in Salta. We waren de vorige dag gekomen, hebben ontbeten en waren naar een internet café gegaan om de foto's en het verhaal te uploaden. Daarna hebben we door de stad gewandeld en zijn naar de gondel gegaan. De gondel gaat naar een berg in de buurt, waar je een mooi uitzicht over de omgeving hebt. Hoewel je ook een enkeltje kunt kopen (met de gondel naar boven en dan lopend weer terug), hebben we dit toch maar niet gedaan. Het weer was wisselvallig, en ik weet niet of de jongens een bergwandeling van 2 uur aankunnen.

In ons huisje in Vaqueros is geen internet in het huisje. Dat betekent dat we dus niet online onze weblog kunnen bijwerken en onze mail kunnen lezen. Dat moet dus offline; eerst naar Salta om de laatste mailtjes op te halen. Dan 's avonds de mailtjes lezen en beantwoorden, en de volgende dat weer naar Salta om de mailtjes echt te versturen. Omdat er ook geen televisie is, hebben we nu (of eigenlijk maken we nu) de tijd om eens rustig de mailbox te verwerken.

De jongens liggen op bed (in de woonkamer) en ik ben achter de computer gekropen. We hebben kop telefoontjes meegenomen, dus ik kan nu luisteren naar de muziek die we hebben meegenomen van huis. Nu luister ik naar Alison Moyet, de singles collection, muziek van mijn generatie zeg maar ;-)
Na heb bijwerken van de mailbox, wil ik nog even kijken of ik streaming DivX kan maken (een manier om filmpjes op internet te tonen), en daarna nog maar even een spelletje bubbleshooter. Even lekker wat anders...

Omdat er geen televisie is, en Karen vroeg naar bed gegaan is, heb ik maar een filmpje gekeken. We hebben een paar films op de computer meegenomen, en dat komt nu goed van pas.

Op het veld naar het huis van de eigenaar staat een perenboom. De peren zijn rijp en liggen op de grond. Ze smaken goed, en er wordt verder niks me gedaan. Simon en ik hebben ze (de goede) opgeraapt en er perenmoes van gemaakt; heerlijk, maar de pan was wel leeg.
De volgende dag nog maar wat peren geraapt, en de laatste uit de boom gehaald. Simon vindt het leuk om te helpen; de peren rapen en in een schaal doen. En verder de geschilde peren in kleine stukjes snijden en in de pan doen. We hebben een extra grote portie perenmoes gemaakt, en Letty ook maar een deel gegeven.

In ons huis staan twee kleine houtkachels. Het is niet echt koud, maar het is leuk om een vuurtje te stoken, dus ik heb bij Letty was houd gevraagd. Ze liet ons een stapel zien waar we wat vanaf mochten halen. Bij Letty worden meubels gemaakt van hardhout, dus er zijn restjes genoeg. Het hout was alleen nog wel een beetje nat van de regen, dus hebben we de stukjes in de zon te drogen gelegd. Later op de avond een vuur gestookt; maar dat was een drama. Het wilde niet branden, en ik had allemaal rook en as in huis. Minder ;-). Ik denk dat het hout toch nog te nat is, dus ik ga het later nog maar eens proberen. Ondertussen heb ik al wat oud barbecue hout gevonden. Hout wat al een keer gebrand heeft, maar uitgemaakt is. Misschien gaat het daarmee beter.

Ons huis ligt een half uur rijden met de bus van de stad. We gebruiken de bus dan ook vaak; het kost ook weinig; 1,5 peso's, omgerekend 30 cent. Daarvoor mag je zover rijden als dat je wilt. Je kunt met geld betalen, maar Letty heeft een paar chipkaarten die we kunnen opladen, en in de bus kunnen gebruiken. Een soort OV-Chipkaart, maar dan een die wel gewoon werkt. Je hoeft alleen bij de ingang je kaart voor de lezer te houden voor een rit. En ben je met meer mensen dan houd je de kaart gewoon meerdere keren voor de lezer. Daar kunnen ze in Nederland nog iets van leren ;-)

Toen we in Vaqueros aankwamen regende het veel, en de dagen erna hebben we ook regenbuien gehad. Gelukkig is het weer nu beter geworden, en hadden we vandaag een dag zonder een druppel regen. Hoewel we in de middag binnen gebleven zijn, in de zon is het veel te warm, zijn we aan het eind van de middag nog even naar een speeltuin in de buurt geweest. Karen was ondertussen naar een vogelpark in de buurt, om van de omgeving en de vogels te genieten.

Morgen gaan we een auto huren, en dan willen we proberen om iets verder weg te gaan kijken. Maar ik denk niet al te ver weg; in de nabijheid is ook veel moois, en we willen met de jongens ook niet hele lange autotochten gaan maken.

Tot een volgend verhaal,
Henk, Karen en de jongens.

In Salta en aanvulling Estancia-verhaal

Verslag geschreven op zondag 9-1-11, 15:30
Zo, we zijn in Salta! Zit op dit moment aan een lekker grote tafel met achter me, in de woonkamer, de jongens (bijna) in slaap. Henk slaapt in de afzonderlijke slaapkamer met een dubbel bed rechts van me, links is de open deur naar buiten waar het nu (even) niet meer regent. Vanochtend hier aangekomen rond 10:30, warm ontvangen door Letty Willemse, de eigenaresse van het terrein en de cabaña waar we de komende 8 dagen zullen blijven. Het huisje is veel ruimer dan ik op basis van de foto's had verwacht. Het is een oude meubelwerkplaats die nu is omgebouwd tot slaapkamer, met daaromheen, later aangebouwd, de rest van het huis met woonkamer, keuken, badkamer en eetkamer. Van veel gemakken voorzien, alleen internet ontbreekt. We zullen dus wel regelmatig een stukje schrijven, maar dit niet elke keer kunnen plaatsen; daarvoor moeten we wachten tot we in een café zijn met wifi. Dit zal dus een lang verhaal worden denk ik, met verslagen van meerdere dagen.

Córdoba
Eerst even terug naar de Córdoba en de reis. Gister (zaterdag) hebben we in alle rust ingepakt en hebben de video's en het laatste stukje tekst online gezet. Rond 12 uur het hotel verlaten; bagage bleef achter in de eetzaal (waar we het om 18 uur weer hebben opgehaald) zodat wij met weinig bagage nog even wat konden doen. Stadscentrum hoefde niet meer, dat hadden we eergisteren al gezien: aardig centraal plein met fontein en meneer op een paard, mooie kathedraal, gezellig en rommelig winkelgebied en verder, tja, gewoon een stad. heb een nieuw horloge gekocht (de vorige is al kwijt, verloren tijdens een goeie galop bij het paardrijden...). De jongens mochten bij een stalletje wat prul-speelgoed uitzoeken (waar ze erg blij mee waren) en we hebben wat tostados gegeten (heerlijke ham-kaas-tosti's met erg dun, geroosterd brood) op een terrasje waar we droog konden zitten. Hele dag regen namelijk, voor het eerst de regenjassen gebruikt. De grote kathedralen zijn hier trouwens anders dan wat wij er met onze Europese ogen van verwachten: ze zijn vrij laag en erg massief, Córdoba is daarvan een mooi voorbeeld:

Die in Buenos Aires (aan het Plaza del Mayo) is weer anders, die heeft een grote zuilengalerij ervoor, iets waardoor ik eerst niet eens zag dat het een kerk was, dat verwacht ik bij een beurs of een overheidsgebouw. Maar duidelijk een katholieke kerk als je binnenkomt. Nu zelfs nog met kerststallen!

Maar goed, zaterdag dus niet meer naar het centrum, maar naar een park in de buurt van het hotel (en het busstation) waar ook de dierentuin bleek te zijn. Prima vermaak voor de jongens en voor ons ook best weer leuk. Met een zeeleeuwenshow en een treintje, hamburger + broodjes vlees + friet en een ijsje als uitsmijter hebben we ons prima vermaakt. Heerlijk schepijs hier in Argentinië trouwens, veel 'dulce de leche' combinaties, maar ook lekker fruit en erg goed chocolade-ijs; vinden de jongens ook:

Dulce de leche lijken ze hier overal bij en over te doen, iig als broodbeleg en over toetjes. Het is een caramel-achtige substantie gemaakt van ingekookte gezoete melk. Vooral Simon kan er geen genoeg van krijgen!
Zaterdag om 18 uur terug in het hotel voor de bagage en door naar het busstation. Het hotel haden we overigens de eerste keer in Córdoba al uitgezocht en gereserveerd (28 december, onderweg naar de Estancia). Het was toen de tweede die we bekeken, met als belangrijkste criteria de nabijheid bij het busstation (10 min. lopen) en wifi. De airco was ook prettig. Beviel redelijk, prima kamer met (net) voldoende ruimte, maar wel vrij benauwd. Klein raampje dat uitkeek op binnenplaats en alleen door de kamerdeur open te zetten was ventilatie mogelijk. Maar ach, prima voor twee nachten.

Estancia
Dat was dus Córdoba. Nu nog even terug naar de Estancia. Daar de 28ste aangekomen na een lange reis. Eerst de nachtbus die om ongeveer 21:45 vertrok uit Buenos Aires. Meteen de jongens pyjama's aangetrokken en gaan liggen. Stoelen konden bijna plat en met beide een zoon op onze buik hebben we allemaal redelijk geslapen. Voor de zekerheid een wekker gezet om 6 uur, we zouden om 6.30 aankomen. Om 5.30 stopte de bus en gingen alle lichten aan: 'CÓRDOBA!'. Wat? Nu al? Graaien naar tassen, schoenen, truien, dekentjes, kussentjes en jongens en snel de bus uit. Laatste check, niets vergeten! En de bus vertrekt meteen naar de volgende bestemming. Lekker is dat, een uur te vroeg aankomen. Vooral Simon érg chagrijnig; Bastiaan is meteen weer zijn vrolijke, drukke en ondeugende zelf. Zucht...
Eerst maar even uitpuffen, naar de wc, koffers in een locker gepropt en een ontbijtje halen: zoete broodjes, thee en zumo de naranja. Daarna kaartjes gekocht voor de nachtbus naar Salta (is dat maar vast klaar) en een stadsplattegrond en hotellijst gehaald. Even naar buiten voor het uitzoeken van het hotel en daarna snel weer terug naar de busterminal, want we willen door naar de Estancia. Uiteindelijk al om 8:50 met een volgende bus naar La Falda en daar twee uur later aangekomen (weer even lekker geslapen). Vanuit Córdoba had ik al vanuit een telefoon-zaakje (die zie je hier veel, met allemaal privé hokjes en je betaalt achteraf bij een balie) gebeld naar de mobiele nummers van de Estancia en ingesproken dat we daar om 10:30 zouden aankomen. Bericht was overgekomen, want Virginia stond ons op te wachten op het station en bracht ons meteen naar een taxi voor het laatste deel van de reis (ze bleef zelf nog in de stad voor boodschappen). Taxirit was nog even heftig, met een erg hobbelige slingerweg die erg mooi over de bergrug ging, maar die wat teveel was voor de magen van eerst Bastiaan en daarna Simon. We waren erop voorbereid, dus hadden spuugzakjes bij de hand. En gelukkig had de achterbank gladde bekleding... Toen ik met Bastiaan de 31ste op en neer moest naar La Falda, waren we trouwens nog beter voorbereid met een kwart pil Primatour; hij sliep er prima op en alles is binnengebleven. De laatste keer dat we de rit maakten, werkte dat voor Bastiaan weer prima, voor Simon helaas niet, maar hij werd steeds bedrevener met de spuugzakjes; ahum.

Over de dagelijkse gang van zaken op de Estancia heb ik al wat geschreven, dus nu nog even wat bijzonderheden en uitschieters in de dagelijkse routine.
* Allereerst het paardrijden natuurlijk! Simon heeft een half uurtje les gehad, alleen op een groot paard! Helaas zijn zijn benen nog wat te kort om door het paard gezien te worden als een serieuze berijder, dus zodra het werd losgelaten, stond het stil. Maar Simon weet nu wel hoe je een Argentijns paard naar links en naar rechts moet laten gaan en hoe je moet stoppen. Met de teugels in één hand en de andere aan het zadel en vooral geen abrupte bewegingen maken. Voor mij ook even goed om te zien, toch wel heel anders dan de dressuurpaarden die ik in Nederland 'gewend' ben (meer dan 10 jaar geleden...). Later hebben we alle vier gereden, de jongens bij ons voor op het zadel. Een rustige rit bijna alleen maar in stap, prima te doen en de jongens vonden het erg leuk. Over een heuvelruggetje langs twee rotspunten die we vanuit de Estancia zien. Deels over karrensporen, maar ook een stuk kris kras door de struiken. Lange broeken waren essentieel; ik heb zelfs daarmee nog een keer een doorn uit mijn knie moeten peuteren. De gaucho's die met de paarden werken om de koeien te drijven hebben niet voor niets grote leren kappen voor hun benen! Ik mocht later ook nog een keer alleen mee op een iets minder rustige rit, lekker draven en galopperen. Horloge en zakdoek verloren, maar die laatste nog teruggevonden!
* Tweede hoogtepunt was (voor mij) het vogelen. Als de jongens 's middags sliepen en Henk lekker zijn boek ging lezen (de e-reader is handig, alleen jammer dat we niet tegelijk kunnen lezen), kon ik een paar uurtjes de hort op met verrekijker en vogelboek. Daar word ik erg blij van ;-) Bijna elke dag nieuwe soorten gezien, in totaal 30 nieuwe soorten. Vlak voor huis een nestelende Narrow-billed Woodcreeper en overal schreeuwende Monk Parakeets. In de buurt een boom met twee soorten gieren (Black en Turkey) én een andere grote roofvogel, de Crested Caraca. Mjammie.
* Nog een hoogtepunt: het vlees van de asado. Je moet er even op wachten, maar dan heb je ook wat. Heerlijk rundvlees, goed gekruide kip en lekker worstjes, waaronder heerlijke bloedworst (vind ik tenminste); ze noemen hier alle worst trouwens chorizo, maar het is iets totaal anders dan wat wij daaronder verstaan. Simon vond vooral het vuur (maken) erg leuk; we hebben al een bladzijde in een notitieblokje moeten reserveren voor zijn plannen voor een verjaardagsfeest, want we mogen niet vergeten dat hij op zijn feestje een vuurtje wil stoken én wil BBQ-en. Nee mama, geen asado, dat moet maar op het grote mensenfeestje, ik wil een gewone BBQ.
* En tja, voor een asado heb je natuurlijk ook vlees nodig en dat wordt hier gewoon uit de kudde getrokken en geslacht achter een rij boompjes... De gaucho's vingen de 30ste eind van de middag met een lasso een onvolwassen stiertje uit de kudde koeien in de omheining op het erf. Ze sleepten hem (erg ruw in mijn ogen) naast een paard mee naar de slachtplek. We hadden het niet meteen door, maar toen de mannen daar maar bezig bleven en we ze met een bijl en messen langs zagen komen, ging ons een licht op. Ik ben (in mijn eentje) toch maar even gaan kijken en zag hoe ze hem doodden met een klap op zijn kop van de botte kant van de bijl en daarna een mes in zijn hals. Ging vrij snel, maar het getrek en gedoe dat eraan voorafging leek me wat onnodig ruw. Na de slacht werd hij op zijn rug gelegd en vanaf de buik gevild. Toen de buik klaar was, hebben ze 'm aan de achterpoten omhooggetrokken aan een boomtak zodat ze de ingewanden eruit konden halen (wat een enorme berg!) en ook de rug konden villen. Toen de kop eraf en daarna een nacht laten hangen om het de volgende dag in stukken te verdelen. De jongens hebben met het villen en ophijsen meegekeken. Bastiaan leek het niet echt door te hebben, maar Simon heeft nog wel wat vragen gesteld, bijvoorbeeld waarom een dier dat nog niet oud was, toch al dood moest. Maar een paar dagen later hoorde je hem er al niet meer over; benieuwd of het nog weer een keer terugkomt.
* De rivier was natuurlijk ook leuk, bijna elke dag even geweest (niet te lang i.v.m. sterke zon). Na regenbuien was er duidelijk veel meer water (dammetje was dan overstroomd), maar dat zakte vaak ook weer binnen een dag. Jongens hebben lekker 'gezwommen' in het voor ons maximaal heuphoge water en met zand en water gespeeld.
* Voor Simon waren er de eerste paar dagen een paar vriendjes, Kevin en Brandon, zonen van Daniël, de medewerker op de Estancia die zich bezig hield met de paarden en koeien (de opper-gaucho). Ze waren 7 à 8 jaar en namen Simon mooi op sleeptouw: met karren rennen, in de boom klimmen, tikkertje. Taal was wel een barrière, Simon stopt met praten als hij merkt dat anderen hem niet verstaan en gaat dan dingen uitbeelden. Gelukkig praatten die jongens gewoon door en deed hij dat uiteindelijk ook; ze hebben zich prima met elkaar vermaakt. Ook heeft Simon plezier gehad met Joe, één van de wwoofers, een Amerikaan. Simon heeft hem geholpen met van alles en nog wat (kalfje voeren, hout halen, vuur maken), en Simon sprak Nederlands tegen hem. Henk heeft Joe gevraagd Spaans terug te praten. Simon spreekt toch geen Engels, en zo pikt hij nog wat Spaanse woordjes op. Hij vindt het duidelijk wel erg leuk om mensen tegen te komen de Nederlands praten. Hij zei vandaag tegen Letty (in Salta) dat het sneu was dat zij niet in NL woont dat ze dan niet altijd Nederlands kan praten...
* O ja, de 31ste ben ik met Bastiaan naar La Falda gegaan voor zijn gips, ben daarbij erg geholpen door de taxichauffeur die bij de ziekenhuizen uitlegde wat er moest gebeuren. Onze kennis van het Spaans is vooral op de Estancia wel wat uitgebreid, maar het blijft zoeken naar woorden en handen en voeten werk. Gelukkig lukt alles tot nu toe prima, soms met wat hulp en men waardeert het erg dat we het proberen.
* Oud en nieuw op de Estancia was aangekondigd als een groot feest, maar dat hield vooral in dat we buiten gingen eten aan een lange tafel en dat er speciaal vlees op tafel kwam: cabrito. Dat was waarschijnlijk een jonge geit, maar cabrito wordt ook gebruikt voor een kalf werd ons verteld. Als toetje een speciaal gevuld zoet brood en andere zoetigheid, mmm. We aten met 17 mensen aan de tafel: wij vieren, drie gasten uit Buenos Aires (die waren er de hele periode en hebben ons regelmatig geholpen met de taal), 4 meiden uit BA die er een zonvakantie hielden (lagen grootste deel van de dag bij de rivier), drie wwoofers, Virginia en twee medewerkers. De gaucho's en Simons vriendjes waren die dag vertrokken (naar hun families neem ik aan). De jongens hebben de jaarwisseling net niet meegemaakt, ze wilden toch wel graag naar bed. De jaarwisseling zelf was vergelijkbaar met hoe we het in NL doen: champagne (of cider), iedereen kussen en Feliz Año! Aan de horizon boven de bergen waren duidelijke lichtflitsen te zien van de omringende stadjes en we hoorden ook wat gerommel. Verder een ongelofelijk mooie sterrenhemel met een duidelijke Melkweg, het Zuiderkruis, Orion op z'n zij en een heldere Jupiter die net onder ging (ws. niet Saturnus neem ik aan, Frank?).

Aanvulling geschreven op maandag 10-1-11, 10:30
We hebben net het ontbijt op (weer even lekker met muesli en cornflakes) en gaan zometeen naar het centrum. We hopen daar dit verhaal te kunnen plaatsen en de paar nieuwe foto's online te zetten. Hopelijk gaat het ook niet te hard regenen (het is nu droog) zodat we in de kabelbaan kunnen die naar een topje gaat (en die de jongens al gezien hebben, daar móeten we dus in ;-). Klimaat is hier dus even anders dan we tot nu toe gewend waren, we zitten duidelijk een heel stuk noordelijker. Het is erg groen en het regenseizoen is ein december begonnen. Het schijnt niet élke dag te regenen, we zullen zien... Regenjassen maar weer mee!

Groeten van ons allemaal!
Karen

Verdere aanvulling zelfde dag om 16:30

Het verhaal hierboven hebben we geplaatst in een restaurantje met wifi waar we ook wat empanada's enzo hebben gegeten. De verbinding was daar helaas erg slecht, dus de foto's lukten niet. Die vul ik nu even aan vanuit een internetcafé (je kunt er niets drinken, maar er zijn wel veel computers) met een snelle verbinding. Zometeen weer met de bus terug naar huis: 30 minuten voor 1,5 pesos (30 cent)....

Vertrek uit Córdoba

Even een heel kort berichtje. We staan op het punt de hotelkamer te verlaten, zullen een middag in Córdoba doorbrengen en dan vanavond om 19 uur met de bus naar Salta vertrekken. We waren nog van plan om het verhaal over de Estancia wat aan te vullen en nog video's te plaatsen, maar dat wordt 'm niet meer. Gisteravond allebei vroeg naar bed, we waren wat min met hoofdpijn en maaggerommel, maar gelukkig valt het vandaag weer mee.

Er staan al wel redelijk wat filmpjes op Youtube. Zoek op 'metdejongens Buenos Aires', ik denk dat ze dan wel te vinden zijn. Onze gebruikersnaam op Youtube is ook 'metdejongens'. In ieder geval staan er de laatste filmpjes uit Buenos Aires en ook al een paar van de Estancia.

Ik vermoed dat we in Salta wat minder makkelijk zullen kunnen internetten, maar ik hoop dat het wel een keertje lukt om nog wat te laten horen.

Groeten!

Karen

Bijna tien dagen Estancia Puesto Viejo - terug in Córdoba

Terug van weggeweest na bijna tien dagen rust en ruimte in de Sierras de Córdoba en het was heerlijk! De eerste paar dagen op de Estancia vroegen we ons nog af of tien dagen niet te lang zouden zijn, maar het bleek lekker om hier weer even een nieuwe routine op te bouwen. Opstaan rond 9 uur, 's ochtends meestal een uurtje zwemmen in de rivier, tussen 14 en 15 lunch, dan siësta (in ieder geval voor Bastiaan, vaak ook voor Simon en soms wij zelf) tot een uur of 18 à 19, dan nog wat doen (spelletjes, rivier, wandelen, vogels kijken, paardrijden) en ergens tussen 21.30 en 22.30 eten (paar keer heerlijk vlees van de asado (BBQ)). Na eten vaak meteen naar bed, meestal alle vier tegelijk.
Weinig electriciteit (zonnepanelen en soms generator) en geen internet, dus de computer is weinig aan geweest. Ook weinig water, dat wordt opgepompt uit de rivier naar vaten op het dak. Wassen deden we dus in de rivier. Drinkwater komt wat stroomopwaarts uit dezelfde rivier; prima te drinken. Alle voedsel wordt aangevoerd (vaak met de taxi's die de gasten halen en brengen), met uitzondering van het rundvlees, dat komt van eigen koeien (zoals we zelf hebben zien gebeuren).
De Estancia is deels boerderij en deels gastenverblijf; ik weet niet waar de meeste inkomsten vandaan komen. Er is ruimte voor zo'n 10 gasten denk ik, deels in kleine slaapzalen met stapelbedden (het is ook een international youth hostel). In een apart gebouw kunnen nog 3-4 'wooffers' slapen, backpackers die voor kost en inwoning op de Estancia kunnen werken (WWOOF).
Er zijn paarden (we hebben er zo'n 15 gezien), koeien (zo'n 20 gezien, maar er zijn er vast meer; ik lees net op de WOOFF-website dat de Estancia vooral koeien fokt, ze hebben er bijna 100), geiten (met van die lange hangende oren), konijnen (grote witte, in sneue gazen kooien), een paar kippen, een poes en een hond (India, een golden retriever). De paarden en koeien zitten een deel van de tijd in een omheining op het erf, maar ze mogen soms ook dagen achtereen rondzwerven. De paarden komen wel weer terug als ze geroepen worden, al moet men daarvoor vaak ver van huis gaan roepen, de koeien moeten opgedreven worden. Ook de geiten mogen los, meestal eind vd dag en ze komen na een paar uurtjes zelf weer terug. Ik weet niet hoeveel terrein de Estancia heeft, overal zijn draad-afrasteringen en ik weet niet waar het land van de buren begint. De toegangsweg gaat, na het hek met het naambord erop, nog twee heuveltjes over voordat je bij het erf bent, dus klein zal het terrein vast niet zijn.

Zoals wellicht al blijkt uit bovenstaande hebben we niet erg veel informatie gekregen over de Estancia; de eigenaresse (Virginia) en de belangrijkste medewerker (Daniël, hij deed al het werk met de paarden en koeien) spraken beide vrijwel geen engels. We hebben nog wel wat informatie van enkele gasten gekrgen (een drietal uit Buenos Aires, vrienden van Virginia) en van twee Wooffers (Louisa uit Duitsland en Joe uit de VS), maar die laatste twee wisten zelf ook nog niet zoveel, ze waren er zelf ook pas enkele dagen.
Ik heb net de website van de Estancia weer even bekeken en die schetst een erg rooskleurig beeld, alsof er erg veel georganiseerd wordt. Daar hebben we niet veel van gemerkt. Maar dat betekent zeker niet dat we te weinig gedaan hebben, voor ons was dit prima!

Tot zover het verhaal dat ik een paar dagen geleden op de Estancia al deels heb geschreven (totdat de batterij van de laptop op was ;-). Het is nu de avond van 6 januari en we zijn weer in Córdoba, een dag eerder dan gepland. Want, ik durf het haast niet te zeggen, we moesten naar een ziekenhuis... Gister is Simon uit de klimboom gevallen (op een foto staat een eerdere meer succesvolle klimactie) en ja hoor, weer een arm gebroken. Weer, net als één van zijn eerdere breuken en die van Bastiaan, een twijgbreuk (green-stick-fracture, tallo verde in het Spaans weten we nu). Dat is een breuk waarbij het bot niet echt kapot is gegaan, maar is gebogen (kan bij nog jonge botten); heelt in 2-3 weken. Net als Bastiaan ook twee weken gips, dus vlak voor we naar Bolivia gaan, kan het er weer af. Gister en vannacht had hij wel wat pijn, maar vandaag al weinig last meer. Maar wat ben ik blij dat ik de sling heb meegenomen...
Het ziekenhuis in La Falda (de dichtstbijzijnde grote plaats) kende ik al, ben er op oudjaarsdag al met Bastiaan geweest om zijn gips te laten verwijderen. Het is eigenlijk een soort privé kliniek; de 31ste was het public hospital namelijk gesloten voor alles behalve noodgevallen en kwamen we hier terecht. Hier moeten we wel iets betalen, in het public hospital hoeft dat niet (zoals we in Buenos Aires al hadden gemerkt). Maar erg veel kostte het niet en we zijn goed verzekerd. Erg apart was dat we, toen was bevestigd dat het een twijgbreuk was, een boodschappenlijstje voor de gipsmaterialen kregen die we zelf moesten gaan halen bij een apotheek. Henk is langs drie apotheken geweest en had toen nog niet alles (twee waren gesloten). Gelukkig had de kliniek de ontbrekende materialen toch wel in huis. En dus zitten we weer met een gipsarm. Ik hoop toch dat we aan het eind van onze reis meer tijd zónder gipsarmen hebben gehad dan met....

Ik heb vanavond de foto's van de afgelopen dagen gesorteerd en online gezet en ga nu slapen. De foto's vertellen al het grootste deel van het verhaal; eventuele ontbrekende zaken volgen waarschijnlijk morgen!

Karen

De laatste paar dagen Buenos Aires

Dit zijn de laatste dagen dat we in Buenos Aires zijn. Morgen zullen we met de nachtbus vertrekken richting Cordoba. We zullen morgen weinig tijd hebben om een verhaaltje te schrijven, dus doen we dat nu nog maar even.

Afgelopen periode hebben we het een beetje rustig aan gedaan, zodat de jongens ook een beetje tijd voor zichzelf hebben. Maar omdat er toch niet veel speelgoed is, willen ze toch weer graag achter de computer. Tja, even is goed, maar we willen ook graag dat ze zich met andere dingen vermaken. Dus hebben we wat lego, een voetbal, en kopen we af en toe wat speelgoed voor ze. En eigenlijk wil ik elke dag toch wel even weg. En als Bastiaan dan slaapt kun je Simon prima meenemen.

Afgelopen vrijdag zijn we naar een ecologisch park geweest. Het ligt net aan de andere kant van een haven, tegen de zee aan, en er zijn weinig toegangswegen. Redelijk rustig dus. In dat park zijn veel vogels, en Karen kon haar hart ophalen.

Alleen is het voor de jongens wat moeilijker om lang stil te zijn, dus zijn de jongens en ik weer naar ons appartement gegaan. Karen kon dan dan in alle rust naar de vogels kijken. Thuis hebben de jongens en ik naar een filmpje gekeken.
Net voordat we het park ingingen hebben we nog geluncht. Er was een standje met een barbecue, waar je verschillende vleesbroodjes kon krijgen. Heerlijk, als ziet het er soms niet al te smakelijk uit...

Het was ons al opgevallen dat er af en toe vuurwerk te horen was, en we hadden ook al vuurwerk te koop gezien. En ja hoor, op kerstavond om 12:00, vuurwerk. Niet veel, en vooral veel knallen, maar toch. Verder was er geen kip op straat. Zo stil hadden we het nog nooit gezien.

Zaterdag was het kerst. We wilden er een rustig dag van maken. In de ochtend hebben we nog even met het thuisfront gebeld. Kost niks, en dan heb je ook nog wat; leve voipbusters. 's Middags wilde ik (Henk) toch nog ergens naar toe (naar de Floralis Genérica), en ik wilde ook wel eens met een bus mee. Karen had al een busboekje gekocht, en daarin had ik uitgezocht hoe ik daar moest komen. Op de plaats waar de bus langs zou komen waren wel buspalen met nummers, maar ons nummer stond er niet tussen. Na wat verder gelopen te hebben, en meerdere buspalen gezien te hebben, lijkt het erop dat alle bussen bij de palen stoppen. Geen idee waarom ze er dan nummers op zetten. Er kwamen veel bussen langs, maar de onze kwam alleen maar van de andere kant. Hum, da's niet zo mooi. Toen maar een bus genomen die de goede richting uit ging, en gedaan wat de mensen hier ook doen; instappen en niet bij de chauffeur betalen. Later zag ik dat ze geld in een automaat gooiden. Toen ik ben gaan informeren bij de chauffeur en vertelde waar ik heen wilde (Floralis Genérica) leek hij het niet te snappen. Ik wist wel dat zijn bus er niet heen ging, maar in de buurt was genoeg. Gelukkig was een andere pasagier behulpzaam, en kon ons verder helpen. Na uitgestapt te zijn, en een stuk gelopen te hebben, hebben we de bloem gevonden. Hoera.
Op de weg terug ging de bus wel, en waren we (Simon was met mij meegegaan) weer snel thuis.

Karen had wat spullen voor de kerstmaaltijd in huis gehaald; twee quiches, en een lekker stukje vlees, en een fles rode wijn. We hebben 's avonds nog naar Shrek gekeken. Die wordt hier regelmatig uitgezonden. Soms in de Spaanse taal, soms in het Engels, met een Spaanse ondertiteling. En dat laatste is dan weer goed voor ons Spaans. Blijkt dat je het woord dat je uitspeekt als 'Berda' (het is goed), schrijft als Verdad. Zo leer je elke dag weer wat.

Zondag (vandaag), hebben we 's ochtens rustig aan gedaan. We hebben nog even met skype met het thuisfront gesproken. En omdat onze laptop een webcam heeft, is er ook beeld. Toch leuk om elkaar zo te zien. 's Middags zijn we weer naar het kindermuseum geweest. Simon vond het er zo leuk dat hij er graag weer heen wilde gaan. We hadden eigenlijk het plan om naar een pretpark in Tigre te gaan, maar dit was ook goed. Toen we er weer uit kwamen, en Simon ons vroeg wanneer we er weer heen zouden gaan, hebben we hem verteld dat hij er waarschijnlijk nooit meer zou komen, omdat we morgen weggaan uit Buenos Aires. En ja, de kans dat we er nog eens komen zal niet zo groot zijn. (Maar het is ons goed bevallen, en zeg nooit nooit). Hier werd Simon wel een beetje verdrietig van; hij vond het kindermuseum echt heel leuk. Bastiaan heeft leuk in de winkel gespeeld.

Goed, morgen pakken we onze spullen en gaan naar de Estancia Puesto Viejo (voor meer info zie http://www.estanciapuestoviejo.com). Er is daar geen internet, dus dat zal even afkicken zijn. En dan kunnen we dus ook geen berichten op de weblog plaatsen. We verwachten over een dag of 10 weer op de radar te verschijnen met een nieuw verhaal.

Tot dan, en alvast de beste wensen voor 2011,
Groet, Karen, Henk, Simon en Bastiaan

Weer een paar dagen Buenos Aires

Okee okee, het is duidelijk, we mogen niet klagen ;-). Maar 't is wel even wennen die hitte... Hier nu toch blij met de airco die in dit huis zit. Gister de hele midddag ook wat koeler doorgebracht, in een grote shopping mall. Het ging ons niet om de shopping, maar om het Museo de los Niños, het kindermuseum. Geweldig museum, vol met grote mensen dingen waar de kinderen net alsof kunnen doen: achter de kassa in een supermarkt, hamburgers en frietjes verkopen bij McDonalds, opnames maken in een tv studio (en voor de camera staan zingen, zie het zeer korte filmpje van Bastiaan) en met een bouwhelm op werken in een bouwplaats. Simon was ook erg gecharmeerd van de waterleiding met kindformaat buizen om doorheen te kruipen. En de takel was leuk, waar je bagage van en naar een boot kon takelen m.b.v. knopjes. Dat heeft hij vanochtend ook nog getekend, met hemzelf aan de knoppen (zie foto).

Omdat het museum pas om 13 uur open ging en we er wat eerder waren, hebben we eerst wat gespeeld in een afdeling van de mall met allerlei kermisattracties (zie het filmpje met de mini-draaimolen) en daarna wat gegeten in de food-court. Dat is een uitvinding die ze in NL ook wel zouden mogen introduceren, ik heb het al in vele andere landen gezien: een centrale ruimte met allemaal tafels en stoelen en daaromheen afhaal-tentjes met allerlei soorten eten. Iedereen kan nemen wat ie wil. In ons geval frietjes voor de jongens, sorrentino's (grote gevulde pasta'dingen') met kaassaus voor mij en een gebakken kip-groente mengsel voor Henk.

Ik heb in het winkelcentrum ook even gezocht naar een horloge, maar ze hadden alleen dure. Een goedkope vond ik op de terugweg bij het metrostation. Ik gebruik normaal mijn mobieltje als horloge, maar mijn mobiel werkt hier helemaal niet (dual band... voor hier hadden we triple band nodig; hadden we even moeten uitzoeken natuurlijk). Omdat we een mobiel ook eigenlijk niet nodig hebben en dus geen nieuwe zullen kopen, heb ik nu voor een tientje een schitterend made in China zakhorloge waar ik het deksel met scooter al vanaf heb gesloopt. Tot nu toe handig.

Verder de afgelopen dagen niet erg veel gedaan. Paar kleine stads-uitjes. Eergister heeft Henk met Simon een Subte (metro) expeditie gedaan: ze hebben een rondje gereden via vijf (van de zes) lijnen. De oudste metro (lichtblauwe lijn A) loopt vlak onder de grond en heeft nog houten wagons. Onze lijn, rode lijn B, ligt één laag dieper en is moderner, het station is vlakbij (de straat uit en de hoek om en je loopt zo de trap af). We zitten sowieso niet slecht, als je vanuit huis de andere kant op loopt, is er op de hoek een supermarktje. En vlakbij de Obelisk (een paar blokken richting centrum) is een grotere supermarkt, een Carrefour. Daar vandaag wat lekker vlees gekocht voor eerste Kerstdag. Alle restaurants zijn die dag dicht (álles is volgens mij dicht), dus we moeten zelf maar wat doen. Gisteravond al bij een grillrestaurant (een parrilla noemen ze dat) geproefd hoe lekker een argentijnse steak is; eens kijken of wij dat ook kunnen. De ingewanden die ze er vaak bij serveren (als je een vollidige parrillada kiest wat wij (nog) niet hebben gedaan) heb ik maar in de supermarkt gelaten.
Overigens zullen wij kerst vrijwel aan ons voorbij laten gaan. De kerststemming is ver te zoeken, het is er te warm voor en zonder familie is het toch ook niet echt. Ik verwacht dat het op straat erg rustig zal zijn (iedereen hier gaat schijnbaar ook naar familie), misschien dat we daar nog gebruik van kunnen maken.

Vandaag eerst thuis omgehangen en vanmiddag naar Plaza de Mayo gegaan, het belangrijkste plein van Buenos Aires (en ws. van Argentinië). Hier staat onder andere het Casa Rosada, met het balkon waarvan Evita haar speeches voor het volk hield. Ook wordt hier nog wekelijks op donderdag een optocht gehouden door de Madres de Plaza de Mayo (de dwaze moeders, de moeders van de verdwenen kinderen). Ik lees net op wiki dat ze tegenwoordig voor andere sociale doelen de mars houden omdat de vorige president veel aandacht heeft geschonken aan het ophelderen van de verdwijningen. Dat doel is dus achterhaald.

Inmiddels zijn wij helemaal gewend aan het tijdverschil en proberen we de jongens nog wat verder op te schuiven. Avondeten gebeurt hier namelijk erg laat en we krijgen straks op de Estancia ws. pas rond 22 uur ons diner voorgeschoteld. Nu naar bed om 21 uur en dan hopelijk niet voor 8 uur eruit. Zal straks nog wat verder moeten opschuiven en dan moeten we siesta maar weer nieuw leven inblazen, ook voor Simon en wellicht onszelf.
Verder blijft het wennen om de héle dag de jongens om ons heen te hebben en dan regelmatig op plaatsen waar niet veel voor ze te doen is. Het is jammer dat ze allebei geen lol beleven aan tekenen en kleuren, want veel ander speelgoed hebben we niet. Simon vermaakt zich nog wel een tijdje met Lego en ze kunnen nog wel wat voetballen op het balkon, maar voor de rest moet het vermaak van ons of van de computer of tv komen.... Ik hoop dat dat op de Estancia straks wat beter gaat, daar kunnen ze lekker buiten spelen.

Tot zover maar weer, ws. zondag de laatste post vanuit Buenos Aires. Voor nu: iedereen héle prettige kerstdagen!

Karen